fwto

Παρασκευή 30 Ιουλίου 2010

The Greatest


Υπόθεση : Ο Allen (Pierce Brosnan) η Grace Brewer (Susan Sarandon), βλέπουν την ζωή τους να γκρεμίζετε όταν ο μεγάλος τους γιος σκοτώνετε σε ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα. Καθώς λοιπόν ο καθένας μέσα στην οικογένεια βιώνει το πένθος με διαφορετικό τρόπο, εμφανίζετε η Rose (Carey Mulligan), μια νέα κοπέλα και τους ανακοινώνει, πως περιμένει το παιδί, του νεκρού γιου της οικογενείας. Η οικογένεια δέχεται να μείνει μαζί τους και ενώ η παρουσία της Rose φαίνετε πως εντείνει την όλη δύσκολη κατάσταση στο σπίτι, εκείνη με τον διαφορετικό τρόπο προσέγγισης της, τους φέρνει πιο κοντά και τους κάνει πιο ενωμένους και αγαπημένους από ότι ήταν πριν.


Κατηγορία ταινίας : (Σου άρεσε;) ΜΠΑΜ!!!


Γενικά : Είσαι 18 χρονών και ΜΠΑΜ γνωρίζεις το κορίτσι των ονείρων σου και ΜΠΑΜ κάνετε έρωτα και ΜΠΑΜ σε χτυπάει φορτηγό!!! Μια ενδιαφέρουσα και εναλλακτική πρόταση σήμερα, μια βαριά από ψυχολογικής και συναισθηματικής άποψης, ταινία. Ο μεγάλος γιος μιας οικογένειας πεθαίνει και εμείς βλέπουμε 3 διαφορετικούς τρόπους αντιμετώπισης του πένθους, ο πατέρας κάνει ότι δεν έγινε τίποτα, η μάνα έχει πάθει μια γενικότερη ψύχωση με το πώς, πού, γιατί έγινε το ατύχημα και ο μικρότερος γιος ελαφρώς στον κόσμο του. Οι ήρωες αυτοί θα αλλάξουν στο τέλος τρόπο συμπεριφοράς και αντιμετώπισης, όταν μια κάπελα τους χτυπά το κουδούνι και τους ανακοινώνει ότι είναι έγκυος στο παιδί του νεκρού. Έχει ενδιαφέρων δεν μπορώ να πω, η ιστορία είναι πρωτότυπη και αρκετά ενδιαφέρουσα, για κάποιους το θέμα μπορεί να είναι λίγο στενάχωρο αλλά αν το δεις αντικειμενικά έχει αρκετό ενδιαφέρον. Η Sarandon κατά την άποψη μου έπαιξε καλά, αν και δεν συμπάθησα τον χαρακτήρα της στο έργο. Είναι από εκείνες της μανές που κάνουν σαν μπεμπέκες με τα αγόρια τους, για αυτό και εγώ χάρηκα όταν έμαθε ότι ο γιος της, την ώρα που πέθαινε μιλούσε για την κάπελα του και όχι για εκείνη, το απόλυτο προσγείωμα για την μάνα. Ο Brosnan απλά τραγικός, ούτε σαν παίξιμο τα έλεγε, ούτε σαν χαρακτήρας κατάφερε να κερδίσει την συμπάθια μου. Δεν σου πάει το μελό βρε Pierce άστο να πάει στο διάολο. Την παράσταση πάντως την κλέβει η Carey Mulligan, η οποία ήταν πάρα πολύ καλή, φυσική στο παίξιμο της, γλυκιά και συμπαθητική και με πολύ όμορφη φωνή (μεγάλο ατού, για μένα), είναι ένα από τα νέα αστέρια του Hollywood και αξίζει να την προσέξουμε (Η Κατερίνα έχει ασχοληθεί με την Mulligan σε άλλες ταινίες στο Blog). Η μουσική, το σενάριο και η σκηνοθεσία μια χαρά. Κλείνοντας λοιπόν να πω ότι είναι μια ενδιαφέρουσα ταινία, που αξίζει κάνεις να την παρακολουθήσει, αλλά με κάποια μικρά ελαττώματα.


Ποιον θα έπαιζα : Θα ήθελα να κάνω τον μικρότερο γιου της οικογένειας, Cool τύπος, έχει και την κολόνια του και όλα χαλαρά!!!


Αγαπημένη σκηνή : Ο έξυπνος ο Brosnan είχε την φαεινή ιδέα να δώσει στην Sarandon ένα κουδουνάκι, το οποίο λέει, θα το χτυπά κάθε φορά που εκείνη θα σκέφτεται τον γιος της (ΤΙ ΜΑΛΑΚΑΣ!!!) και εκείνη σαν σωστή μάνα, που λίγο ήθελε να του πετάξει το κουδουνάκι στο κεφάλι, το πύρε και άρχισε να το χτυπά συνέχεια, τονίζοντας πως η σκέψη του γιου της δεν φεύγει από το κεφάλι της.


Χειρότερη σκηνή : Όταν ο Brosnan έκλαψε επιτέλους….. Δεν έχω δει πιο γελοία, αστεία και τελείως ατάλαντη αντίδραση από ηθοποιό, από τότε που ξεκίνησε το Blog.


Δες την : Για το παίξιμο της Sarandon, για την νεαρή και ταλαντούχα Carey Mulligan και για το θέμα της και την οπτική με την οποία μας το παρουσιάζει.


Μην την δεις : Αχ αυτός ο Brosnan. Επίσης το θέμα αν και ενδιαφέρον κατά την άποψη μου, μπορεί να μην αρέσει σε μερικούς.


Με ποιον να την δεις : Λόγο του θέματος δεν ξέρω τι να σου πω και σένα. Καλό θα ήταν να μην το ρισκάρεις και να την δεις μόνος σου.


Μην την δεις με : Άτομα που βιώνουν κάποιον θάνατο, δεν είναι σωστό.




The Blue Lagoon


Υπόθεση : Δυο νεαρά παιδιά είναι οι μόνοι επιζώντες ενός ναυαγίου, μια εποχή που τα καράβια ήταν τα μόνα μέσα μεταφοράς σε μακρινά ταξίδια. Μένουν σε ένα τροπικό νησί, πραγματικό παράδεισο. Μαζί ο Richard (Christopher Atkins) και η Emmeline (Brooke Shields) πρέπει να μάθουν τους τρόπους, για την επιβίωση τους, η οποία τελικά αποδεικνύετε εύκολη καθώς δεν υπάρχουν άγρια ζώα στο νησί. Περνώντας τα χρόνια, παράξενα συναισθήματα αρχίζουν να ξυπνούν και στους δυο και παρόλο που δεν είχαν κοντά τους κανέναν ενήλικα να τους εκπαιδεύσει, η συμπεριφορά τους, υπήρξε αρκετά πολιτισμένη. Η φύση βέβαια βάζει το χεράκι της και η Emmeline μένει έγκυος, χωρίς φυσικά να έχει ιδέα, ότι ένα παιδί μεγαλώνει μέσα της. Την νύχτα που το αγόρι γεννιέται ο Richard ανακαλύπτει την πυγή των τυμπάνων που άκουγαν τόσα χρόνια από την απαγορευμένη πλευρά του νησιού.


Κατηγορία ταινίας : Τσόντα


Γενικά : Τσόντα Κυρίες και Κύριοι χαρακτηρίστηκε αυτή η ταινία από εμένα φυσικά, αλλά και από την φίλη μου Χριστίνα. Ναι είναι μια ελαφριά και κάπως συγκαλυμμένη από την αθωότητα της, τσόντα. Πες μου την αλήθεια, αυτή την ταινία δεν την έβλεπες για κανέναν άλλον λόγο, εκτός από τον προφανή. Όλοι μας προσπαθούσαμε να δούμε κάτι παραπάνω από τους δυο πρωταγωνιστές, οι οποίοι ήταν μονίμως θεόγυμνοι και πλατσούριζαν στα πρασινογάλαζα νερά του τροπικού νησιού. Η ιστορία απλή και κάπως ωραιοποιημένη, καθώς είναι λίγο απίστευτο το πώς δυο μικρά παιδιά κατάφεραν να επιβιώσουν μόνα τους, μετά από τον θάνατο ενός ναύτη που είχε σωθεί μαζί τους. Ακόμη πιο ωραιοποιημένο είναι το πώς ανακάλυψαν μόνα τους την σεξουαλική πλευρά τους, κατάφεραν να κάνουν έρωτα, κατάφεραν να γκαστρωθούν, κατάφεραν να το γεννήσουν και κατάφεραν να μεγαλώσουν το παιδί. Ε! είναι πολύ τραβηγμένο, αλλά παρόλα αυτά έχει την γλύκα του, έχει την αθωότητα του, έχει τα τρομερά πλάνα από τις άσπρες παραλίες και τις υποθαλάσσιες λήψης με τα ψάρια και τα εξωτικά κοράλλια. Σε όλα αυτά τα όμορφα και γούτσου – γούτσου, έρχεται και η ονειρική μουσική και μας αποτελειώνει. Το σενάριο απλοϊκό και χωρίς κάποιο ενδιαφέρων, απλά και μόνο για να κάνει της εφηβικές καρδιές των κοριτσιών να επιθυμούν να χαθούν σε έναν νησί, με ένα κατάξανθο αγόρι. Η Brooke Shields πανέμορφη και πάρα πολύ νέα τότε, μετά βέβαια μεγάλωσε και αυτή, δεν έκανε και τίποτα τρομερό στον κινηματογράφο και ασχολήθηκε με την τηλεόραση. Η αλήθεια είναι πως για τον Christopher Atkins δεν ξέρω τίποτα, όχι ότι δεν έκανε κάτι, απλά εγώ δεν έψαξα για αυτόν, ο θεός και η ψυχή του λοιπόν. Το αρνητικό με το έργο αυτό είναι το τέλος, που είναι κάπως στενάχωρο γιατί εγκλωβίζονται σε μια βάρκα χωρίς κουπιά, παίρνουν και κάτι ¨απαγορευμένα¨ μούρα και νομίζουμε ότι πέθαιναν. Ευτυχώς το πλήρωμα ενός πλοίου, τους βρίσκει και μαθαίνουμε πως απλά κοιμούνται, οπότε τέλος καλό όλα καλά. Κλείνοντας, απλά θα πω ότι είναι λίγο άκυρο αν δεν έχεις δει την ταινία, κατά την άποψη μου είναι μια ταινία σταθμός στο μυαλό του κάθε εφήβου.


Ποιον θα έπαιζα : Την θαλάσσια χελώνα.


Αγαπημένη σκηνή : Εκείνες οι σκηνές από την γέννηση του μωρού και μετά. Το πιτσιρίκι ήταν αξιολάτρευτο.


Χειρότερη σκηνή : Χειρότερη σκηνή δεν έχω, απλά το τέλος είναι απογοητευτικό αλλά στο τελευταίο λεπτό το σώζει.


Δες την : Γιατί το οφείλεις στο εαυτό σου να την δεις. Αυτή η ταινία είναι σωστό μάθημα σεξουαλικής αγωγής για όλα τα παιδιά, ακόμα και αν δεν είσαι πλέον παιδί, αξίζει να την δεις. Επιπλέον η μουσική είναι πολύ καλή, όπως και όλες οι εικόνες από το τροπικό νησί.


Μην την δεις : Γιατί την έχεις δει χιλιάδες φορές στην τηλεόραση.


Με ποιον να την δεις : Με την σχέση σου.


Μην την δεις με : Με την κοπέλα που μόλις άρχισες να βγαίνεις. Υπάρχουν δυο σκέψεις που θα περάσουν από το μυαλό της. 1: Ότι είσαι λίγο γκέι, που έχεις την Γαλάζια Λίμνη σε DVD και 2: Ότι είσαι πολύ κάφρος που την βάζεις να δει την τσόντα που έβλεπε μικρή.




Who's Afraid of Virginia Woolf?


Υπόθεση : Ο George (Richard Burton) και η Martha (Elizabeth Taylor) είναι ένα μεσήλικο παντρεμένο ζευγάρι που φορτίζει την σχέση του με βιτριολικές ατάκες και με λεκτικές μονομαχίες, το οποίο βέβαια αποτελεί την βάση για μια συναισθηματική εμπιστοσύνη ανάμεσα τους. Όλη αυτή η λεκτική παρενόχληση εμπλουτίζετε με αρκετές δόσεις αλκοόλ και με μια γενική απάθεια, για ότι γίνετε τριγύρω τους, με αποτέλεσμα το σπίτι τους να μπορεί να χαρακτηριστεί ως ¨μαγική εικόνα¨. Παράλληλα ο George είναι καθηγητής ιστορίας στο πανεπιστήμιο, του οποίου πρόεδρος είναι ο πατέρας της Martha, πράγμα που προσθέτει περισσότερη κόντρα μεταξύ τους. Μια Κυριακή βράδυ μετά από ένα σουαρέ, η Martha καλεί στο σπίτι τον Nick (George Segal) και την Honey (Sandy Dennis), έναν φιλόδοξο και νέο καθηγητή βιολογίας του πανεπιστημίου και την ελαφρώς ελαφριά γυναίκα του. Καθώς η βραδιά εξελίσσετε ο Nick και η Honey ζαλισμένοι από το πολύ ποτό μπλέκονται μέσα στα παιχνίδια του George και της Martha, που σκοπό έχουν να πονέσουν και να βλάψουν όχι μόνο τους ίδιους αλλά και όσους είναι γύρο τους. Το απόλυτο ¨παιχνίδι¨ άρχετε από μια κουβέντα που γίνετε για τον 16χρόνο γιο της Martha και του George, του οποίου τα γενέθλια είναι την επόμενη μέρα.


Κατηγορία ταινίας : Παραπλανητικός Τίτλος!


Γενικά : Καταρχήν να πούμε ότι ο τίτλος δεν έχει καμία σχέση με την συγγραφέα Virginia Woolf, απλά το όνομα της χρησιμοποιείτε μέσα στην ταινία ως ένα τραγουδάκι που λένε συχνά οι ήρωες. Πρώτη απογοήτευση αυτή. Δεύτερη, ο πραγματικά αισχρός Richard Burton, του οποίου τα μάτια τα βλέπουμε ελάχιστες στιγμές, γιατί την περισσότερη ώρα μοιάζει να τα έχει κλειστά και να κοιμάται. Τρίτη απογοήτευση, το πόσο πολύ μιλούσανε όλοι και πως πηδούσαν από το ένα θέμα στο άλλο. Τέταρτη απογοήτευση, ο μη ρεαλιστικός τρόπος αντιμετώπισης των όσων συνέβαιναν, από τους Nick και Honey, αν κύριε δεν σου αρέσει η παρέα σήκω και φύγε, μην την λούζεσαι. Πραγματικά ήταν από τις πιο κουραστικές ταινίες που είδα. Λοιπόν μισό γιατί σε πύρα από τα μούτρα. Είναι ένα ζευγάρι το πρωταγωνιστικό (George-Martha), που είναι λίγο ότι να ναι, βρίζονται, πίνουν και μετά αγαπιούνται και μετά ξανά βρίζονται. Είναι και ένα άλλο ζευγάρι, το βοηθητικό (Nick-Honey), που λούζετε κυριολεκτικά όλο το βρισίδι και την λεκτική παρενόχληση των άλλων δυο. Δεν έχω να πω κάτι συγκεκριμένο, όλη η ταινία είναι σκόρπια θέματα, τα όποια ΠΑΝΤΑ οδηγούσαν σε καυγά και σε περισσότερο ποτό (Την άδειασαν την κάβα της γειτονιάς!!!). Όταν (επιτέλους) άρχισε να ξημερώνει, το πρωταγωνιστικό ζευγάρι, μπλέκει μέσα σε όλους τους καυγάδες και την ύπαρξη (;;;) του 16χρόνου γιου τους. Ο οποίος, όπως αφηγείται η Martha έχει πεθάνει και ο George πάνω από το κεφάλι της να ψέλνει: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με». Τώρα πες μου, δεν είναι για μπάτσες ο Burton;;; Εντωμεταξύ, αυτή η ταινία είναι κάτι σαν την ιδία την ζωή των 2 πρωταγωνιστών, έτσι λέει μάλωναν συνέχεια ο Burton και η Taylor, για αυτό και χώρισαν 100 φορές και παντρεύτηκαν άλλες τόσες και μια άλλη πληροφορία μου λέει, πως όταν τους έδωσαν το σενάριο για το έργο,, εκείνοι το διάβασαν δεν τους άρεσε και κάθισαν και το ξανάγραψαν για να τους ταιριάζει, αλλά αυτό δεν ξέρω αν αληθεύει. Τέλος πάντων, η ταινία μπορεί να είναι μέσα στις 250 καλύτερες ταινίες όλων των εποχών, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι και καλή, εμένα δεν μου άρεσε και δεν πιστεύω ότι θα αρέσει σε πολύ κόσμο, παρά μόνο σε πιο πωρωμένους σινεφίλ. Είπαμε, είμαστε καμένοι, αλλά όχι και κάρβουνα!!!


Ποιον θα έπαιζα : Λέω να κάνω την Honey, την χαζή της παρέας, που το μόνο που έκανε ήταν να πίνει το Μπράντι της και να κοιτάει δεξιά και αριστερά σαν χαμένη.


Αγαπημένη σκηνή : Εκείνη όταν ο George παίρνει μια καραμπίνα και πάει κρυφά- κρυφά πίσω από την Martha και πατάει την σκανδάλη. Δυστυχώς για μένα, τον κουρασμένο θεατή, η καραμπίνα ήταν ψεύτικη, για την ακρίβεια ήταν ομπρέλα σε σχήμα καραμπίνας.


Χειρότερη σκηνή : Η τελευταία σκηνή, όπου η Martha, εξομολογείτε πως πέθανε ο γιος της και η αλήθεια είναι πως η Taylor έκανε μια πολύ καλή ερμηνεία εκείνη την στιγμή αλλά ο Burton πάνω από το κεφάλι της έψελνε, ναι έψελνε!, και γενικώς με είχε σπάσει τα νεύρα. Τι μαλάκας, θεέ μου!!


Δες την : Για την ερμηνεία της Taylor, για το σχετικά ενδιαφέρων φινάλε της και για να δεις βασικά τους 2 πρωταγωνιστές.


Μην την δεις : Γιατί ο Burton είναι χάλια στο παίξιμο του, αλλά και ως χαρακτήρας. Ακόμη βρίζουν όλοι τους πάρα πολύ, το σενάριο είναι απίστευτα παράλογο, καθώς πάει από τον έναν καυγά στον άλλον και που στην τελική δεν έχει τίποτα απολύτως να σου προσφέρει.


Με ποιον να την δεις : Δες την μόνο σου, δεν άντεχε με κανέναν.


Μην την δεις με : Με ένα φιλικό σου ανδρόγυνο.





Τετάρτη 28 Ιουλίου 2010

Out of Africa


Υπόθεση : Η Karen Blixen (Meryl Streep) είναι μια γυναίκα που παντρεύτηκε έναν καλό της φίλο για να αποκτήσει τον τίτλο της Βαρόνης. Αργότερα αφήνει την πατρίδα της, την Δανία και πηγαίνει στην Αφρική, οπού εκεί με τον καινούργιο σύζυγο της αποκτά μια φάρμα στην οποία θα καλλιεργούν καφέ. Ο σύζυγος της όμως λείπει συχνά από το σπίτι για δουλειές και υπάρχουν υποψίες ότι απατά την Karen. Εκείνη βρίσκει τον έρωτα στο πρόσωπο του Denys Finch-Hatton (Robert Redford), ενός φίλου της περιπέτειας με τον οποία κάνει ένα μαγευτικό σαφάρι στην Αφρική. Χωρίζοντας λοιπόν από τον σύζυγο της, που τελικά την απατούσε, ζητά από τον Denys κάτι παραπάνω από μια απλή φιλία – σχέση και του ζητά γάμο, αλλά εκείνος αρνείται γιατί δεν θέλει να χάσει την ελευθερία του. Στο τέλος η Karen βλέπει πως έχει κερδίσει πολύ περισσότερα από τον σεβασμό και την κατανόηση του αφρικανικού λαού, από όση περίμενε.


Κατηγορία ταινίας : Waka Waka (This Time for Africa)


Γενικά : Πριν αρκετό καιρό είχα προσπαθήσει να δω αυτή την ταινία, αλλά όλο κάτι τύχαινε και το γεγονός ότι διαρκεί 2 ½ ώρες δεν ήταν και πάρα πολύ ενθαρρυντικό, έτσι κάθε φορά το έβλεπα από την αρχή, γιατί η μνήμη μου είναι μάπα. Έτσι πριν από λίγες μέρες είπα: «Όχι, πέρα από την Αφρική δεν θα σου περάσει αυτή την φορά, θα σε δω και θα σε απολαύσω» και ναι λοιπόν την είδα την ταινία και την απόλαυσα. Αυτό που πρέπει σε βασικό στάδιο να γνωρίζεις πριν δεις το έργο είναι πως στο σύνολο του θα δεις δυο πράγματα, την Αφρική και την Meryl, τίποτα άλλο. Πραγματικά δεν υπάρχει άλλος λόγος για να δεις το έργο παρά μόνο για τους 2 προηγούμενους λόγους. Καλά, η Meryl θεά, δεν υπάρχει, είναι και λίγο παλιά η ταινία και την βλέπεις νέα. Ίχνος ρυτίδας η ρουφιάνια, τι γονίδια είναι αυτά;;; Βέβαια το πουρναρέ – ξέμπλεκο μαλλί είναι λίγο τραγικό αλλά δεν το κοιτάμε, κοιτάμε το εξαίσιο υποκριτικό ταλέντο της Meryl που για άλλη μια φορά μαγεύει το κοινό. Το Αφρικανικό τοπίο είναι βγαλμένο από Καρτ ποστάλ που μας έφερε ο θειος που γύρισε από το σαφάρι, όχι ότι έχω θειο που ήρθε από σαφάρι, αλλά αν είχα τέτοιες φωτογραφίες θα μας έδειχνε. Ατελείωτες πεδιάδες, με δέντρα, βράχια λίμνες, ποταμάκια και πολλά ζώα όλων των λογίων και όλα αυτά κάτω από το επιβλητικό Κιλιμάντζαρο. Άρα εύλογα λέμε πως η σκηνοθεσία του αγαπητού Sydney Pollack είναι επιτυχημένη για μια ακόμα φορά και μαζί με το σενάριο η ταινία αποκτά έναν αέρα μια ξεχασμένης εποχής που ακόμα το εμπόριο ελεφαντόδοντου επιτρεπόταν. Κάτι που ξέχασα να αναφέρω είναι ότι η ταινία βασίζετε σε αληθινά γεγονότα και σε μερικώς αλλοιωμένα πρόσωπα, καθώς η ιστορία προέρχεται από την ζωή της Βαρόνης Karen Blixen, η οποία συνήθιζε να γράφει μυθιστορήματα με τον ψευδώνυμο Isak Dinesen, έτσι μια ωραία πρωία έγραψε για την εποχή που είχε μια φάρμα στην Αφρική. Ο Robert Redford από την άλλη δεν μου άρεσε καθόλου, θυμάμαι που τον είχα δει στα καλύτερα μας χρόνια και έλεγα πως είναι ο μπαμπάς του Brad Pitt, αλλά σε αυτή την ταινία φαίνετε απίστευτα κουρασμένος και ρυτιδιασμένος, κρίμα αλλά και πάλι καλά έπαιξε. Η μουσική του έργου είναι απλή ορχηστρική και μοναδική κερδίζοντας μέχρι και Oscar για καλύτερο Soundtrack. Μαζί με το Oscar μουσικής η ταινία κέρδισε συνολικά 7 αγαλματίδια, μεταξύ των οποίων: Καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, σεναρίου και φωτογραφίας. Η Meryl ήταν φυσικά υποψήφια για τον Α’ γυναίκειο αλλά δεν τα κατάφερε. Κλείνοντας είναι μια καλή ταινία που παρά την μεγάλη της διάρκεια έχει ένα ενδιαφέρων και μια συναισθηματική φόρτιση προς το τέλος της.


Ποιον θα έπαιζα : Τον ιπποπόταμο στο βάθος, που έπαιρνε το μεσημεριανό του μπάνιο.


Αγαπημένη σκηνή : Μου άρεσε η σκηνή όπου η Βαρόνη πηγαίνει στον καινούργιο κυβερνήτη και πέφτει στα γόνατα ζητώντας του να της δώσουν την γη, για τους ιθαγενής που την βοήθησαν. Ακόμη η σκηνή της κηδείας είναι πολύ δυνατή, η ερμηνεία της Meryl ήταν συγκλονιστική.


Χειρότερη σκηνή : Η σκηνή που πληροφορούν την Karen, ότι ο Denys σκοτώθηκε. Μια απάθεια η ρουφιάνα η Βαρόνη. Άντε μαρή! Ο γκόμενος σου πέθανε, κάνε μια ομορφιά, σπάσε κάτι, φώναξε, βρίσε, κλάψε, αλλά όχι να γυρίσεις και να πεις στον αγγελιοφόρο : «Θεέ μου είσαι τόσο γενναίος (επωδή ήταν εκείνος, που της μετέφερε τα νέα)» Κανένα σέβας στους νεκρούς πια…


Δες την : Για την Meryl για την Αφρική.


Μην την δεις : Γιατί κρατάει αρκετή ώρα και ίσως να σε κουράσει.


Με ποιον να την δεις : Είναι μια ταινία που θα αρέσει πολύ στη μαμά σου, οπότε βαλτήν στον καναπέ και άφησε την να ταξιδέψει στην μακρινή Αφρική.


Μην την δεις με : Με κανέναν κολλητό σου, δεν νομίζω ότι θα ήταν και η καλύτερη ιδέα.




ShareThis