In the Name of the Father (1993)

Πρωταγωνιστούν: Daniel Day-Lewis, Emma Thompson, Pete Postlethwaite

Σκηνοθεσία: Jim Sheridan

Εναλλακτικός τίτλος: "Έστω κι αργά, η δικαιοσύνη θα ρθει.."

Υπόθεση: Ο Gerry Conlon είναι ένας νεαρός άντρας που ζει στην ταραχώδη Ιρλανδία της δεκαετίας του '70, όπου μεσουρανεί ο IRA, οι ταραχές και οι επιθέσεις. Μια μέρα ξεσπά φασαρία στην γειτονιά του...άτακτου Gerry που είναι επιρρεπής στις μικροκλοπές και, προκειμένου να τον σώσει από τον IRA και τις φασαρίες, αποφασίζει ο πατέρας του, Giuseppe Conlon, να τον στείλει στο Λονδίνο, στην αδερφή του, την Annie Maguire. Στο πλοίο όμως προς την Αγγλία, συναντά τον φίλο του, Paul Hill, ο οποίος τον πείθει να πάει να μείνει μαζί του σε ένα κοινόβιο με πολλούς άλλους μαστουρωμένους και χίπηδες τύπους! Όταν τα λεφτά τους τελειώνουν, οι δυο τους γυρίζουν άσκοπα στους δρόμους του Λονδίνου και κάποια στιγμή βρίσκονται κοντά στο σημείο που γίνεται μια βομβιστική επίθεση σε μια πολυσύχναστη παμπ της πόλης, που είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο κι τραυματισμό πολλών αθώων ανθρώπων. Η Βρετανική αστυνομία και, υπό την πίεση που δέχεται να συλλάβει τους βομβιστές της επίθεσης, συλλαμβάνει τον Gerry, των Paul κι άλλους 2 από το κοινόβιο και, μετά από μια σειρά σωματικών και ψυχολογικών βασανιστηρίων, τους αναγκάζουν να παραδεχτούν ότι αυτοί το έκαναν. Μαζί με αυτούς, κατηγορήθηκαν και καταδικάστηκαν για συνέργεια και συγκάλυψη, η θεία του με τους δυο της γιους αλλά και ο πατέρας του, ο Giuseppe. Οδηγούνται στην φυλακή, όπου   γιος και πατέρας έρχονται πιο κοντά αλλά, ο θάνατος του τελευταίου μέσα στην φυλακή, παθιάζει τον Gerry που, με την βοήθεια της δικηγόρου, Gareth Peirce, θα προσπαθήσει να διεκδικήσει την αθωότητά του και να "καθαρίσει" το όνομα του πατέρα του...

Για πες, για πες: Σας είχα τάξει ένα μίνι αφιέρωμα στον κύριο Lewis στην τελευταία πρόσφατη ανάρτησή μου και, ιδού λοιπόν που τήρησα την υπόσχεσή μου. Ο ίδιος πρωταγωνιστής αλλά και ο ίδιος σκηνοθέτης, ξανασυναντιούνται, 4 χρόνια μετά το πολύ δυνατό "My Left Foot" αλλά αυτή την φορά, σε μια, αυτοβιογραφική, μεν, ταινία και πάλι, αλλά με εντελώς διαφορετικό ύφος και θέμα. Εδώ ο Ιρλανδός σκηνοθέτης, Jim Sheridan, καταπιάνεται με μια ιστορία που συγκλόνισε την χώρα του στα μέσα της δεκαετίας του '70 και που αφορούσε στην τρομοκρατική-βομβιστική επίθεση σε μια παμπ στην περιοχή του Γκίλντφορντ, η οποία είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο πέντε πολιτών και πολλών περισσότερων τραυματιών. Το σενάριο βασίστηκε στην αυτοβιογραφία ενός εκ των πρωταγωνιστών της υπόθεσης, του Gerry Conlon, τον οποίο και υποδύθηκε ο Daniel Day-Lewis. Ένα δυνατό δικαστικό δράμα, λοιπόν, με πολλές και έντονες όμως κοινωνικές και συναισθηματικές προεκτάσεις. Και, δυστυχώς, επίκαιρες πάντα αφού, από την μία μεριά η ταινία καταπιάνεται με το θέμα της δικαιοσύνης κι κατά πόσο αυτή βρίσκεται στα σωστά χέρια και αν διαχειρίζεται από κατάλληλους ανθρώπους που, θολωμένοι από την εξουσία και την δύναμη της θέση τους, καλούνται να την αποδώσουν...κι από την άλλη, αναδεικνύει έντονα το συναίσθημα της αδικίας, της ανάγκης για δικαίωση αλλά και δυνατών συναισθημάτων όπως είναι η αγάπη, η φιλία και η πίστη και αφοσίωση στον θεσμό της οικογένειας. Η αδικία αυτή που υπέστην η οικογένεια Conlon,έφερε κοντά πατέρα και γιο, οι οποίοι ως τότε δεν είχαν και τις καλύτερες σχέσεις, αλλά η "αναγκαστική" τους συνύπαρξη σε ένα κοινό, μικρό κελί τους έκανε να συνειδητοποιήσουν πόσο ίδιοι είναι τελικά κι πόσο αγαπούν ο ένας τον άλλον και την οικογένειά τους. Ο θάνατος του Giuseppe μέσα στην φυλακή, θα πεισμώσει τον Gerry ο οποίος, μέχρι πρότινος, έμοιαζε απαθής κι ότι είχε αποδεχθεί την αδικία που συνέβη εις βάρος τους αλλά τώρα, θα διεκδικήσει την δικαιοσύνη...εις το όνομα της αλήθειας..εις το όνομα του αδικοχαμένου πατέρα του! Σύμμαχός του σε αυτό τον αγώνα, θα είναι η δικηγόρος, Gareth Peirce την οποία υποδύεται η Emma Thompson. Ερμηνευτικά, θα ρθω απλά να επιβεβαιώσω και πάλι το ταλέντο αυτού του ανθρώπου να γίνεται ένα με όποιον ρόλο κι αν καταπιάνεται! Αρκεί και μόνο να πω ότι στις σκηνές που αντιδρούσε για την αδικία εις βάρος του, με τις εκφράσεις που έπαιρνε, ήταν απλά μια γροθιά στο στομάχι κι σε έκαναν να νιώσεις τον πόνο που νιώθει κάποιος όταν αδικείται αλλά δεν μπορεί (ή δεν τον αφήνουν) να βρει το δίκιο του. Πολύ καλοί κι οι συμπρωταγωνιστές του με τον Pete Postlethwaite, στον ρόλο του καταβεβλημένου αλλά πιστού πατέρα, να σε αγγίζει κι να σε συγκινεί αληθινά και με την Emma Thompson τόσο πειστική στον ρόλο της που, από μια στιγμή και μετά κι ειδικότερα στην τελευταία σκηνή του δικαστηρίου και της επικείμενης πολυπόθητη δικαίωση- ίσως η πιο δυνατή στιγμή της ταινίας-, μοιάζει και η ίδια να μην υποδύεται απλά τον ρόλο της αλλά να τον ζει! Σκηνοθετικά, βρήκα πολύ έξυπνο αυτό το παιχνίδι του χρόνου, αν μπορώ να το πω έτσι, με τα αφηγηματικά φλας-μπακ που ενώνουν παρελθόν και παρόν και, ακούγοντας το κουβάρι της ιστορίας να ξετυλίγεται μέσα από την εξιστόρηση της από τον ίδιο τον Gerry κι μέσα από την φυλακή στην δικηγόρο του, μας βάζουν κι εμάς τους θεατές κατά κάποιον τρόπο στο παιχνίδι, τσιτώνοντας μας, μέχρι τέλους να δούμε αν και πως θα αποδοθεί τελικά δικαιοσύνη. Ίσως να μην έχει τόση ένταση και δράση, όση θα περίμενες να υπάρχει σε ένα δικαστικό δράμα που εξελίσσεται. Κι αυτό, για μια ταινία 2 ωρών να είναι ένα ελάττωμά που προκαλεί "κοιλιά" στην εξέλιξη της υπόθεσης. Αυτό όμως, συμβαίνει, γιατί ο σκηνοθέτης προφανώς θέλει να αναδείξει την ανθρώπινη ιστορία της σχέσης γιου-πατέρα κι όχι τόσο το σαθρό σύστημα δικαιοσύνης και το δικαστικό του πράγματος! Αν νιώθεις κι εσύ τιμωρός της αδικίας, δες το κι θα σε ανταμείψει! Αν, πάλι, νιώθεις θύμα αυτής...μην το δεις γιατί θα δεις πόσο σκληρή κι απάνθρωπη μπορεί να γίνει κι να ψυχοπλακωθείς ακόμη περισσότερο! 

Με αρέσει: Επειδή ψυχοπλακωθήκαμε λιγάκι κι για να ευθυμήσουμε κάπως, θα αναφερθώ στο σάουντρακ της ταινίας που, μεταξύ άλλων, περιελάμβανε μερικά κλασικά ροκ κομμάτια κι όχι μόνο, όπως το: "Voodoo Child" από τον Jimi Hendrix, το "Like a Rolling Stone" του Bob Dylan, το "Is this Love" από τον Bob Marley αλλά και το πολυ-διασκευασμένο παραδοσιακό ιρλανδικό τραγούδι "Whiskey in the Jar", από τους Thin Lizzy εδώ πέρα και που...ναι...κατάφερα να το αναγνωρίσω χωρίς δεύτερη σκέψη! Χμμ...τόσο καιρό δίπλα σε Ιρλανδόφρονες, κάτι έμαθα και εγώ!

Δεν με αρέσει: Και πάλι θα αναφερθώ στο σάουντρακ κι στα αρνητικά του σημεία αυτή την φορά! Και μιλάω φυσικά για το γεγονός ότι τα αυθεντικά τραγούδια της ταινίας τα υπογράφει ο...Bono, τραγουδιστής των U2, που προσωπικά, δεν συμπαθώ ιδιαίτερα! 

Η άχρηστη πληροφορία της ημέρας: Παρόλο που υποδύονταν τον πατέρα και γιο, ο Pete Postlethwaite ήταν μόλις 11 χρόνια μεγαλύτερος από τον Daniel Day-Lewis! Ναι αλλά...κακογερασμένος, θα πω εγώ, και πείτε με εσείς κακιά!