Υπόθεση : Η ιμπρεσιονιστική ιστορία μιας οικογένειας από το Τέξας το 1950. Η ταινία ακολουθεί το ταξίδι του μεγαλύτερου γιου της οικογένειας, του Jack, από την αθωότητα της παιδικότητας του, μέχρι τα απογοητευτικά ενήλικα χρόνια του, στα οποία προσπαθεί να ξενυχτίσει την περίπλοκη σχέση με τον πατέρα του. Ο Jack είναι σαν μια χαμένη ψυχή σε έναν μοντέρνο κόσμο, αναζητά απαντήσεις για την καταβολή και το νόημα της ζωής καθώς αμφισβητεί την ύπαρξη της πίστης.
Με μια κουβέντα : Ωχ Παναγία μου!
Γενικά : Η ταινία ξεκινά, το πρώτο πράγμα που βλέπουμε είναι μια επιγραφή την οποία είχε γράψει ο Ιώβ και γυρνάω και λέω στον εαυτό μου: «Ωραία θα περάσουμε». Φυσικά και μιλούσα ειρωνικά καθώς οι ταινίες που δεν είναι θρησκευτικές, αλλά εμπλέκουν τον Θεό με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο είναι λιγάκι φιγουρατζίδικες. Η ταινία λοιπόν κρατά 2 ½ ώρες η οποίες, να σου πω την μαύρη μου αλήθεια, δεν πέρασαν και τόσο ευχάριστα, για την ακρίβεια όταν η ταινία τελείωσε είχα ένα κεφάλι καζάνι. Ο ενοχλητικός βραδινός μου πονοκέφαλος οφείλεται στην χύμα στο κύμα κατάσταση που επικρατούσε κατά την εξιστόρηση της υπόθεσης. Μετά από την προαναφερόμενη επιγραφή ,εμείς βλέπουμε ένα φως στο σκοτάδι να αλλάζει σχήματα και υποθέτουμε ότι μπορεί να είναι ο Θεός. Αργότερα μας δείχνει ένα αντρόγυνο που μαθαίνει για το νεκρό παιδί της, ενώ παράλληλα βλέπουμε πως δέχεται ο καθένας αυτά τα νέα. Έτσι βλέπουμε και τον μεγαλύτερο γιο της οικογένειας με την δουλειά του, αλλά και με τους προβληματισμούς του, που πέρα από τον νεκρό αδελφό δεν ξέρουμε που οφείλονται. Όλα αυτά γίνονται στα πρώτα 20 λεπτά του έργου, ενώ ακόμα δεν είχα καταλάβει τίποτα, έτσι περίμενα, αλλά αντί να δω μια συνέχεια στο στόρι, ο σκηνοθέτης με μετέφερε αλλού, στο διάστημα. Έτσι κάθισα και είδα ένα ντοκιμαντέρ, μέσα στην ταινία, το όποιο με πήγε από την απαρχή του σύμπαντος, στους δεινόσαυρους και από εκεί στον μετεωρίτη. Αυτό το ντοκυμαντερίστικο κομμάτι πιστεύω ότι ήταν το πιο όμορφο πράγμα που είδα τον τελευταίο καιρό. Είχε υπέροχα χρώματα, τα άστρα και τα νεφελώματα έπαιρναν σχήματα και σχέδια που δεν τα έβαζε ο νου σου και σε όλο το ταξίδι της δημιουργίας μας συνόδευε μια καταπληκτική μουσική. Η δημιουργία του κόσμου κράτησε σχεδόν 20 λεπτά και μετά μεταπηδήσαμε πάλι στην γνώστη οικογένεια, αλλά μερικά χρόνια πίσω, όταν τα παιδιά του ζευγαριού ήταν μικρά. Ο σκηνοθέτης με αυτό τον τρόπο θέλησε να μας δείξει την γέννηση του σύμπαντος, αλλά και την γέννηση ενός ανθρώπου, που είναι και αυτό ένα μικρό θαύμα στον κύκλο της φύσης/ζωής αλλά κακά τα ψέματα δεν μπορεί να συγκριθεί με το μεγαλείο του σύμπαντος. Τέλος πάνων η υπόλοιπη ταινία μας δείχνει την ζωής αυτής της οικογένειας, με τον αυστηρό πατέρα και την αιθέρια και γλυκιά μητέρα που τα τρία αγόρια της την λάτρευαν. Πιο συγκεκριμένα επικεντρωνόμαστε στον μεγαλύτερο γιο και ότι έκανε στην παιδική του ηλικία και τον στιγμάτισε. Νομίζω τελικά πως και αυτό είναι που ήθελε ο σκηνοθέτης να μας δείξει, την χαμένη παιδικότητα του ήρωα, τα βιώματα του που τον έκαναν τελικά αυτό που σήμερα είναι, πως τον επηρέασε η μητέρα του, ο αυστηρός πατέρας του και τα αδέλφια του. Η ταινία δεν είναι εύκολη για να την παρακολουθήσει κανείς, για μεγάλη μερίδα του κοινού θα είναι μια απογοήτευση, θα είναι ακαταλαβίστικο και ανούσιο, επίσης μπορεί να φάνει πάρα πολύ επιτηδευμένο, αλλά και πάλι κάποιος θα βρεθεί και θα την θεωρήσει αριστούργημα (όπως και έγινε φυσικά). Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους ο Brad Pitt, ο Sean Penn και η Jessica Chastain, τις ερμηνείες τους δεν τις σχολιάζουμε γιατί δεν νομίζω να αξίζει, να φανταστείς ότι ο Penn βγήκε και είπε ότι ούτε κατάλαβε την ταινία, αλλά ούτε κατάλαβε τι έκανε ο ίδιος ερμηνεύοντας τον ήρωα του. Η σκηνοθεσία είναι μπερδεμένη, εμένα δεν μου άρεσε γιατί μετά από τόσες ώρες δεν κατάλαβα επακριβώς τι έβλεπα, αντίθετα η μουσική ήταν υπέροχη, ενώ τα πλάνα της φύσης και του διαστήματος σου έπαιρναν την ανάσα.
Η Ατάκα : Mrs. O'Brien: «Σου τον έδωσα, σου έδωσα τον γιο μου»
Ποιον θα έπαιζα : Μου άρεσε ο ρόλος του Jack αλλά όταν ήταν παιδί.
Αγαπημένη σκηνή : Οι σκηνές με την δημιουργία του σύμπαντος.
Χειρότερη σκηνή : Όλες οι σκηνές με τον Sean Penn, που ήταν σαν σαφρακιασμένη γριά.
Δες την : Για τα υπέροχα πλάνα του σύμπαντος, που δεν είναι καθόλου ψηφιακά και γίνανε με μικροφωτογραφίες, με ειδικά όργανα και διαλύσεις ουσιών, επίσης δες την για την υπέροχη μουσική και για να υπερηφανεύεσαι στους φίλους σου ότι την είδες.
Μην την δεις : Γιατί είναι ψαγμένη αλλά με την κακή έννοια. Γιατί δεν υπάρχουν διάλογοι καθώς οι περισσότερες ατάκες του σεναρίου ήταν μέσα στο μυαλό των χαρακτήρων και τις ακούγαμε αφηγηματικά. Και σαν να μην έφτανε η συνεχής αφήγηση, οι περισσότερες ατάκες ήταν ψιθυριστές και καθυστερούσαν, μια λέξη τώρα οι υπόλοιπες αύριο.
Με ποιον να την δεις : ΜΟΝΟΣ.
Μην την δεις με : Τα εκρηγνυόμενα από ορμόνες ξαδέλφια σου, την γκόμενα σου που μασάει μπαμπαλού, την γιαγιά σου που ακόμα βλέπει Κούρκουλο και δακρύζει και με μένα γιατί προτιμώ τα κινεζικά βασανιστήρια από το να ξαναδώ ταινία του Malick.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου