THE WAY WE WERE (1973)

THE WAY WE WERE (1973)

Εναλλακτικός τίτλος: «Μια αγάπη δεν τελειώνει με έναν χωρισμό!!!»

Σκηνοθεσία: Sydney Pollack. Πρωταγωνιστούν: Barbra Streisand, Robert Redford.

Υπόθεση: Πρόκειται για την ιστορία αγάπης ενός αγαπημένου αλλά, εκ διαμέτρου, αντίθετου ζευγαριού με φόντο την Αμερική κατά την διάρκεια του Ισπανικού εμφυλίου, του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και της εποχής του Μακαρθισμού στο Χόλυγουντ (κάτι σαν την Χούντα την δικιά μας για να σου δώσω να καταλάβεις!). Μία δυναμική κομμουνίστρια, η Katie Morosky και ένας γοητευτικός και ξέγνοιαστος νεαρός, ο Hubbell Gardiner, συναντιούνται στο πανεπιστήμιο και, παρά τις εντελώς διαφορετικές απόψεις τους περί πολιτικής και ζωής γενικότερα, φλερτάρουν ασύστολα χωρίς όμως να περιπέσουν (ακόμη) στα δίχτυα του έρωτα! Αυτό θα γίνει παρά πολλά χρόνια αργότερα που θα ξανασυναντηθούν τα πιτσουνάκια μας!!! Και έκτοτε θα παρακολουθήσουμε τον έρωτα τους μέχρι τον γάμο τους, την καθημερινότητα τους με τους εκατέρωθεν συμβιβασμούς και από τους δύο (in the name of love πάντοτε) και τις διάφορες τριβές που δημιουργούνται ανάμεσα τους λόγω των τελείως διαφορετικών χαρακτήρων τους!!

Για πες, για πες: Την συγκεκριμένη ταινία προσπαθώ να την δω εδώ και δυο μήνες περίπου αλλά κάθε φορά κάτι συνέβαινε ( δεν την έβρισκα, μετά την βρήκα αλλά με χάλια υπότιτλους, ο υπολογιστής κολλούσε απίστευτα, δεν είχε καλό ήχο και πολλά άλλα!!!). Τώρα πια, δεν μπορώ παρά να υποθέσω ότι ήταν σημάδια από τον Θεό για να με προειδοποιήσει!!! Αλλά εγώ ως γνωστό ζώον, δεν το κατάλαβα!!! Διότι αγάπη μου, περίμενα να δω μια κλασσική ιστορία αγάπης και κατέληξα να προσπαθώ να κάνω ένα χρονοδιάγραμμα για να παραμείνω στο νόημα και την σειρά της ταινίας χάνοντας εντωμεταξύ το ρομάντζο που ντεμέκ κάθισα δύο ώρες να δω!!! Ένα μπουρδουκλωμένο flashback που σε πετούσε απότομα από την μία κατάσταση σε μία εντελώς διαφορετική άλλη, χωρίς ενδιάμεσα να σου εξηγεί πολλές φορές γιατί συμβαίνει αυτό!!! Δεν είδα πια και ΤΗΝ χημεία ανάμεσα στους πρωταγωνιστές, τουλάχιστον αλλιώς την περίμενα με όλα αυτά που ακούω κατά καιρούς για την ταινία και όλες αυτές τις βλαμμένες που κλαίνε σαν μαύρες χήρες, ιδίως στην τελευταία σκηνή του…αποχαιρετισμού να το πω? Τι κλαις μαντάμ? Αφού φαινόταν το πράμα!!! Βάζεις την Παπαρήγα να τα φτιάξει με τον Ρουβά? Εμμμμ…..

Με αρέσει: Όλως περιέργως, η Μπάρμπαρα που, ομολογουμένως, ήξερα ότι έχει μεγάλη μύτη αλλά τόσο πια? Η μουσική φυσικά, αν και ο ήχος ήταν μάπα (ένα από τα σημάδια που έλεγα πριν!), καθώς και τα ωραία πλάνα με κλασσικά αξιοθέατα της Νέας Υόρκης, ιδωμένα από μια άλλη εποχή!!!

Δεν με αρέσει: Τι να πρωτοπώ? Την, ότι να’ ναι, σκηνοθεσία που σου άφηνε πολλά κενά και σε πετούσα άχαρα από την μία εποχή στην άλλη? Το χλιαρό πάθος μεταξύ των πρωταγωνιστών ενώ θα περίμενες να παίρνουν φωτιά οι σομιέδες συνέχεια? Το ακόμη χειρότερο τέλος που δηλ. εμείς τώρα, βλέποντας το, θα έπρεπε να βγάλουμε το συμπέρασμα, ότι τα παιδιά καλέ αγαπιούνται ακόμη άσχετα που δεν είναι μαζί λόγω των ίδιων πιστεύω και αξιών στη ζωή!!! Και κάτι άσχετο: η σκηνή, στην αρχή της ταινίας, που ξανασυναντιούνται μετά τα φοιτητικά χρόνια, που αυτή τον πλησιάζει λάγνα και αισθησιακά με το σιδερωμένο μαλλί (Ooooooh yes! Όπως ακριβώς το άκουσες!!!) και αυτός, το βόδι, κοιμάται όρθιος στο μπαράκι…. απλά δεν υπάρχει!!!

Άχρηστη πληροφορία της ημέρας: Ο συγγραφέας της ταινίας, Arthur Laurents, με τον σκηνοθέτη, Sydney Pollack, μόνο καλά δεν λες ότι τα πήγαιναν!! Ο Laurents θεωρούσε ότι ο Pollack έκανε πολλές αλλαγές στην πλοκή του σεναρίου αλλά και στους χαρακτήρες του έργου με τις σκηνοθετικές επιλογές του!!! Τόσο έντονη ήταν η διαφωνία τους, που ο σεναριογράφος κατέληξε να εγκαταλείψει το έργο και να γυρίσει πίσω, παρά μόνο έπειτα από παράκληση της Streisand που τάχθηκε υπέρ του , ενώ αντίθετα Pollack και Redford έκαναν τη δική τους κλίκα! Κάτι που δυστυχώς είχε αρνητικό αντίκτυπο στην ταινία και στην ποιότητά της!