Σκηνοθεσία: Michael Cristofer
Εναλλακτικός τίτλος: “Τις χρησιμοποιούμε και μετά τις πετάμε!”
Υπόθεση: Η Gia είναι ένα αντιδραστικό, σκληρό και ριψοκίνδυνο κορίτσι που πηγαίνει στην Νέα Υόρκη να γίνει μοντέλο. Ξεχωρίζει αμέσως από τις υπόλοιπες κοπέλες, λόγω του ξεχωριστού χαρακτήρα της αλλά και της άγριας ομορφιάς της. Η διάσημη ατζέντισσα, Wilhelmina Cooper, αναλαμβάνει την καριέρα της και σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα γίνεται διάσημη και περιζήτητη στο χώρο του μόντελινγκ. Όμως, όλα αυτά είναι εφήμερα στον χώρο της μόδας όπου όλοι σε αγαπούν πολύ γρήγορα αλλά και για πολύ λίγο…Έτσι, σύντομα έρχεται αντιμέτωπη με τα ναρκωτικά, για να καλύψει το συναισθηματικό κενό που έχει αποκτήσει από την παιδική της ηλικία λόγω της απουσίας της μητέρας της από την ζωή της αλλά και της εκμετάλλευσης, την οποία υφίσταται στο χώρο της μόδας. Ακόμη και η σχέση της με την Linda, που γνώρισε και ερωτεύτηκε κατά την διάρκεια μιας φωτογράφησης, έρχεται σε ρήξη όταν πρέπει να διαλέξει ανάμεσα σε αυτήν ή τα ναρκωτικά που, όπως αποδεικνύεται τελικά, θα την οδηγήσουν σταδιακά στο AIDS και στον θάνατο…
Για πες, για πες: Πρόκειται για μία αυτοβιογραφική τηλεταινία που μιλάει για την ζωή ενός super model στα τέλη της δεκαετίας του ’70, της Gia Carangi, η οποία έζησε μία σύντομη μεν (πέθανε μόλις 26 χρονών) αλλά συναρπαστική ζωή που την οδήγησε όμως στον θάνατο. Πρώτη φορά που είδα ένα μέρος αυτής της ταινίας, πρέπει να ήμουν κάπου στην 1η Λυκείου, σε μια μεταμεσονύκτια προβολή στο Alter νομίζω (Αααχχχ! Πάει κι αυτό! Αιωνία του η μνήμη!). Τότε βέβαια, ως μικρό και αθώο, είχα εντυπωσιαστεί που έβλεπα δυο γυναίκες να φιλιούνται και να ερωτοτροπούν και την βρήκα πολύ προχό την ταινία, τόσο που ενθουσιάστηκα και ήθελα οπωσδήποτε κάποια στιγμή να την ξαναδώ! Τώρα, που την ξαναείδα, 10 χρόνια μετά και έχοντας δει πολύ χειρότερα τα μάτια μου, οφείλω να πω ότι ήταν μια ταινία που είχε απλά και κάνα δυο-τρεις λεσβιακές σκηνές! Βέβαια, η χημεία μεταξύ της Angelina με την Mitchell ήταν πολύ καλή και σε έπειθε ότι υπήρχε πάθος, έρωτας και πραγματική αγάπη μεταξύ τους! Επίσης, εδώ η Angelina είχε ακόμη αυτή την αγριάδα και το σεξαπίλ για το οποίο και έγινε διάσημη, τις χειλάρες, είχε και κάνα 10αριά κιλά παραπάνω και έμοιαζε σαν άνθρωπος και όχι σαν μούμια, οπότε είχε μπει κατευθείαν στο πετσί του ρόλου και ομολογώ ότι τον υποδύθηκε πολύ καλά! Λίγο με ξένισε αυτή η τηλεοπτική σκηνοθεσία (βέβαια μιλάμε για τηλεταινία στην ουσία) και κατά το 2ο μισό της ταινίας, που αρχίζουμε να παρακολουθούμε την κατρακύλα της στα ναρκωτικά, λίγο πολύ δεν διαφέρει ούτε παρουσιάζει κάποια ιδιαίτερη πρωτοτυπία το σενάριο και ίσως να μπορούσε να ήταν και πιο σύντομο αυτό το κομμάτι. Άθλια η μουσική υπόκρουση με μια…βουλωμένη τρομπέτα στην ουσία να ακούγεται στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας και να θυμίζει κακόγουστη αισθησιακή ταινία, ελληνικής παραγωγής, της δεκαετίας του ‘80!!! Αξίζει να την δεις γιατί η Jolie αποδεικνύει εδώ ότι, πέρα από κορμί, έχει και ταλέντο και υποδύεται εξαιρετικά μια νευρωτική και προβληματική λεσβία, που το μόνο που ήθελε ήταν να την αγαπούν! Εξάλλου, πριν να αποφασίσει να γίνει η…μάνα του λόχου και να γεννοβολάει τα παιδιά του Brad, είχε περάσει κι αυτή από μια λεσβιακή φάση!!!
Με αρέσει: Η χημεία που είχαν μεταξύ τους οι δυο πρωταγωνίστριες που σε έκανε να νιώσεις συμπόνια για τον έρωτά τους και να ξεχάσεις την όποια ιδιαιτερότητά της σχέσης τους αλλά και ούτε σε έκαναν να νιώσεις άσχημα ή να δώσουν κάποια ιδιαίτερη έμφαση στο γεγονός ότι πρόκειται για ένα λεσβιακό ζευγάρι, που διαφέρει σε οτιδήποτε από ένα straight!
Δεν με αρέσει: Γενικά, έχω μία συγκεκριμένη άποψη για τους ανθρώπους που παίρνουν ναρκωτικά και συγχύζομαι απίστευτα όταν ρίχνουν την ευθύνη σε τρίτους για την αδυναμία τους αυτή, θέλοντας να μας κάνουν να τους λυπηθούμε που δεν τους αγάπησαν και βρήκαν έτσι θαλπωρή στα ναρκωτικά! Anyway, επειδή υπήρχε μία τέτοια υπόνοια στην ταινία για την διαταραγμένη σχέση που είχε με την μητέρα της, εεε…αυτό με ξενέρωσε λιγάκι!
Η άχρηστη πληροφορία της ημέρας: Δεν βρίσκω κάτι αξιοσημείωτο να αναφέρω πέρα από το γεγονός ότι ψάχνοντας να βρω κάτι για να γράψω εδώ, μου έκανε εντύπωση το γεγονός ότι υπάρχουν πολλά sites για την Gia, αποκλειστικά με φωτογραφίες και εξώφυλλά της αλλά και ένα τραγούδι που γράφτηκε για την επέτειο των 25 χρόνων από τον θάνατό της! Άσχετοι το λένε αλλά φαντάσου: μπήκαν στον κόπο να γράψουν κοτζάμ τραγούδι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου