Friends with Benefits

Υπόθεση : Ο Dylan (Justin Timberlake) έχει ένα από τα πιο επιτυχημένα Blog της Αμερικής και μένει στο Los Angeles. Η Jamie (Mila Kunis) μένει στην Νέα Υόρκη και εργάζεται ως ατζέντης (;). Προσλαμβάνεται από τον Dylan και του βρίσκει μια δουλειά σε ένα μεγάλο περιοδικό στην Νέα Υόρκη και τον φέρνει στην πόλη για να κλείσει την συμφωνία. Ο Dylan και η Jamie μέσα από την συνεργασία τους γίνονται φίλοι και κοροϊδεύουν μαζί τα ανόητα ρομαντικά κλισέ που εξιδανικεύουν τον έρωτα. Αποφασίζουν λοιπόν πως δεν θέλουν να μπλέξουν σε μια σχέση με όλα τα αρνητικά της και κάνουν μια συμφωνία η οποία τους θέλει να κάνουν ελεύθερο σεξ χωρίς δεσμεύσεις και υποχρεώσεις, όμως μέχρι ποτέ αυτό το μοντέλο των σχέσεων θα τους βολεύει;

Με μια κουβέντα : Σε περίπτωση που την κατεβάσετε από το internet να είστε προσεκτικοί, γιατί μερικοί μπερδεύτηκαν και κατέβασαν τσόντα (true story).

Γενικά : Αυτή είναι μια καινούργια ταινία που βγαίνει στις ελληνικές αίθουσες την πέμπτη 29/9 και είναι η πρόταση μας, εδώ στο blog, για ένα χαλαρό βράδυ με φίλους και πειράγματα. Η αλήθεια είναι πως το στόρι της ταινίας δεν είναι και ιδιαίτερα φιλοσοφικό, ούτε ιδιαιτέρως πρωτότυπο, το σίγουρο είναι πως σε κρατά σε εγρήγορση σε όλη την διάρκεια και δεν σε κουράζει σχεδόν καθόλου. Η ιστορία είναι ξεκάθαρη και αρκετά απλοϊκή, δυο άνθρωποι που έχουν κουραστεί από τα παιχνίδια των σχέσεων, συναντιούνται και μέσα από την επαγγελματική τους γνωριμία γίνονται φιλαράκια (friends), καθώς η ταινία κυλά και εξομολογούνται την ανία τους για τις ερωτικές σχέσης, αποφασίζον και κλείνουν μια συμφωνία η οποία θα τους προσφέρει σεξ αλλά χωρίς καμία δέσμευση και υποχρέωση (with benefits). Όλα μοιάζουν τέλεια για τους δυο ερωτικούς φίλους, όλη μέρα σεξ, σεξ, σεξ, σεξ, σεξ, άντε και λίγο δουλειά για να ξεχνιόμαστε και μετά πάλι σεξ, σεξ, σεξ. Δυστυχώς όμως το συναίσθημα ξυπνά στους δυο πρωταγωνιστές και τα πράγματα περιπλέκονται καθώς πλέον το σεξ έχει αρχίσει να τους επηρεάζει και να ταράζει τη μεταξύ τους σχέση. Αυτά εν’ ολίγης γίνονται στην ταινία, η οποία είναι σκηνοθετημένη από τον Will Gluck, σε περίπτωση που δεν ξέρεις ποιος είναι αυτός, σου θυμίζω πως έκανε το ξεκαρδιστικό (για μένα τουλάχιστον) Easy A., έτσι αυτή του η ταινία έχει πολλά κοινά με το Easy A, είναι γρήγορη, άμεση, σε μερικές φάσεις αστεία, με ένα έξυπνο σενάριο που δεν συναντάς πλέον στις ρομαντικές ταινίες, ενώ παράλληλα σου σερβίρει άπλετο οφθαλμόλουτρο, καθώς στο 50% του έργου οι δυο πρωταγωνιστές είναι ξεβράκωτοι! Έτσι μικρό μου λιγουράκι θα δεις το θεσπέσιο κωλαράκι της Mila Kunis, αλλά και τους κοιλιακούς του Justin Timberlake, για το δικό του κωλαράκι δεν λέμε, γιατί δεν έχει. Τέλος πάντων, ο ρόλος της Kunis είναι γλυκύτατος, δυναμικός αλλά συνάμα και ρομαντικός, η Kunis παίζει μια χαρά σε μια ελαφριά ταινία αποδεικνύοντας πως ήρθε για να μείνει. Ο ρόλος του Timberlake, τον θέλει αρκετά ξενέρωτο και νευρικό και λίγο μαλάκα, αν το δεις με μια πιο γυναικεία ματιά, ο Timberlake πάντως σαν ηθοποιός έμενα μου κάθεται στο στομάχι και ας το παραδεχτούμε ότι λυσσά για να τραγουδήσει σε όλες τις ταινίες που παίζει (και το κάνει). Κλείνοντας, τρία πράγματα θα θυμάμαι από το έργο, πρώτα από όλα θα θυμάμαι την Patricia Clarkson στο ρόλο της μάνας της Kunis, η οποία ήταν σαν ξεχασμένη χίπης/cougar, είχε τρελές ατάκες. Το δεύτερο που θα θυμάμαι είναι οι σκηνές με τα flash mob. Και το τρίτο και πιο κύριο για τους κυρίους είναι πως ποτέ δεν κάνουμε σεξ με κάλτσες, όπως ο Timberlake στην ταινία, αίσχος (και δεν σηκώνω δικαιολογίες περί κρύου)!

Η Ατάκα : Jamie: «Τι προσπαθείς να κάνεις, να σκάψεις μέχρι την Κίνα… ηρέμισε, δεν είσαι σαύρα»

Ποιον θα έπαιζα : Ντρέπομαι που το λέω αλλά με βλέπω να κάνω τον Timberlake και αυτό μόνο και μόνο για να έχω την Kunis στο κρεβάτι.

Αγαπημένη σκηνή : Οι σκηνές όπου η Kunis ρώταγε για τον πατέρα της (που δεν είχε γνωρίσει ποτέ) και η μάνα της της έλεγε συνέχεια για έναν άντρα από άλλη χώρα κάθε φορά.

Χειρότερη σκηνή : Σε μια ερωτική σκηνή στο μπάνιο, που μας δείχνει μόνο τα πόδια των ηθοποιών, είδαμε τον Timberlake με κάλτσες και μάλιστα βρεγμένες από τα νερά, ιουουουου!!!

Δες την : Για το έξυπνο σενάριο και για να περάσει ευχαρίστα η ώρα σου.

Μην την δεις : Αν δεν ανέχεσαι τον Timberlake.

Με ποιον να την δεις : Με την κολλητή σου, για να παίρνετε ιδέες.

Μην την δεις με : Την γιαγιά σου, γιατί με όλο αυτό το γυμνό σας βλέπω να τρέχετε στα επείγοντα!

The Tree of Life

Υπόθεση : Η ιμπρεσιονιστική ιστορία μιας οικογένειας από το Τέξας το 1950. Η ταινία ακολουθεί το ταξίδι του μεγαλύτερου γιου της οικογένειας, του Jack, από την αθωότητα της παιδικότητας του, μέχρι τα απογοητευτικά ενήλικα χρόνια του, στα οποία προσπαθεί να ξενυχτίσει την περίπλοκη σχέση με τον πατέρα του. Ο Jack είναι σαν μια χαμένη ψυχή σε έναν μοντέρνο κόσμο, αναζητά απαντήσεις για την καταβολή και το νόημα της ζωής καθώς αμφισβητεί την ύπαρξη της πίστης.

Με μια κουβέντα : Ωχ Παναγία μου!

Γενικά : Η ταινία ξεκινά, το πρώτο πράγμα που βλέπουμε είναι μια επιγραφή την οποία είχε γράψει ο Ιώβ και γυρνάω και λέω στον εαυτό μου: «Ωραία θα περάσουμε». Φυσικά και μιλούσα ειρωνικά καθώς οι ταινίες που δεν είναι θρησκευτικές, αλλά εμπλέκουν τον Θεό με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο είναι λιγάκι φιγουρατζίδικες. Η ταινία λοιπόν κρατά 2 ½ ώρες η οποίες, να σου πω την μαύρη μου αλήθεια, δεν πέρασαν και τόσο ευχάριστα, για την ακρίβεια όταν η ταινία τελείωσε είχα ένα κεφάλι καζάνι. Ο ενοχλητικός βραδινός μου πονοκέφαλος οφείλεται στην χύμα στο κύμα κατάσταση που επικρατούσε κατά την εξιστόρηση της υπόθεσης. Μετά από την προαναφερόμενη επιγραφή ,εμείς βλέπουμε ένα φως στο σκοτάδι να αλλάζει σχήματα και υποθέτουμε ότι μπορεί να είναι ο Θεός. Αργότερα μας δείχνει ένα αντρόγυνο που μαθαίνει για το νεκρό παιδί της, ενώ παράλληλα βλέπουμε πως δέχεται ο καθένας αυτά τα νέα. Έτσι βλέπουμε και τον μεγαλύτερο γιο της οικογένειας με την δουλειά του, αλλά και με τους προβληματισμούς του, που πέρα από τον νεκρό αδελφό δεν ξέρουμε που οφείλονται. Όλα αυτά γίνονται στα πρώτα 20 λεπτά του έργου, ενώ ακόμα δεν είχα καταλάβει τίποτα, έτσι περίμενα, αλλά αντί να δω μια συνέχεια στο στόρι, ο σκηνοθέτης με μετέφερε αλλού, στο διάστημα. Έτσι κάθισα και είδα ένα ντοκιμαντέρ, μέσα στην ταινία, το όποιο με πήγε από την απαρχή του σύμπαντος, στους δεινόσαυρους και από εκεί στον μετεωρίτη. Αυτό το ντοκυμαντερίστικο κομμάτι πιστεύω ότι ήταν το πιο όμορφο πράγμα που είδα τον τελευταίο καιρό. Είχε υπέροχα χρώματα, τα άστρα και τα νεφελώματα έπαιρναν σχήματα και σχέδια που δεν τα έβαζε ο νου σου και σε όλο το ταξίδι της δημιουργίας μας συνόδευε μια καταπληκτική μουσική. Η δημιουργία του κόσμου κράτησε σχεδόν 20 λεπτά και μετά μεταπηδήσαμε πάλι στην γνώστη οικογένεια, αλλά μερικά χρόνια πίσω, όταν τα παιδιά του ζευγαριού ήταν μικρά. Ο σκηνοθέτης με αυτό τον τρόπο θέλησε να μας δείξει την γέννηση του σύμπαντος, αλλά και την γέννηση ενός ανθρώπου, που είναι και αυτό ένα μικρό θαύμα στον κύκλο της φύσης/ζωής αλλά κακά τα ψέματα δεν μπορεί να συγκριθεί με το μεγαλείο του σύμπαντος. Τέλος πάνων η υπόλοιπη ταινία μας δείχνει την ζωής αυτής της οικογένειας, με τον αυστηρό πατέρα και την αιθέρια και γλυκιά μητέρα που τα τρία αγόρια της την λάτρευαν. Πιο συγκεκριμένα επικεντρωνόμαστε στον μεγαλύτερο γιο και ότι έκανε στην παιδική του ηλικία και τον στιγμάτισε. Νομίζω τελικά πως και αυτό είναι που ήθελε ο σκηνοθέτης να μας δείξει, την χαμένη παιδικότητα του ήρωα, τα βιώματα του που τον έκαναν τελικά αυτό που σήμερα είναι, πως τον επηρέασε η μητέρα του, ο αυστηρός πατέρας του και τα αδέλφια του. Η ταινία δεν είναι εύκολη για να την παρακολουθήσει κανείς, για μεγάλη μερίδα του κοινού θα είναι μια απογοήτευση, θα είναι ακαταλαβίστικο και ανούσιο, επίσης μπορεί να φάνει πάρα πολύ επιτηδευμένο, αλλά και πάλι κάποιος θα βρεθεί και θα την θεωρήσει αριστούργημα (όπως και έγινε φυσικά). Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους ο Brad Pitt, ο Sean Penn και η Jessica Chastain, τις ερμηνείες τους δεν τις σχολιάζουμε γιατί δεν νομίζω να αξίζει, να φανταστείς ότι ο Penn βγήκε και είπε ότι ούτε κατάλαβε την ταινία, αλλά ούτε κατάλαβε τι έκανε ο ίδιος ερμηνεύοντας τον ήρωα του. Η σκηνοθεσία είναι μπερδεμένη, εμένα δεν μου άρεσε γιατί μετά από τόσες ώρες δεν κατάλαβα επακριβώς τι έβλεπα, αντίθετα η μουσική ήταν υπέροχη, ενώ τα πλάνα της φύσης και του διαστήματος σου έπαιρναν την ανάσα.

Η Ατάκα : Mrs. O'Brien: «Σου τον έδωσα, σου έδωσα τον γιο μου»

Ποιον θα έπαιζα : Μου άρεσε ο ρόλος του Jack αλλά όταν ήταν παιδί.

Αγαπημένη σκηνή : Οι σκηνές με την δημιουργία του σύμπαντος.

Χειρότερη σκηνή : Όλες οι σκηνές με τον Sean Penn, που ήταν σαν σαφρακιασμένη γριά.

Δες την : Για τα υπέροχα πλάνα του σύμπαντος, που δεν είναι καθόλου ψηφιακά και γίνανε με μικροφωτογραφίες, με ειδικά όργανα και διαλύσεις ουσιών, επίσης δες την για την υπέροχη μουσική και για να υπερηφανεύεσαι στους φίλους σου ότι την είδες.

Μην την δεις : Γιατί είναι ψαγμένη αλλά με την κακή έννοια. Γιατί δεν υπάρχουν διάλογοι καθώς οι περισσότερες ατάκες του σεναρίου ήταν μέσα στο μυαλό των χαρακτήρων και τις ακούγαμε αφηγηματικά. Και σαν να μην έφτανε η συνεχής αφήγηση, οι περισσότερες ατάκες ήταν ψιθυριστές και καθυστερούσαν, μια λέξη τώρα οι υπόλοιπες αύριο.

Με ποιον να την δεις : ΜΟΝΟΣ.

Μην την δεις με : Τα εκρηγνυόμενα από ορμόνες ξαδέλφια σου, την γκόμενα σου που μασάει μπαμπαλού, την γιαγιά σου που ακόμα βλέπει Κούρκουλο και δακρύζει και με μένα γιατί προτιμώ τα κινεζικά βασανιστήρια από το να ξαναδώ ταινία του Malick.

The Ward

Υπόθεση : Το 1966, στο Oregon η νεαρή Kristen συλλαμβάνεται από την αστυνομία για τον εμπρησμό μιας φάρμας και μεταφέρεται στην ψυχιατρική κλινική της περιοχής. Εκεί γνωρίζει τον γιατρό Gerald Stringer που εφαρμόζει κάποιες πειραματικές τεχνικές με σκοπό την θεραπεία των νεαρών κοριτσιών, που όπως και η Kristen, έχουν μεταφερθεί στη κλινική. Καθώς η μέρες κυλούν η Kristen βλέπει το φάντασμα μιας παλιάς τροφίμου της κλινικής και προσπαθεί να μάθει περισσότερα από τις υπόλοιπες κοπέλες αλλά εκείνες δεν είναι πρόθυμες να της αποκαλύψουν τίποτα. Έτσι η Kristen αρχίζει να ψάχνει μόνη της την αλήθεια για την νεαρή κοπέλα που πέθανε κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες μέσα στο ψυχιατρείο.

Με μια κουβέντα : Ο μοναδικός λόγος για να την δεις είναι για την ανατροπή της στο τέλος.

Γενικά : Είχα πολύ καιρό να δω θρίλερ και είπα χτες το βράδυ να δω τον ¨Θάλαμο του τρόμου¨, όπως λέγεται η ταινία στα Ελληνικά. Ξεκινά η ταινία και μετά από 1 ½ ώρα έχει τελειώσει και με έχει αφήσει διχασμένο όσο ποτέ. Όλα αυτά φυσικά για δυο λόγους, πρώτον η ταινία διαθέτει μια τρελή ανατροπή στο τέλος, που πραγματικά δεν μπορούσες να φανταστείς και δεύτερον, γιατί πέραν της ανατροπής που προαναφέραμε, η ταινία είναι κυριολεκτικά σκουπίδι. Η σκηνοθεσία της ταινίας ήταν γελοία, πραγματικά δεν μπορούσα να πιστέψω ότι κάποιος άνθρωπος έκανε τόσο τσαπατσούλικη δουλειά, όχι μόνο κατά την διάρκεια των γυρισμάτων, αλλά και πολύ αργότερα κατά την διάρκεια του μοντάζ. Ψάχνοντας να βρω ποιος αθεόφοβος σκηνοθέτης, έκανε αυτό το τερατούργημα, βρέθηκα μπροστά στο όνομα του John Carpenter και έπεσα από τα σύννεφα. Σε περίπτωση που δεν ξέρεις ποιος είναι αυτός ο τύπος, να σου θυμίσω τα κλασσικά θρίλερ: ¨The Fog¨, ¨The Thing¨, και φυσικά το ¨Halloween¨, που έκανε τον Carpenter να πάρει την ονομασία του ¨Άρχοντα του Τρόμου¨. Έτσι λοιπόν βρέθηκα σε δύσκολη θέση σχετικά με το τι να γράψω καθώς πρόκειται για έναν σκηνοθέτη που έχει κάνει αξιόλογα θρίλερ, παρόλο που έχει να κάνει δουλειά της προκοπής από το 90’. Αν ακόμα νομίζεις ότι υπερβάλω δες την ταινία και μετά έλα να μου πεις αν είχα άδικο. Έλα και πες μου αν είδες και εσύ φτηνές ομοιότητες με το ¨Shutter Island¨ και το ¨Sucker Punch¨, αν ο δολοφόνος είχε αισχρή ψηφιακή επεξεργασία και make up, αν στις τεταμένες σκηνές σου πέταγε ξέμπαρκα πλάνα με τον δολοφόνο και αν στο τέλος το μοντάζ ήταν τόσο ελεεινό όπου την μια έβλεπες τον γιατρό στο γραφείο του και την άλλη όχι. Σε προκαλώ, αν έχεις αντίθετη άποψη θα ήθελα να την ακούσω. Συνεχίζω και σου λέω πως στους πρωταγωνιστικούς ρόλους συναντάμε πέντε κορίτσια σαν τα κρύα τα νερά. Μπορεί η ταινία να είναι σε γενικές γραμμές μπούρδα, έχει όμως όμορφες κοπέλες για να τις πιεις στο ποτήρι, για ταλέντο βεβαία δεν γίνεται λόγος, αλλά από εμφάνιση φτού φτού! Κλείνοντας, η ταινία δεν είναι καλή, για όλα φταίει η αισχρή σκηνοθεσία και τίποτα άλλο, οι κοπέλες βάζουν τα δυνατά τους αλλά δεν φτάνει αυτό, καθώς το πρόβλημα βρίσκεται στον πυρήνα που καταστρέφει την ταινία.

Η Ατάκα : Gerald Stringer: «Είναι κατ’ ουσίαν η κόρη σας ξανά»

Ποιον θα έπαιζα : Τον γιατρό.

Αγαπημένη σκηνή : Μου άρεσαν οι τίτλοι αρχής, όπου μας έδειχνε εικόνες και σκίτσα από ψυχιατρικές τεχνικές μέσα από θραύσματα γυαλιών.

Χειρότερη σκηνή : Η σκηνή με το φρικτό μοντάζ στο τέλος του έργου, στο γραφείο του γιατρού.

Δες την : Γιατί είσαι πεισματάρης.

Μην την δεις : Γιατί κάτι σου λέει ότι δεν είναι της προκοπής. Αναρωτιέμαι ποιος σου έβαλε ιδέες.

Με ποιον να την δεις : Α! με πολύ κόσμο. Κάνε πάρτι, κάλεσε κόσμο και καθίστε όλοι μαζί να σπάσετε πλάκα.

Μην την δεις με : Καμιά γκόμενα που της έκανες τρελό ψηστίρι για μια ταινιάρα που έχεις το σπίτι. Στα μισά της ταινίας θα σε έχει αφήσει με το τηλεκοντρόλ στο χέρι!

Rise of the Planet of the Apes

Υπόθεση : Ο Will Rodman (James Franco) είναι ένας επιστήμονaς που έχει τάξει την ζωή του στην θεραπεία του Alzheimer, για να πετύχει κάτι τέτοιο χρειάζεται πειραματόζωα τα οποία θα του δώσουν τα σωστά δεδομένα για να την εξέλιξη της έρευνας του. Όταν ένας θηλυκός πίθηκος χάνει τον έλεγχο και διαλύει το εργαστήριο, η έρευνα χάνει τους χορηγούς της και σταματά. Ο Will όμως ανακαλύπτει ότι ο εν λόγο πίθηκος ήταν έγκυος και έτσι για να μην δει το μικρό πιθηκάκι σε κάποιον ζωολογικό κήπο αποφασίζει να τον πάρει κρυφά στο σπίτι του μαζί με τον ανοϊκό πατέρα του. Τα χρόνια περνάνε και ο Caesar έχει πλέον μεγαλώσει, ο Will έχει ανακαλύψει ότι η θεραπεία που χορηγούταν στους πιθήκους έχει επαναφέρει τον μυαλό του πατέρα του στο παρόν, ενώ την ίδια ώρα ο Caesar μπορεί να επικοινωνεί με την νοηματική. Όλα βαίνουν καλώς και ο Will ξαναρχίζει την έρευνα πιο εντατικά από πριν, μέχρι την στιγμή που ένα ατύχημα θα τον αναγκάσει να δώσει τον Caesar σε ένα άσυλο άγριων ζώων και να πάρει την ζωή στα δικά του χέρια.

Με μια κουβέντα : Εμένα δεν μου αρέσουν τα πιθήκια, έχεις κανένα πρόβλημα;

Γενικά : Ε ναι, τι να κάνουμε, θεωρώ μέγιστη μούφα να κάτσεις και να δεις μια ταινία που μιλά για πιθήκια και πως τελικά κατάφεραν να εξελιχθούν σε σημείο να οδηγήσουν τους ανθρώπους μέσα στην γη για να βρουν καταφύγιο. Και δεν είναι μόνο η υπόθεση, που μοιάζει λίγο έως πολύ κλαιν, είναι και ότι μέσα σε 1 ½ το μόνο πράγμα που άκουγες, πέρα από την φωνή του Franco, ήταν οι άναρθρες κραυγές των πιθήκων. Ε, άνθρωπος είσαι και εσύ και τα νεύρα σου σπάνε από τις τσιρίδες και δεν αντέχεις άλλο, θέλεις να ηρεμίσεις. Βεβαία το ότι εγώ είμαι γεροπαράξενος, δεν σημαίνει ότι είσαι και εσύ για αυτό θα κάνω το καθήκον μου και θα σου πω τι παίζει με το εργάκι. Η ταινία είναι ταυτόχρονα και remake και reboot της ταινίας του 1972 με τίτλο: ¨Conquest of the Planet of the Apes¨. Για να στο εξηγήσω καλύτερα, η ταινία βασίζεται στην ιστορία της πρώτης ταινίας της σειράς (remake), αλλά ταυτόχρονα είναι ελαφρώς πιο εξελιγμένη/αλλαγμένη κρατώντας πάντα το πνεύμα της παλαιότερης (reboot). Και μετά από αυτό το γρήγορο μάθημα κινηματογραφικών εννοιών, που ελπίζω να είναι σωστό, περνάμε στα πιο ουσιώδη. Η υπόθεση είναι πάνω κάτω ότι είπαμε, με έναν πίθηκο πιο εξελιγμένο από τους υπόλοιπους, που κάποια στιγμή αποφασίζει να κάνει ανταρσία κατά των ανθρώπων που τον έχουν αιχμαλωτίσει και ξεσηκώνει όλους τούς υπόλοιπους πιθήκους για να ξεκινήσουν μια επανάσταση. Στο σκηνοθετικό τιμόνι βλέπουμε τον Rupert Wyatt, ο οποίος κάνει τρομερή δουλειά με τα εφέ μεταφέροντας την σειρά των ταινιών από τα πιθηκίσια κουστούμια στα ψηφιακά επεξεργασμένα πρόσωπα των ηθοποιών, δυστυχώς όμως δεν ξεφεύγει από αφελέστατα λάθη, όπως η επιλογή του να βάλει όλους τους πιθήκους να κάνουν μανούρα στην γέφυρα Golden Gate και όλη η αστυνομική δύναμη του San Francisco να μένει άπρακτη. Στον μοναδικό πρωταγωνιστικό ρόλο έχουμε τον James Franco του οποίου η καριέρα έχει φτάσει στο διάστημα τον τελευταίο χρόνο, καθώς όπου γυρίσεις και κοιτάξεις θα σκάσει μύτη, η αλήθεια βέβαια είναι πως έπαιξε μια χαρά αν και μου φάνηκε πολύ νέος για τον ρόλο ενός καταξιωμένου επιστήμονα. Από εκεί και ύστερα έχουμε την Freida Pinto στο ρόλο της γκόμενας και τον John Lithgow στο ρόλο του πατέρα, που πολύ απλά πλαισιώνουν τον Franco και τίποτα άλλο. Κλείνοντας η ταινία έχει δράση, έχει δυναμισμό, έχει μπόλικο συναίσθημα, πολύ καλά εφέ και καλούτσικη μουσική.

Η Ατάκα : Caesar: «ΟΧΙ!»

Ποιον θα έπαιζα : Μάλλον θα ήμουν ο πατέρα του Will.

Αγαπημένη σκηνή : Μου άρεσε πολύ η σκηνή όπου ο Caesar εξοργισμένος από την συμπεριφορά των ανθρώπων βγάζει την πρώτη του ανθρώπινη λέξη.

Χειρότερη σκηνή : Θεωρώ αδιανόητο που ολόκληρη αστυνομία τα βρήκε μπαστούνια από τους πιθήκους.

Δες την : Επειδή είσαι φαν της σειράς, γιατί μπορεί εσένα το σενάριο να σε ιντριγκαρίζει και για τα πολύ περιχυμένα εφέ.

Μην την δεις : Αν και εσύ, όπως και εγώ, δεν αντέξεις να κάτσεις να δεις μια ταινία γεμάτη με πιθήκους που όλη την ώρα ουρλιάζουν.

Με ποιον να την δεις : Με φίλους σου.

Μην την δεις με : Την κοπέλα σου.