The Ward

Υπόθεση : Το 1966, στο Oregon η νεαρή Kristen συλλαμβάνεται από την αστυνομία για τον εμπρησμό μιας φάρμας και μεταφέρεται στην ψυχιατρική κλινική της περιοχής. Εκεί γνωρίζει τον γιατρό Gerald Stringer που εφαρμόζει κάποιες πειραματικές τεχνικές με σκοπό την θεραπεία των νεαρών κοριτσιών, που όπως και η Kristen, έχουν μεταφερθεί στη κλινική. Καθώς η μέρες κυλούν η Kristen βλέπει το φάντασμα μιας παλιάς τροφίμου της κλινικής και προσπαθεί να μάθει περισσότερα από τις υπόλοιπες κοπέλες αλλά εκείνες δεν είναι πρόθυμες να της αποκαλύψουν τίποτα. Έτσι η Kristen αρχίζει να ψάχνει μόνη της την αλήθεια για την νεαρή κοπέλα που πέθανε κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες μέσα στο ψυχιατρείο.

Με μια κουβέντα : Ο μοναδικός λόγος για να την δεις είναι για την ανατροπή της στο τέλος.

Γενικά : Είχα πολύ καιρό να δω θρίλερ και είπα χτες το βράδυ να δω τον ¨Θάλαμο του τρόμου¨, όπως λέγεται η ταινία στα Ελληνικά. Ξεκινά η ταινία και μετά από 1 ½ ώρα έχει τελειώσει και με έχει αφήσει διχασμένο όσο ποτέ. Όλα αυτά φυσικά για δυο λόγους, πρώτον η ταινία διαθέτει μια τρελή ανατροπή στο τέλος, που πραγματικά δεν μπορούσες να φανταστείς και δεύτερον, γιατί πέραν της ανατροπής που προαναφέραμε, η ταινία είναι κυριολεκτικά σκουπίδι. Η σκηνοθεσία της ταινίας ήταν γελοία, πραγματικά δεν μπορούσα να πιστέψω ότι κάποιος άνθρωπος έκανε τόσο τσαπατσούλικη δουλειά, όχι μόνο κατά την διάρκεια των γυρισμάτων, αλλά και πολύ αργότερα κατά την διάρκεια του μοντάζ. Ψάχνοντας να βρω ποιος αθεόφοβος σκηνοθέτης, έκανε αυτό το τερατούργημα, βρέθηκα μπροστά στο όνομα του John Carpenter και έπεσα από τα σύννεφα. Σε περίπτωση που δεν ξέρεις ποιος είναι αυτός ο τύπος, να σου θυμίσω τα κλασσικά θρίλερ: ¨The Fog¨, ¨The Thing¨, και φυσικά το ¨Halloween¨, που έκανε τον Carpenter να πάρει την ονομασία του ¨Άρχοντα του Τρόμου¨. Έτσι λοιπόν βρέθηκα σε δύσκολη θέση σχετικά με το τι να γράψω καθώς πρόκειται για έναν σκηνοθέτη που έχει κάνει αξιόλογα θρίλερ, παρόλο που έχει να κάνει δουλειά της προκοπής από το 90’. Αν ακόμα νομίζεις ότι υπερβάλω δες την ταινία και μετά έλα να μου πεις αν είχα άδικο. Έλα και πες μου αν είδες και εσύ φτηνές ομοιότητες με το ¨Shutter Island¨ και το ¨Sucker Punch¨, αν ο δολοφόνος είχε αισχρή ψηφιακή επεξεργασία και make up, αν στις τεταμένες σκηνές σου πέταγε ξέμπαρκα πλάνα με τον δολοφόνο και αν στο τέλος το μοντάζ ήταν τόσο ελεεινό όπου την μια έβλεπες τον γιατρό στο γραφείο του και την άλλη όχι. Σε προκαλώ, αν έχεις αντίθετη άποψη θα ήθελα να την ακούσω. Συνεχίζω και σου λέω πως στους πρωταγωνιστικούς ρόλους συναντάμε πέντε κορίτσια σαν τα κρύα τα νερά. Μπορεί η ταινία να είναι σε γενικές γραμμές μπούρδα, έχει όμως όμορφες κοπέλες για να τις πιεις στο ποτήρι, για ταλέντο βεβαία δεν γίνεται λόγος, αλλά από εμφάνιση φτού φτού! Κλείνοντας, η ταινία δεν είναι καλή, για όλα φταίει η αισχρή σκηνοθεσία και τίποτα άλλο, οι κοπέλες βάζουν τα δυνατά τους αλλά δεν φτάνει αυτό, καθώς το πρόβλημα βρίσκεται στον πυρήνα που καταστρέφει την ταινία.

Η Ατάκα : Gerald Stringer: «Είναι κατ’ ουσίαν η κόρη σας ξανά»

Ποιον θα έπαιζα : Τον γιατρό.

Αγαπημένη σκηνή : Μου άρεσαν οι τίτλοι αρχής, όπου μας έδειχνε εικόνες και σκίτσα από ψυχιατρικές τεχνικές μέσα από θραύσματα γυαλιών.

Χειρότερη σκηνή : Η σκηνή με το φρικτό μοντάζ στο τέλος του έργου, στο γραφείο του γιατρού.

Δες την : Γιατί είσαι πεισματάρης.

Μην την δεις : Γιατί κάτι σου λέει ότι δεν είναι της προκοπής. Αναρωτιέμαι ποιος σου έβαλε ιδέες.

Με ποιον να την δεις : Α! με πολύ κόσμο. Κάνε πάρτι, κάλεσε κόσμο και καθίστε όλοι μαζί να σπάσετε πλάκα.

Μην την δεις με : Καμιά γκόμενα που της έκανες τρελό ψηστίρι για μια ταινιάρα που έχεις το σπίτι. Στα μισά της ταινίας θα σε έχει αφήσει με το τηλεκοντρόλ στο χέρι!