Υπόθεση : Ο Rango (Johnny Depp) είναι ένας συνηθισμένος χαμαιλέοντας που κάθεται στην γυάλα του και παίζει θεατρικά έργα στα οποία είναι ο ήρωας που σώζει την μέρα. Κατά την διάρκεια ενός ταξιδιού η γυάλα με τον Rango πέφτει στην άσφαλτο και σπάει, περιπλανώμενος στο καυτό ερημικό τοπίο θα συναντήσει την σαύρα Beans (Isla Fisher) η οποία θα τον οδηγήσει στην πόλη Ντέρτ, μια πόλη που στο παρελθόν έσφυζε από ζωή, αλλά τώρα εξαιτίας της έλλειψης του νερού φυτοζωεί. Όλοι παίρνουν τον Rango με κακό μάτι καθώς είναι ένας ξένος που εισέβαλε στην πόλη τους, όταν του ζητάνε εξηγήσεις και αποδείξεις για το ποιος είναι, εκείνος σκαρφίζεται μια ευφάνταστη ιστορία σύμφωνα με την οποία είναι ένας ξακουστός cow boy της μακρινής δύσης.
Με μια κουβέντα : Ένα ενδιαφέρον και αρκετά κωμικό animation.
Γενικά : Εμένα δεν μου αρέσουν τα ερπετά, όχι μόνο τα φίδια, γενικά δεν μου αρέσουν ούτε οι σαύρες, ούτε και οι χαμαιλέοντες, έτσι όταν αποφάσισα να δω αυτή την ταινία ήμουν λίγο μαγκωμένος ως προς το τι θα δω και κατά πόσο αηδιαστικό θα είναι το ερπετοθέαμα. Οι δυο βασικοί παράγοντες που με ώθησαν να παραβλέψω την αποστροφή μου στα σαυροειδή ήταν από την μια ο αγαπητός Johnny Depp στο ρόλο του Rango και από την άλλη ο σκηνοθέτης Gore Verbinski ο οποίος έχει ξανασυνεργαστεί με τον Johnny στην πρώτη τριλογία των πειρατών της καραϊβικής. Βάζω λοιπόν την ταινία και κολλάω μαζί της από το πρώτο λεπτό, από την πρώτη σουρεαλιστική σκηνή όπου ο Rango μέσα στην γυάλα του παίζει ένα μικρό θεατρικό του οποίου πρωταγωνιστές είναι ένας πλαστικός φοίνικας, ένα κουρδιστό ψαράκι και μια ψόφια κατσαρίδα. Από την στιγμή που ο Rango γύρισε και είπε ότι το ψαράκι ήταν κάλο και μάλιστα πολύ κάλο στην υποκριτική του, είπα ότι παίζει να είναι μια πολύ έξυπνη ταινία και πράγματι 2 ώρες αργότερα είχα ακόμα εκείνο το χαζό χαμόγελο που είχα από την αρχή του έργου. Το σενάριο είναι πανέξυπνο, αρκετά σουρεαλιστικό σε πολλά σημεία, με μπόλικες ατάκες, αρκετό πείραγμα ανάμεσα στους ήρωες, με αρκετές δώσεις δυναμισμού και τρέλας και με ένα ξαφνικό και αναπάντεχο ηθικό δίδαγμα για όλο το κόσμο. Φυσικά μιλάμε για μια ταινία κινούμενων σχεδίων που δεν είναι για μικρά παιδιά, το χιούμορ της είναι πιο ψαγμένο και απευθύνεται σε πιο ενήλικο κοινό, πράγμα που εμένα μου άρεσε γιατί τα πολλά χαζά σε ένα animation δεν τα μπορώ. Βεβαία το σενάριο δεν είναι ο μονός παράγοντας που κάνει την ταινία πιο κατάλληλη σε ενήλικες, μην ξεχνάς ότι ο σκηνοθέτης του έργου έκτος από την τριλογία των πειρατών έχει σκηνοθετήσει και το ¨The Ring¨ που δεν το λες και παιδική ταινία. Από την άλλη ο Johnny Depp, αν και δεν φαίνεται αλλά μόνο ακούγεται, είναι η κινητήριος δύναμη αυτού του έργου, χαίρεσαι πραγματικά να τον ακούς, ενώ τον συνοδεύουν γνωστοί ηθοποιοί όπως η νεαρή Isla Fisher, ο αγαπητός Alfred Molina και ο θεός Bill Nighy. Η μουσική του έργου είναι θεσπέσια από τον μάγο Hans Zimmer ο οποίος συνέθεσε τα ορχηστρικά κομμάτια, ενώ την ιδία ώρα ακούμε αρκετά τραγούδια τα οποία ερμηνεύει το μουσικό σχήμα Los Lobos που στην ταινία έχουν μορφή κουκουβάγιων που με την συνοδεία ακουστικής κιθάρας εξιστορούν τα κατορθώματα του Rango. Αυτά λοιπόν είχα να πω για τον φίλο μου τον Rango, τώρα θα πρέπει να σε αφήσω γιατί πάω να τον δω για δεύτερη φόρα… Αριμπα μουτσατσος!
Η Ατάκα : Rango: «Και τώρα, καλπάζουμε!»
Ποιον θα έπαιζα : Δέχομαι μόνο τον πρωταγωνιστικό ρόλο και κανέναν άλλον.
Αγαπημένη σκηνή : Όλες οι σκηνές όπου ο Rango ως ηθοποιός που είναι αυτοσχεδιάζει.
Χειρότερη σκηνή : Δεν έχω.
Δες την : Γιατί έχει ωραίο και έξυπνο χιούμορ, είναι ωραία και απλή ταινία κινούμενων σχεδίων χωρίς εφέ και φιοριτούρες και φυσικά για τον Johnny.
Μην την δεις : Αν, όπως έχω πει πολλές φορές, δεν σου αρέσουν τα animation.
Με ποιον να την δεις : Με τους φίλους σου.
Μην την δεις με : Με άτομα που το παίζουν κουλτούρα και διανόηση και παριστάνουν πως δεν έχουν χρόνο για κινούμενα σχέδια.
