fwto

Δευτέρα 30 Ιουλίου 2012

Pearl Jam Twenty (2011)



Info:
Θερμή παράκληση: Το παρακάτω κείμενο είναι απλά οι σκέψεις μου αλλά και τα συναισθήματα που έχω για αυτούς τους ανθρώπους που απαρτίζουν τους Pearl Jam. Οπότε παρακαλώ σας. Να είστε επιεικής. Και στην περίπτωση που δεν αγαπάτε την μουσική καλό θα ήταν να μην μπείτε στην διαδικασία να διαβάσετε ένα τέτοιο κείμενο. Η συγκεκριμένη ταινία είναι ένα ντοκιμαντέρ για τους Pearl Jam, για το πως ξεκίνησαν και πως ακόμα, μετά από 20 χρόνια είναι μαζί και μας χαρίζουν υπέροχα τραγούδια. 

Write a comment...
Δεν ξέρω από που να ξεκινήσω και που να τελειώσω με την συγκεκριμένη κριτική. Πολύ πιθανόν οι περισσότεροι να μην μπείτε καν στον κόπο να την διαβάσετε. Δεν πειράζει, τα ενδιαφέροντα του καθενός ποικίλουν και είναι σεβαστό! Όταν ανακοινώθηκε το συγκεκριμένο documentary film κόπηκαν τα πόδια μου! Γιατί έχω τέτοια τρέλα με τους τύπους που δεν ήξερα αν μπορώ να περιμένω να βγει σε πειρατικό, ή να παιχτεί, ή γενικά την ημέρα που θα το δω! Τελικά περίμενα γιατί ήθελα να είναι κάτι δικό μου. Μια μέρα που θα είμαι απόλυτα συγκεντρωμένη και αφοσιωμένη μόνο στους Pearl Jam. Και από χθες που υπάρχει το αρχείο στον υπολογιστή μου δεν μπορώ να ηρεμήσω! Το είδα ήδη 2 φορές. Η ιστορία των Eddie Vedder, Mike McCready, Jeff Ament, Stone Gossard, Matt Cameron. Πως ξεκίνησαν, πριν τον Eddie Vedder τον frondman του συγκροτήματος πλέον, ως Mother Love Bone με τραγουδιστή τον Andy Wood, τον άδικο χαμό του από υπερβολική δόση ναρκωτικών και την σχέση του Chris Cornell με όλα αυτά που είναι ο συνδετικός κρίκος. Το συγκρότημα πριν και μετά το ατύχημα κατά την διάρκεια ενός rock festival (Roskilde Festival) στην Δανία και πόσο πολύ άλλαξαν αλλά και παρέμειναν ίδιοι σε αυτά που πιστεύουν. Όσοι αγαπάτε την μουσική νομίζω πως θα καταλάβετε για ποιόν λόγο βγήκε το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ. Όσοι πάλι αγαπάτε τους Pearl Jam θα καταλάβετε γιατί δεν μπορώ να τους αναφέρω μόνο ως ένα συγκρότημα. Δεν είναι απλά ένα “band”. Είναι ιδέα. Είναι κάτι που δεν μπορείς να προσδιορίσεις αλλά παρόλα αυτά είσαι σίγουρος ότι αγαπάς. Για μένα προσωπικά είναι η έννοια των συναισθημάτων. Και αυτό απλά με την μουσική τους. Έχει πολλές αναφορές σε συναυλίες τους και στην ακατάπαυστη ανάγκη του Eddie να σκαρφαλώνει στην σκηνή και να πηδά πάνω στο κοινό του (απερίγραπτο!). Πλέον φυσικά δεν το κάνει, παραδέχεται και ο ίδιος πως υπήρχαν στιγμές που θα μπορούσε να έχει χάσει την ζωή του. Το πόσο διαφορετικός είναι σαν άνθρωπος και πως οι υπόλοιποι του group το έβλεπαν στην αρχή αλλά και τώρα. Αυτό που μου έμεινε εμένα είναι πως δεν ξέρω τίποτα για τους Pearl Jam. Γιατί πολύ απλά δεν τους έχω δει πάνω σε σκηνή live. Τα τελευταία χρόνια είναι κάτι που θέλω πάρα πολύ. Αλλά αυτήν την στιγμή, έχοντας δει το PJ 20, χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο που δεν ήμουν στο Βερολίνο στις αρχές του Ιούλη κι ας πήγαινα μόνη μου μέχρι την Γερμανία γιατί πολύ απλά θα έβρισκα Έλληνες εκεί, να κρατούν την ελληνική σημαία και να έχουν ακριβώς την ίδια λαχτάρα με εμένα! Να δουν στην σκηνή τους Pearl Jam! Και θα ήταν σαν να γνωριζόμασταν χρόνια. Αν δεν ξέρετε ποιοι είναι οι Pearl Jam αλλά αγαπάτε την μουσική σας προτείνω να ακούσετε κάποια τραγούδια τους και μετά να δείτε το ντοκιμαντέρ. Δεν μπορώ όμως να επιλέξω μόνο ένα album να σας προτείνω να ακούσετε. Ξεκινήστε με το Ten που είναι το πρώτο τους album για να ακούσετε την ιστορία του Jeremy. Συνεχίστε με το Vitalogy για να μάθετε την άποψή τους για την αθανασία – Immortality. Δεν γίνεται όμως να αγνοήσετε το Binaural γιατί πολύ απλά: Nothing as it seems αλλά και το Riot act γιατί I am mine. Και πάει λέγοντας Just Breathe. Για τους περισσότερους από εσάς οι τρεις γραμμές παραπάνω δεν έχουν νόημα. Για μένα έγινε νόημα ζωής όταν έγιναν ακούσματα όλα αυτά. Αν υπάρχει κάτι ακόμη που θέλω να προσθέσω σε αυτήν την κριτική είναι ένα μεγάλο ευχαριστώ σε αυτούς τους ανθρώπους που έκαναν στίχο τα συναισθήματα τους και τα μοιράστηκαν μαζί μας. Και το πιο σημαντικό: μας αφήνουν να τα κάνουμε δικά μας. Κάποιες φορές είναι σωτήριος ένας απλός στίχος. 

Like! 
I know I was born and I know that I'll die. The in between is mine. I am mine. Όσο βλακώδες κι αν σας φαίνεται αυτές οι λέξεις μέσα από την μουσική τους πήραν νόημα για μένα. Θα μου πάρει κάμποσο καιρό να το κάνω πράξη. Μέχρι ένα σημείο το κατάφερα. Και θα πεθάνω θέτοντάς το σαν αρχή στην ζωή μου.  

Share!
“Lost nine friends we'll never know... two years ago today." Με αυτόν τον στίχο από το τραγούδι “Love Boat Captain” οι Pearl Jam αποτίουν φόρο τιμής στους εννέα ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια τής εμφάνισής τους στο Roskilde με 50,000 ανθρώπους να τους παρακολουθούν. Κάθε φορά ο Eddie Vedder προσαρμόζει τον στίχο ανάλογα με την χρονιά. Οι περισσότεροι έχασαν τη ζωή τους λόγω ασφυξίας, όταν όσοι βρίσκονταν πιο πίσω, επειδή δεν άκουγαν καλά, άρχισαν να σπρώχνουν με αποτέλεσμα αυτοί που έκαναν crowd surfing να πέφτουν μέσα στον κόσμο και να μη μπορούν να σηκωθούν. Οι Pearl Jam αρχικά κατηγορήθηκαν για αμέλεια επειδή καθυστέρησαν να διακόψουν τη μουσική αλλά αργότερα απαλλάχθηκαν και το γεγονός θεωρήθηκε ατύχημα. Από τότε πολλά ευρωπαϊκά φεστιβάλ έχουν απαγορέψει το crowd surfing. 
Γιατί δεν ξεχνούν και γιατί τους έχει σημαδέψει για μια ζωή. 

Τετάρτη 25 Ιουλίου 2012

The Awakening

Υπόθεση :  Στο Λονδίνο του 1921, η Florence Cathcart (Rebecca Hall) είναι μια διάσημη ντεντέκτιβ με έφεση την διαλεύκανση μυστήριων που σχετίζονται με φαντάσματα και τις απάτες που στήνονται γύρω από αυτό το θέμα. Μια μέρα την επισκέπτεται ο Robert Mallory (Dominic West) και της προτείνει να έρθει σε ένα απομονωμένο οικοτροφείο, για να διαλευκάνει την υπόθεση ενός φαντάσματος που τρομοκρατεί μέχρι θανάτου τους μαθητές. Έχοντας αρχικά βρει ότι ο μαθητής πέθανε από κρίση άσματος σιγουρεύεται ότι η όλη ιστορία για φάντασμα που λένε οι υπόλοιποι μαθητές είναι ψέματα, όταν όμως οι μαθητές φεύγουν για διακοπές και στο οικοτροφείο μένει μόνο εκείνη ο Mallory, μια οικονόμος και ένα ορφανό παιδί, τα πράγματα αλλάζουν.  
                     
Με μια κουβέντα :  Γιατί όση ώρα έβλεπα το έργο σιγοτραγουδούσα το: Σαν  το μικρό φαντασματάκι τριγυρνάς, φα-ντα-σμα-τα-κιιιιι;;; Δεν πάω καλά, αλλά ας το αποδώσουμε στην ζέστη!

Γενικά : Τολμώ να πω ότι ήταν μια εξαιρετική ταινία, ένα θρίλερ για φαντάσματα που είχα πολύ καιρό να δω. Δεν είναι ακριβώς το είδος ταινίας με φαντάσματα όπως ήταν η ¨Γυναίκα με τα Μαύρα¨  όπου το φάντασμα έκοβε βόλτες δεξιά και αριστερά και σε τρόμαζε ξεδιάντροπα. Θα έλεγα λοιπόν ότι η ταινία κλίνει πιο πολύ σε κάτι άλλες τύπου ¨Ορφανοτροφείο¨ και ¨Οι Άλλοι¨, που ναι μεν υπάρχει ένα φάντασμα αλλά δεν στο δείχνει φάτσα κάρτα (τουλάχιστο στην αρχή) και συν της άλλης υπάρχουν ανατροπές, αποκαλύψεις και σχεδόν πάντα στο τέλος δεν ξέρεις τι έγινε. Αυτό το τελευταίο δεν είναι απαραιτήτως κακό, αλλά δεν μπορώ να αποκαλύψω  το παραμικρό γιατί θα σου χαλάσω το σασπένς του έργου, γιατί έχει μπόλικο κιόλας. Ανά σκηνή έριχνα τις ευθύνες σε άλλους, γιατί και εγώ επηρεασμένος από την πρωταγωνίστρια που ήταν τέρας ρεαλισμού δεν πίστευα ότι υπάρχει φάντασμα, ότι όλα όσα συνέβαιναν ήταν μια κακόγουστη φάρσα, έλα όμως που δεν ήταν. Ο σκηνοθέτης του έργου, Nick Murphy συνδύασε με μεγάλη μαεστρία το μυστήριο της υπόθεσης εμπλουτίζοντας το με ορφανοτροφεία και με τους κλασσικούς βρετανικούς ομιχλώδεις λόφους, ενώ πρόσθεσε μερικές δόσεις θρίλερ και μια στάλα αίσθημα γιατί το πρωταγωνιστικό δίδυμο ήταν φωτιά και λάβρα. Η  Rebecca Hall (επιτέλους) σε έναν πρωταγωνιστικό ρόλο που, δεν με ξάφνιασε απλά, με έκανε να την χαζεύω με ανοιχτό το στόμα με την ερμηνεία της που ξεκίνησε υποστηρίζοντας την θέση της ως ρεαλίστρια και ψυχρή ντεντέκτιβ και κατέληξε τελικά σε ένα έρμαιο των καταστάσεων που είχε ξεχάσει συνειδητοποιώντας ότι τελικά ήταν τα ¨δικά¨ της φαντάσματα που ήρθε να αποκαλύψει… μάλλον είπα πολλά. Δίπλα της ο Dominic West που ήταν και αυτός με την σειρά του αρκετά καλός, με την χημεία του με την Rebecca Hall να είναι το μεγαλύτερο προτέρημα του, ενώ η Imelda Staunton στο ρόλο της τροφού του ορφανοτροφείου ήταν καταλυτική για την συνέχιση της ιστορίας και για την δραματική κορύφωση της στο τέλος. Κλείνοντας η ταινία δεν θα σε απογοητεύσει, είναι πιστή σε αυτά που προσφέρει και δεν υστερεί σε τίποτα απέναντι σε Hollywoodιανά θρίλερ, μη σου πω ότι είναι και κλάσης ανώτερη.

Η Ατάκα : Επιγραφή: «Όλα τα παιδιά έφυγαν, όλα έκτος από ένα».

Ποιον θα έπαιζα :  Κανέναν.

Αγαπημένη σκηνή :  Η τελευταία σκηνή την οποία όσες φορές και αν την δω δεν μπορώ να είμαι σίγουρος για το τι τελικά έγινε.

Χειρότερη σκηνή : Η σκηνή όπου η Florence έπεσε στην λίμνη.

Δες την :  Γιατί είναι μια πολύ καλή ταινία για φαντάσματα.

Μην την δεις :  Αν φοβάσαι τα θρίλερ.

Με ποιον να την δεις :  Με τους φίλους σου.

Μην την δεις με :  Τα ανιψάκια σου που τρομάζουν εύκολα.

Wanderlust

Υπόθεση :  Ο George (Paul Rudd) και η Linda (Jennifer Aniston) είναι ένα νέο ζευγάρι που προσπαθεί να βάλει σε μια τάξη την ζωή του. Αγοράζουν ένα ακριβό διαμέρισμα στο κέντρο της Νέας Υόρκης ελπίζοντας πως οι δουλείες τους θα τους ευνοήσουν οικονομικά. Φυσικά όμως όλα τα σχέδια πέφτουν στο κενό, όταν και οι δυο μένουν χωρίς δουλειά και αποφασίζουν με βαριά καρδιά να αφήσουν την αγαπημένη τους πόλη και να πάνε να μείνουν με τον ενοχλητικό αδελφό του George στην Άτλαντα. Στην διαδρομή τους θα αναγκαστούν να βρουν ένα ξενοδοχείο για να περάσουν το βράδυ, η μοναδική τους επιλογή ο ξενώνας Elysium ένα οίκημα στην μέση ενός δάσους. Σύντομα το ζευγάρι θα ανακαλύψει ότι οι ένοικοι του Elysium αποτελούν μια κοινότητα νέο-χίπις και πως ο τρόπος ζωής τους είναι πολύ ειδυλλιακός και ελεύθερος, έτσι αποφασίζουν να παρατείνουν την παραμονή τους στο φαινομενικά ειδυλλιακό παράδεισο.
                     
Με μια κουβέντα :  Του έλειπε κάτι.

Γενικά : Α! να μια ελαφριά ταινιούλα για σήμερα το βράδυ, που δεν έχει τίποτα η τηλεόραση εκτός από τούρκικα και τούρκικα. Το Wanderlust είναι μια ευχάριστη κωμωδία με χαμηλό προϋπολογισμό που δεν νομίζω να στόχευε ψηλά αλλά κατάφερε να αναδειχτεί μέσα στο τίποτα των καλοκαιρινών ταινιών. Βέβαια κακά τα ψέματα θα μπορούσε να είναι καλύτερη, αυτό είναι το μόνο σίγουρο και με αρκετούς φίλους μου, που μίλησα, μου είπαν το ίδιο ακριβώς πράγμα, ότι κάτι έλειπε, χωρίς όμως να μπορούν να μου πουν τι. Εγώ από την άλλη πιστεύω ότι φταίει το ελληνικό χιούμορ που δεν είναι τόσο ¨Αμερικάνικο¨ όσο αυτό της  ταινίας, πιστεύω δηλαδή ότι οι Αμερικάνοί, κυρίως μεταξύ των 15 με 20 χρόνων, το διασκέδασαν περισσότερο από εμάς.  Η ιστορία βέβαια είναι πιασάρικη με ένα ωραίο ζευγάρι να βρίσκει καταφύγιο σε ένα ελεύθερο, από νόμους και κανόνες, επίγειο παράδεισο και ενώ στην αρχή όλα φαίνονται ειδυλλιακά κάπου στην μέση αρχίζουν να χαλάνε, γιατί πώς να το κάνουμε άνθρωπος είσαι και όταν πας στην τουαλέτα θες να έχεις κλειστή την πόρτα. Τέλος πάντων, νομίζω ότι αυτό που έλειπε από το έργο ήταν οι σκηνές όπου δείχνουν την διαφορετικότητα που έχει να μένει κανείς σε μια τέτοια φιλελεύθερη κοινότητα. Σίγουρα είχε κάποιες, όπως η γέννα μια νεαρής κοπέλας στην μέση της βεράντας, η εμφάνιση ενός αλόγου στην κρεβατοκάμαρα, ένας ολόγυμνος τύπος που φτιάχνει κρασί, η κατάλυση του προσωπικού χώρου στην τουαλέτα που ανέφερα πιο πάνω και μερικά άλλα που δυστυχώς δεν είναι αρκετά για να σε κάνουν να πεις ότι ήταν μια καλή κωμωδία. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους έχουμε τον Paul Rudd που αν και σε γενικές γραμμές ήταν καλός δεν κατάφερε να κρατήσει τον σαχλοκωμικό εαυτό του στην άκρη και μας τον έδειξε για μια ακόμα φορά ειδικά στην σκηνή όπου μιλά μόνος του στον καθρέφτη. Η Jennifer Aniston ήταν μια οπτασία μέσα στην γλυκιά βραδιά που λέει και το άσμα, σίγουρα όμως πιο μαζεμένη από κωμικής άποψης, πράγμα που δεν μπορώ να δικαιολογήσω την στιγμή που στο ¨Αφεντικά για Σκότωμα¨ ήταν απολαυστικότατη. Α, ξέχασα να σου πω ότι η ίντριγκα της ταινίας ήταν φυσικά η συνύπαρξη της  Aniston με τον συμπρωταγωνιστή της JustinTheroux που όπως είναι γνωστό είναι ζευγάρι εδώ και αρκετό καιρό, όποτε ήταν σαν να έπαιρνες μάτι στην προσωπική τους ζωή, εγώ πάλι έχω μια απορία, νόμιζα ότι ο Theroux είχε τρελό κορμί άλλα δεν είδα κάτι τέτοιο στο έργο, μήπως το άφησε κάπου να πάω να το πάρω εγώ;;; Κλείνοντας η ταινία είναι χαλαρή θα σου προσφέρει μερικές δώσεις γέλιου αλλά μην περιμένεις πολλά πράγματα από αυτήν.

Η Ατάκα : George: «Ναι, κοίταξε την πως μαρκάρει το γρασίδι» (αναφέρεται στην Αγαπημένη σκηνή).

Ποιον θα έπαιζα :  Θα ήθελα να κάνω τον George, γιατί πιστεύω ότι θα μου άρεζε να κάνω κάτι τρελό όπως να μείνω μαζί με άλλους 30 ξένους σε ένα σπίτι χωρίς πόρτες (αλλά μόνο για δυο μέρες).

Αγαπημένη σκηνή :  Η σκηνή όπου η Linda πηγαίνει ανάμεσα σε κάτι θάμνους και αφήνει τον εαυτό της ελεύθερο (αν με καταλαβαίνεις) και είναι τόσο άνετη που χαιρετά τον κόσμο που περνά, ενώ παράλληλα κόβει μερικά φύλλα για να καθαριστεί. Εδώ το ομολογώ, γέλασα.

Χειρότερη σκηνή : Θεέ μου πόσο εκνευριστικός ήταν ο Ken Marino στον ρόλο του αδελφού του George, τόσο φωνακλάς, τόσο φαφλατάς και τόσο ξιπασμένος που δεν αντεχόταν.

Δες την :  Γιατί είναι μια κωμωδιούλα του καλοκαιριού με γνωστά ονόματα, επίσης η Jennifer μας δείχνει σε μερικές σκηνές και τα θεϊκά της πόδια αλλά και τα στήθη της καθώς σε μια σκηνή τα βγάζει για να διαμαρτυρηθεί (δυστυχώς της ρίχνουν μωσαϊκό).

Μην την δεις : Αν έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις.

Με ποιον να την δεις :  Με τους φίλους σου.

Μην την δεις με :  Με τα ανιψάκια σου, καθώς υπάρχουν αρκετές σκηνές όπου είναι ακατάλληλες.

The Flowers of War

Υπόθεση :  Κατά τη διάρκεια του Β’ Σινοϊαπωνικού πολέμου, Ο John Miller (Christian Bale) καταφθάνει σε ένα καθολικό μοναστήρι ,στην πόλη Nanjing, για να βοηθήσει στην κηδεία του ιερέα. Κατά την άφιξη του στο μοναστήρι συνειδητοποιεί ότι εκεί ζουν αρκετές μαθήτριες μαζί με ένα αγόρι που είναι υπεύθυνο για την προστασία τους. Ο John στην αρχή δείχνει να μην τον απασχολεί το τι θα απογίνουν τα παιδιά, με τον καιρό όμως αρχίζει να νοιάζεται για αυτά και προσπαθεί να βρει τρόπους για να τα οδηγήσει έξω από την βομβαρδισμένη πόλη. Παράλληλα στον ναό θα βρουν καταφύγιο κα μερικές ιερόδουλες που τελικά αποφασίζουν να βοηθήσουν τις μαθήτριες να δραπετεύσουν, περνώντας την θέση τους σε μια γιορτή του ιαπωνικού στρατού, όπου τα Κορυτσά θα οδηγιόντουσαν για να προσφέρουν ότι πολυτιμότερο είχαν.
                     
Με μια κουβέντα :  Μια συγκινητική ταινία για τα εγκλήματα του πολέμου.

Γενικά : Η ταινία ¨Τα Λουλούδια του Πολέμου¨ βασίζεται στο μυθιστόρημα του Yan Geling με τίτλο ¨Οι 13 γυναίκες της Nanjing¨ και αφηγείται την ιστορία 13 ιερόδουλων που αποφασίζουν να πάρουν τη θέση 13 μαθητριών, που προορίζονταν ως «συνοδοί» για τους Ιάπωνες στρατιώτες. Όλα αυτά βέβαια με φόντο μια από τις πιο μαύρες σελίδες της ιστορίας, όπου κατά την διάρκεια του Β’ Σινοϊαπωνικού πολέμου, οι Ιάπωνες στρατιώτες έχοντας καταλάβει την πόλη Nanjing, επιδόθηκαν σε μαζικές δολοφονίες και λεηλασίες, ενώ δεκάδες χιλιάδες γυναίκες βιάστηκαν από τον ιαπωνικό στρατό κατά τη διάρκεια εκείνων των εβδομάδων, δίνοντας έτσι το προσωνύμιο των πράξεων αυτών ως: τον βιασμό της Nanjing. Τολμώ να πω ότι η ταινία σε συγκλονίζει καθώς παρουσιάζει με άμεσο και ωμό τρόπο τα φρικτά αποτέλεσμα του πολέμου κάνοντας σε να μην μπορείς να τα ξεχάσεις εύκολα. Φυσικά δεν θα μπορούσαμε να περιμένουμε κάτι καλύτερο από τον Yimou Zhang, τον σκηνοθέτη των Ιπτάμενων Στιλέτων, ο οποίος μας παρουσίασε το χάος μιας πόλης φάντασμα με την εναρκτήρια σκηνή να κρατά 15 λεπτά και να είναι ένας συνεχής χείμαρρος εικόνων αίματος, σκόνης και πόνου με αργά πλανά γεμάτα θάνατο. Στον πρωταγωνιστικό ρόλο συναντάμε τον Christian Bale, ο οποίος στην αρχή δεν μου γέμιζε το μάτι, γιατί είναι τόσο καλός που καταντά εκνευριστικός. Παρόλα αυτά όμως κατάφερε να μεταμορφώσει τον χαρακτήρα του, που ενώ ξεκίνησε ως έναν αντιπαθητικός παρτάκιας, εξελίχτηκε σε έναν ήρωα για τα κορίτσια του μοναστηριού. Από την άλλη, οι ερμηνείες των κοριτσιών (μαθητριών και ιερόδουλων) ήταν ολοκληρωμένες και φορτωμένες συναίσθημα με αξιοσημείωτη βέβαια την ερμηνεία της Ni Ni, που το τελευταίο πλάνο της σου αφήνει ένα κενό στην καρδιά. Κλείνοντας η ταινία αυτή δεν είναι αγία, φυσικά και έχει τα αρνητικά της, όπως η μεγάλη διάρκεια της, αλλά όλα αυτά που είπα παραπάνω μαζί με την υπεροχή μουσική και την μαγευτική φωτογραφία σε κάνουν να μην σκέφτεσαι τις 2 ½ ώρες.

Η Ατάκα : Yu Mo: «Έχω μια ιδέα, ίσως να μπορώ να σώσω μια από αυτές.»

Ποιον θα έπαιζα :  Δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να παίξω κανέναν σε αυτό το έργο.

Αγαπημένη σκηνή :  Η σκηνή όπου τα κορίτσια βλέπουν μέσα από ένα τεράστιο βιτρό παράθυρο τις ιερόδουλες να καταφθάνουν στο μοναστήρι.

Χειρότερη σκηνή : Μερικές σκηνές που καθυστερούσαν την πλοκή του έργου και κούραζαν.

Δες την :  Για να μορφωθείς ιστορικά.

Μην την δεις :  Γιατί δεν αντέχεις τον πόνο και την στενοχώρια.

Με ποιον να την δεις :  Μονός, άντε με την κοπέλα σου, η όποια ενδέχεται να κλαίει στο τέλος του έργου.

Μην την δεις με :  Κολλητούς σου.

John Carter

Υπόθεση :  Ο John Carter (Taylor Kitsch) ένας βετεράνος του αμερικανικού  εμφυλίου πολέμου βρίσκεται κυνηγημένος από το στρατό καθώς έχει αρνηθεί να μπει στο πόλεμο εναντίων των Απάτσι. Βρίσκει καταφύγιο σε μια σπηλιά όπου μετά από μια μονομαχία με έναν μυστηριώδη τύπο αποκτά ένα περίεργο φυλακτό που τον μεταφέρει στον Άρη. Σε αυτόν τον παράξενο πλανήτη πιάνεται αιχμάλωτος από κάτι ψηλά πράσινα πλάσματα με βάρβαρες διαθέσεις, ενώ πολύ σύντομα καταφέρνει να δραπετεύσει και μαζί με την Πριγκίπισσα Dejah Thoris (Lynn Collins) θα προσπαθήσει να βρει έναν τρόπο για να επιστρέψει στην γη, αλλά και να βοηθήσει την όμορφη πριγκίπισσα από το να διαλύσει τον γάμο της με τον μοχθηρό Sab Than (Dominic West).
                     
Με μια κουβέντα :  Το περίμενα πιο παιδικό, αλλά με διέψευσε.

Γενικά :  Βασισμένο στο πρώτο από τα έντεκα βιβλία του Edgar Rice Burroughs, το ¨ John Carter - Ανάμεσα σε Δυο Κόσμους¨ μας  αφηγείται τις διαπλανητικές περιπέτειες του νεαρού John στον Άρη. Την σκηνοθεσία του έργου αναλαμβάνει ο Andrew Stanton που αν και πρωτάρης στις περιπέτειες, έχει κερδίσει 2 Oscar σκηνοθετώντας κινούμενα σχεδία όπως τα αγαπημένα Wall-e και Nemo. Στην πρώτη του λοιπόν ταινία μπορώ να πω ότι κάνει πολύ καλή δουλειά, η ταινία σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να πούμε ότι κουράζει, ενώ σίγουρα προσφέρει άπλετο θέαμα, όχι μονό εξαιτίας των εξαιρετικών εφέ της, αλλά και για τις καλογυρισμένες μάχες της. Στο ρόλο του Carter έχουμε τον Taylor Kitsch, τον οποίο, sorry κιόλας, αλλά δεν τον ξέρω, μπορώ όμως να πω ότι έπαιξε ικανοποιητικά τον ρόλο του βάζοντας πολύ καλές βάσεις για την μετέπειτα καριέρα του. Σε μια όμως περιπέτεια της Disney δεν θα μπορούσε να λείπει και ο ρόλος μιας πριγκίπισσας. Όχι ότι στα βιβλία δεν αναφέρεται η πριγκίπισσα του Άρη, αλλά η Disney έχει την τάση να μετατρέπει τις περιπέτειες της σε ρομάντζα, μην ξεχνάμε άλλωστε και το ¨Prince of Persia¨. Έτσι και εδώ βλέπουμε την εκθαμβωτική Lynn Collins (που το καστανοκόκκινο μαύρισμα της θα ζήλευε και η Shaya με το Carotene) να ψευτομαλώνει με τον Carter σαν να ήταν ζευγαράκι που μαλώνει για το πια κατσαρόλα πάει καλύτερα με το πλακάκι της κουζίνας. Μπορεί να γίνομαι κακός αλλά όπως έχω ξαναπεί, δεν μου αρέσει η περιπέτεια να ασχολείται πολύ με τον γυναικείο χαρακτήρα, παρόλα αυτά όμως η Collins ήταν κουκλάρα και καλή ερμηνευτικά. Συνοψίζοντας, η ταινία θα μπορούσε να κρατήσει λιγάκι παραπάνω καθώς εγώ την χάρηκα και ήθελα να μάθω κι άλλα για τις περιπέτειες του Carter, για όσους έχουν την ίδια άποψη με μένα, ίσως να ελπίσουμε σε κάποια συνέχεια αν και είναι πολύ νωρίς για να το ξέρουμε αυτό, το σίγουρο όμως είναι πως η ταινία είναι αρκετά καλή στον τομέα της, με πολλές μάχες, με εξωγήινους, με ημίγυμνες πριγκίπισσες, με μπόλικα εφέ και ένα στόρι που δεν τράβα ή κουράζει.

Η Ατάκα : Tars Tarkas: «Όταν σε είδα, πίστεψα ότι ήταν ένα σημάδι… ότι κάτι καινούργιο έχει έρθει στο κόσμο».

Ποιον θα έπαιζα :  Μάλλον κάποιον από τους πράσινους εξωγήινους.

Αγαπημένη σκηνή :  Μου άρεσε η τελευταία σκηνή στον τάφο.

Χειρότερη σκηνή : Πολύ ρομάντζο βρε παιδί μου.

Δες την :  Γιατί είναι μια πολύ καλή περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας.

Μην την δεις :  Γιατί θες να δεις κάτι σοβαρό με νόημα.

Με ποιον να την δεις :  Με τον μικρό σου ξάδελφο.

Μην την δεις με :  Την κοπέλα σου γιατί θα λυσσάξει για τα μούσκουλα του Taylor Kitsch.

Harold & Kumar Go to White Castle

Υπόθεση :  Ο Harold (John Cho) και ο Kumar (Kal Penn) είναι δυο συγκάτοικοι που αρέσκονται περιστασιακά να μαστουρώνουν στο σπίτι τους βλέποντας τηλεόραση, όπως κάθε νέος Αμερικάνος. Μια μέρα και ενώ έχουν γίνει κόκκαλο από το χόρτο, βλέπουν στην τηλεόραση μια διαφήμιση για τα ξακουστά και λαχταριστά burgers του White Castle και αποφασίζουν, μέσα στην θολούρα τους, να βγουν προς την αναζήτηση του κοντινότερου φαστ  φουντάδικου. Στον δρόμο τους βέβαια θα συναντήσουν πολλά εμπόδια και ανθρώπους που αρκετές φορές θα τους βγάλουν από την πορεία τους από το πολυπόθητο burger.
                     
Με μια κουβέντα :  Μα τι άλλο θα μπορούσα να τους συμβεί;

Γενικά : Με βαθμολογία στο IMDb πάνω του επτά και με συχνές αναφορές μέσα στην Αμερικανική κουλτούρα το ¨ Harold & Kumar Go to White Castle¨ μου κίνησε την περιέργεια για να δω τι στο κάλο είναι αυτό που κάνει την ταινία τόσο αξιοσημείωτη. Η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα τόσο χόρτο στο έργο, αλλά και πάλι ίσως ο παράγοντας χόρτο να ήταν αυτός που το έκανε ανεκτή. Μην με παρεξηγείς η ταινία μου άρεσε, είχε πολύ πλάκα αλλά σκέψου, υπήρχε περίπτωση μια ταινία που δείχνει δυο φίλους να ψάχνουν μέσα στην νύχτα ένα φαστ φουντάδικο να κάνει επιτυχία αν δεν είχε μέσα δυο μαστουρωμένους φίλους; Η απάντηση είναι προφανής. Έτσι με μπόλικο χόρτο στις τσέπες οι ήρωες μας ξεκινάνε να βρουν το White Castle και να γευτούν τα τόσο ζουμερά burger του. Στην διαδρομή όμως θα τους συμβούν δεκάδες αναποδιές, θα ξεστρατίσουν σε ένα πανεπιστήμιο, θα βρεθούν σε ένα χειρουργικό δωμάτιο εκτελώντας άψογα μια επείγουσα χειρουργική επέμβαση, θα βρεθούν στο σπίτι ενός τερατόμορφουάνδρα του οποίου η κουκλάρα σύζυγος είναι πάρα πολύ ανοιχτή σεξουαλικά, θα ιππεύσουν ένα τσιτάχ, θα μπουν φυλακή, θα γνωρίσουν τον Neil Patrick Harris, θα πηδήξουν από ένα γκρεμό και φυσικά στο τέλος θα φτάσουν στο στόχο τους. Όλα όσα περιέγραψα παραπάνω και άλλα τόσα συμβαίνουν σε μια ταινία που κρατά σχεδόν 1 ½ ώρα, με ένα σενάριο, που όπως καταλαβαίνεις είναι εξωφρενικά καμένο, με μια αδιάφορη σκηνοθεσία, αλλά με δυο πολύ καλούς ηθοποιούς που είναι και φιλαράκια στην πραγματικότητα.

Η Ατάκα : Clarissa: «Γαμώτο μου βύθισες το κουραδόπλοιο!»

Ποιον θα έπαιζα :  Είμαι μάλλον πιο πολύ τύπος Harold.

Αγαπημένη σκηνή :  Η σκηνή όπου δυο φίλες στο κολέγιο παίζουν κουραδομαχίες. Από εκείνη την σκηνή είναι παρμένη και η ατάκα λίγο πιο πάνω.

Χειρότερη σκηνή : Η σκηνή με το τσιτάχ ήταν κάπως υπερβολική.

Δες την :  Γιατί είναι μια κλασσική (χαζό)νεανική κωμωδία που τόσο καιρό έχεις να δεις.

Μην την δεις :  Αν είσαι αρκετά σοβαροφανής.

Με ποιον να την δεις :  Με τους κολλητούς σου.

Μην την δεις με :  Την κοπέλα σου.


Πέμπτη 12 Ιουλίου 2012

Wrath of the Titans

Υπόθεση :  Μια δεκαετία από την νίκη του εναντίον του  Κράκεν, ο  Perseus (Sam Worthington) ζει μια ήσυχη ζωή ως ψαράς μαζί με τον γιο του Helius. Παράλληλα οι θειοι βλέπουν τις δύναμης τους να εξασθενούν καθώς οι άνθρωποι έχουν πάψει πλέον να προσεύχονται σε αυτούς. Όταν ο Hades (Ralph Fiennes) μαζί με τον Ares (Edgar Ramírez) αλλάζουν στρατόπεδο και τάσσονται εναντία στους υπολοίπους θεούς ο Perseus δεν μπορεί να μείνει με σταυρωμένα τα χέρια. Έτσι ξεκινά την αναζήτηση του πατέρα του Zeus (Liam Neeson), ο οποίος είναι αιχμάλωτος του Hades στα βουνό Tartarus δίνοντας παρά την θέληση του την θεϊκή του δύναμη στον αιχμάλωτο Kronos. Καθώς ο χρόνος κυλά οι δυνάμεις  του Kronos  και των υπολοίπων Τιτάνων αυξάνονται, ενώ τέρατα βγαίνουν στην επιφάνια της Γης σημαίνοντας την αρχή ενός καινούργιου πολέμου.

Με μια κουβέντα :  Σίγουρα πολύ καλύτερο από το Clash Of The Titans.

Γενικά : Οκ δεν θα πω ψέματα δεν θυμάμαι και πολλά από την προηγούμενη ταινία αλλά κάποια πράγματα μου έχουν μείνει και μπορώ να τα συγκρίνω με αυτή. Για παράδειγμα ο Sam Worthington στο ρόλο του Περσέα στην πρώτη ταινία ήταν αρκετά αδιάφορος για πρωταγωνιστής με πολύ στημένο και άνευρο παίξιμο. Σε αυτή την ταινία μας δείχνει καλύτερο δείγμα υποκριτικού ταλέντου ιδίως στις σκηνές με τον γιο του Ήλιο και τον πατέρα του Δια. Μιας που αναφέρθηκα στο Δια θα ήθελα να ρωτήσω γιατί ο Ralph Fiennes και ο Liam Neeson έπαιξαν στην πρώτη ταινία και αναγκάστηκα τώρα να παίξουν και στην δεύτερη; Τι δηλαδή, δεν τους έφταναν τα λεφτά, δεν νομίζω. Πίστευαν ότι θα πάρουν Oscar για τις ερμηνείες τους, δεν τους έχω για τόσο χαζούς, άρα γιατί; Και σαν μην έφταναν αυτοί οι δυο, πήραν στον λαιμό τους και τον αγαπημένο μου BillNighy, αλλά αυτός έχει παίξει και στους ¨Πειρατές τις Καραϊβικής¨ με πλοκάμια στα γένια του, οπότε δεν θα επεκταθώ. Τα εφέ σίγουρα στην πρώτη ταινία ήταν καλά και συνεχίζουν να είναι ακόμα καλύτερα στην δεύτερη, οι σκηνές των μαχών είναι εξαιρετικές και υπάρχει αρκετή δράση σε ολόκληρο το έργο. Μαζί με τον Περσέα στην αναζήτηση του Δια έχουμε και την βασίλισσα/πολεμίστρια Ανδρομέδα που την υποδύεται η ξανθομαλλούσα Παναγιά Rosamund Pike, ενώ στο ρόλο του γιου του Ποσειδώνα έχουμε τον Toby Kebbell, ο οποίος δεν έχω ιδέα ποιος είναι. Αυτοί οι τρεις λοιπόν μαζί με κάτι κομπάρσους ξεκινάνε για να φτάσουν στο βουνό Tartarus και να ελευθερώσουν τον Δια, στην διαδρομή παλεύουν με Κύκλωπες, μονομαχούν με τον ίδιο τον Άρη, χάνονται μέσα στους δαιδαλώδης διαδρόμους του βουνού και πολεμούν έναν Μινώταυρο, γιατί πώς να το κάνουμε άλλωστε σε κάθε Ελληνικό λαβύρινθο βρίσκεται πάντα ένας Μινώταυρος. Ε, να μην σας τα πολυλογώ, κάπου στο τέλος οι ατρόμητη παρέα πολεμά και με τους τιτάνες αν και περίμενα κάτι πιο εντυπωσιακό από άποψη μονομαχίας αλλά τα εφέ με έβγαλαν ασπροπρόσωπο. Κλείνοντας η ταινία είναι μια πολύ καλή περιπέτεια έχει άπειρες μάχες, εφέ, τέρατα και φυσικά διαστρέβλωση της Ελληνικής ιστορίας, αλλά ποιος νοιάζεται για να το προσέξει, όταν εκείνη την ώρα ο Τιτάνας Κρόνος ξυπνά από την αιώνια φυλακή του.

Η Ατάκα : Zeus: «Κάποια μέρα θα μάθεις πως το να είσαι ημίθεος, σε κάνει πιο δυνατό από θεό».

Ποιον θα έπαιζα :  Τον Agenor, τον γιο του Ποσειδώνα γιατί ήταν μεν πολεμιστής, αλλά και λίγο κλέφτης και λίγο μπερμπάντης και γενικά πιστεύω ότι παρόλη την ταλαιπωρία που έφαγε στην ταινία πέρασε καλά.

Αγαπημένη σκηνή :  Όταν ο Κρόνος βγαίνει από το βουνό και τα γ*μ* την μάνα!

Χειρότερη σκηνή :  Η ύπαρξη του Μινώταυρου με ξενέρωσε.

Δες την :  Γιατί έχεις δει την πρώτη και δες να μάθεις την συνέχεια, ακόμη γιατί είναι πολύ καλύτερη από την πρώτη και προσφέρει ότι χρειάζεσαι από μια περιπέτεια.

Μην την δεις :  Αν δεν αντέχεις να βλέπεις την ελληνική μυθολογία έρμαιο του Hollywood.

Με ποιον να την δεις :  Τους φίλους σου.

Μην την δεις με :  Τον φιλόλογο σου από το σχολείο.

Johnny English Reborn

Υπόθεση :  Ο Johnny English (Rowan Atkinson) βρίσκεται στο Θιβέτ για διαλογισμό, ψάχνοντας την ηρεμία της ψυχής του, ύστερα από το τεράστιο φιάσκο στην Μοζαμβίκη. Ένα όμως αναπάντεχο κάλεσμα από την υπηρεσία του, τον κάνει να αφήσει την βουδιστική εκπαίδευση και να επιστρέψει στο Λονδίνο με σκοπό να εμποδίσει την ομάδα Vortex από το να εκτελέσει το Κινέζο πρωθυπουργό. Μαζί με τον πρωτάρη πράκτορα Tucker, ο  Johnny English θα προσπαθήσει να σώσει το Κινέζο πρωθυπουργό, ξεφεύγοντας από πληρωμένους δολοφόνους, από εσωτερικές προδοσίες, μοιραίεςγυναίκες, προσωπικούς δαίμονες και από την έμφυτη αφέλεια του.
                     
Με μια κουβέντα :  Σας έλειψε;  Γιατί όχι.

Γενικά : Και ποιος δεν θα ήθελε να αντιμετωπίσει αυτή την φρικτή ζέστη με μια ελαφριά χαζοκωμωδιούλα από τον μετρ του είδους;  Εντάξει δεν σου λέω ότι η ταινία θα σε ψεκάζει παγωμένο νερό για να δροσιστείς, αλλά από το να έχεις αυτή την ζέστη και κουλτουριάρη ταινία να σε παιδεύει με τα αναπάντητα ερωτηματικά της, πιστεύω ότι είναι πολύ καλύτερα έτσι. Ύστερα από αρκετά χρόνια λοιπόν (δεν θυμάμαι πόσα) έρχεται η συνέχεια των ιστοριών του Johnny English, το αντίπαλο δέος του James Bond, με άδεια από την ίδια την βασίλισσα να σκοτώνει. Δυστυχώς όμως για εκείνων και ευτυχώς για εμάς τους θεατές όλα μα όλα του πάνε ανάποδα, προσφέροντας μας αρκετές δώσεις γέλιου με τις γκάφες του. Ο ήρωας μας απομονωμένος στο μακρινό Θιβέτ προσπαθεί να βρει την ηρεμία του δίνοντας στην ασκητική ζωή ένα πιο κωμικό τόνο, περπατώντας σε αναμμένα κάρβουνα και σέρνοντας με τα γενετικά του όργανα ολόκληρες πέτρες, τέτοια δύναμη θέλησης! Η υπηρεσία του όμως τον καλεί για να αναλάβει μια αποστολή και να καθαρίσει το όνομα του μετά από το φιάσκο της Μοζαμβίκης, που αν και δεν μας αποκαλύπτεται στην αρχή τι συνέβη, είναι ολοφάνερο από τα χιλιάδες τικ που τον πιάνουν ότι τα θαλάσσωσε. Φυσικά και τα θαλασσώνει και σε αυτή την αποστολή και όχι μια, αλλά χιλιάδες φορές, αλλά το καταπληκτικό με αυτόν τον πράκτορα είναι το αστείρευτο πείσμα του για την ανάδειξη της αλήθειας και την αποκατάσταση της δικαιοσύνης. Έτσι τον βλέπουμε να ψάχνει πληροφορίες στα καζίνο του Χονγκ Κονγκ και να πολεμά σαν νίτζα στις αποβάθρεςτης πόλης, τον ακλουθούμε στους δρόμους του Λονδίνου όπου προσπαθεί να ξεφύγει πάνω σε ένα αναπηρικό αμαξίδιο και τέλος τον βλέπουμε να προσπαθεί να σώσει τον Κινέζο πρωθυπουργό στα χιονισμένα βουνά της Ελβετίας. Με την κοινή λογική που είμαι σίγουρος ότι κατέχεις, μπορείς να καταλάβεις ότι η ταινία δεν είναι αριστούργημα, δεν είναι καν η καλύτερη κωμωδία της χρονιάς αλλά παρόλα αυτά έχει χιούμορ, έχει αστείες σκηνές και σίγουρα αποπνέει ένα αέρα  από το περασμένο μεγαλείο του Mr. Bean.

Η Ατάκα : Johnny English: «Δεν είσαι γλωσσολόγος, δεν είναι  Σούζαν, είναι Σού-σαν, από την περιοχή Ζινκ Ζιουνγκ αν θυμάμαι καλά, σε ευχαριστώ Σού-σαν».

Ποιον θα έπαιζα :  Τον πράκτορα Tucker που ίσως αν και νέος στην υπηρεσία κατάφερνε να βάζει τον Johnny στον σωστό δρόμο όταν εκείνος τα έκανε μαντάρα.

Αγαπημένη σκηνή :  Όλες οι σκηνές με την μυστηριώδη κινέζα γιαγιά.

Χειρότερη σκηνή : Δεν έχω.       

Δες την :  Αν σου αρέσει ο Rowan Atkinson ιδίως όταν εκείνη η έμφυτη κωμικότητα συνδυάζεται με μυστικές αποστολές.

Μην την δεις :  Γιατί ξέρεις ακριβώς πως θα κυλίσει η ταινία, καθώς έχει πολλά σκηνοθετικά κλισέ.

Με ποιον να την δεις :  Τους φίλους σου.

Μην την δεις με :  Ξινά άτομα.

ShareThis