Υπόθεση : O Steven Russell (Jim Carrey), είναι ένας σωστός οικογενειάρχης, με την ευλόγησον την γυναικούλα του, την κόρη του και την δουλειά του στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής. Μετά από ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα, που είχε, του προκαλείτε μια δραματική αλλαγή στον τρόπο, που μέχρι τώρα ζούσε την ζωή του. Ο Steven λοιπόν αποφασίζει να δηλώσει τον εαυτό του ως gay και να ζήσει την ζωή του στο έπακρο, ακόμα και αν χρειαστεί να παραβιάσει τον νόμο. Κάνοντας όμως αυτές τις απάτες δεν γλιτώνει από την φυλακή, όπου και βρίσκει τον πραγματικό έρωτα στο πρόσωπο του ντροπαλού και συνεσταλμένου Phillip Morris (Ewan McGregor). Ο Steven ορκίζετε να βγάλει από την φυλακή τον Phillip και να του χαρίσει την τέλεια ζωή, η οποία όμως θα είναι χτισμένη πάνω σε ψέματα και απάτες.
Κατηγορία ταινίας : Ο καλός, ο κακός και τζαζλή.
Γενικά : Δυο ήταν τα συναισθήματα μου, για αυτή την ταινία. Ένα: βαρεμάρα, γιατί η ταινία με κούρασε σε πολλά σημεία, τα οποία θα αναλύσω παρακάτω. Δυο: Μίσος, για τα μαλλιά του Ewan McGregor, τον μισώ, τον μισώ, τον μισώ….. Μετά το χάσιμο της αυτοκυριαρχίας μου, επανέρχομαι λέγοντας ότι η ταινία ήταν μέτρια. Δεν του βγαίνει το σοβαρό του Jim Carrey, τον κώλο του να βαράει κάτω, τον έβλεπες στην ταινία και έλεγες: «τώρα θα πάρει καμία γκριμάτσα αλά Ace Ventura!!!», αλλά το έσωζε την τελευταία στιγμή. Επίσης, πιστεύω ότι η ταινία είναι ελαφρός γελοία, εννοώ ότι έγινε μια γενική προσπάθεια να ελαφρύνουν όσο γίνετε περισσότερο το ομοφυλικό ρόλο των δυο πρωταγωνιστών, ώστε να μην παρεξηγηθούν (Βλέπε, Brokeback Mountain) οι ίδιοι. Όλη αυτή η προσπάθεια είχε σαν αποτέλεσμα οι gay ρόλοι να είναι τόσο… πώς να το πω…. τόσο ¨κοροϊδευτικά¨ gay, που ήταν απλά γελοίο. Ακόμη το θέμα τράβαγε πολύ, δεν έλεγε να τελειώσει, μέσα στην φυλακή, έξω από την φυλακή, μέσα στην φυλακή και πάλι, ξανά έξω από την φυλακή και πάλι μέσα. Λύσσα κακιά μέσα-έξω-μέσα-έξω τζάμπα και το ταξί, που πλήρωνε ο Carrey, γιατί τις μισές φορές που μπήκε φυλακή, ήταν επίτηδες. Εντωμεταξύ στην άποψη που έχω, ότι το θέμα παρουσιάζετε σαν γελοιογραφία , έρχεται να με παραξενέψει το γεγονός ότι οι χαρακτήρες των πρωταγωνιστών είναι υπαρκτά πρόσωπα και ότι συνέβη, είναι πέρα για πέρα αλήθεια. Τώρα από την σκηνοθετική πλευρά του πράγματος, η ταινία είναι καλούτσικη, από σενάριο επίσης, γιατί γίνετε μια καλά στυμμένη ανατροπή και προς το τέλος υπάρχει μια συναισθηματική φόρτιση. Κλείνοντας, θα πω ότι η ταινία θα μπορούσε να είναι μικρότερη, αν και είναι ήδη μικρή σε διάρκεια, αλλά πιστεύω ακράδαντα, πως το θέμα με το μέσα-εξω της φυλακής επαναλαμβάνετε συνεχώς και χολώνει πολύ επικίνδυνα.
Ποιον θα έπαιζα : Θέλω… μάλλον… Απαιτώ να κάνω τον Ewan McGregor, όχι τον ρόλο του στην ταινία, να το διευκρινίσω, απλά να κάνω τον ίδιο τον McGregor. Τα μαλλιά αυτού του ανθρώπου δεν υπάρχουν… Οκ δεν τρελάθηκα με την κούπ, που είχε στην ταινία (πολύ φλούφλης άντρας), αλλά σε γενικές γραμμές, τα μαλλιά του τα σπάνε!!!
Αγαπημένη σκηνή : Η σκηνή όπου ο McGregor, συγχωρεί τον Carrey από το τηλέφωνο, για όσα του έχει κάνει. Είναι μια αρκετά συγκινητική σκηνή, όπου αναδεικνύετε το ταλέντο του McGregor.
Χειρότερη σκηνή : Βγαίνει από την φυλακή ο Carrey και λέει στον ταξιτζή να τον πάει κάπου να φάει και στο καπάκι το ταξί κάνει έναν ωραιότατο κύκλο και μας πάει πάλι πίσω στην φυλακή. Έλεος πια, μέσα-έξω-μέσα-έξω!!!
Δες την : Για τους δυο πρωταγωνιστές, που είναι καλοί στους ρόλους τους, αν και ο McGregor κλέβει την παράσταση. Ακόμη δες το, γιατί μπορεί να ευθυμήσεις σε μερικά σημεία και σε κάποια άλλα να φορτιστείς συναισθηματικά.
Μην την δεις : Γιατί είναι ελαφρώς βαρετή και γιατί οι χαρακτήρες παρουσιάζονται σαν gay καρικατούρες.
Με ποιον να την δεις : Μόνος σου.
Μην την δεις με : Με τους φίλους σου, ρόμπα θα γίνεις πάλι. Μα καλά, τίποτα δεν έμαθες ακόμα;;;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου