Υπόθεση : H Marley Corbett (Kate Hudson) είναι μια νέα γυναίκα, ανεξάρτητη, με μια πολύ καλή δουλειά ως διαφημίστρια και με μπόλικους φίλους που την αγαπάνε, αλλά μαζί με όλα αυτά έχει και καρκίνο. Η ζωή της Marley φαίνεται πλέον να παίρνει την κατιούσα και να γκρεμίζεται, βέβαια όλοι είναι εκεί για να της σταθούν στην αντιμετώπιση της ασθένειας αλλά και κατά την διάρκεια των χημειοθεραπειών και των κλινικών μελετών που υποβάλλεται. Μέσα στα νοσοκομεία γνωρίζει τον γιατρό Julian Goldstein (Gael García Bernal), τον οποίο και ερωτεύεται, αλλά η πορεία της υγείας της είναι απελπιστική και πλησιάζει πλέον το αναπόφευκτο. Έτσι η γλυκιά Marley θα προσπαθήσει λίγο πριν το τέλος να ολοκληρώσει τις ¨δουλείες¨ της, να συμφιλιωθεί με φίλους και τους γονείς της, ώστε να φύγει δίχως μεταμέλειες και λύπες.
Με μια κουβέντα : Το είχε το γέλιο της, αλλά το είχε και το δάκρυ της.
Γενικά : Είπα να σπάσω όλο αυτό το κομικομάζωμα που έχει πέσει αυτό τον μήνα στο blog με μια πιο ανάλαφρη ταινία, αλλά τελικά δεν είναι και τόσο ανάλαφρη όσο νόμιζα ότι θα ήταν. Η ταινία βγήκε στις ελληνικές αίθουσες πριν από μερικές εβδομάδες, αλλά πέρασε στα ψιλά γράμματα καθώς δεν είναι καμιά υπερπαραγωγή του Hollywood. Βέβαια αυτό δεν σημαίνει ότι όποια ταινία δεν είναι υπερπαραγωγή δεν είναι και καλή, κάθε άλλο μάλιστα, καθώς η συγκεκριμένη ταινία συνδυάζει βουνό και θάλασσα. Αν ακόμα δεν έχεις καταλάβει μικρό μου χαιβανάκι έχω να σου πω ότι η ταινία αν και εκ πρώτης όψεως φαίνεται για μια χαρωπή κωμωδιούλα, μας το γυρνά σε ένα κοινωνικό δραματάκι. Για την ακρίβεια η αλλαγή από την κωμωδία στο δράμα γίνεται πάρα πολύ σύντομα στο έργο, πράγμα που είναι καλό γιατί κολλάει το θεατή από το πρώτο δεκάλεπτο. Σε όλη την διάρκεια της ταινίας έχουμε την πορεία μιας νεαρής και όμορφης κοπέλας στον θάνατο και όλο αυτό εξαιτίας της αρρώστιας της. Η νεαρή κοπέλα λοιπόν πάσχει από καρκίνο και μαζί της βλέπουμε πως αντιμετωπίζει συναισθηματικά, ψυχολογικά αλλά και πρακτικά το όλο θέμα της αρρώστιας και αργότερα του θανάτου. Την βλέπουμε να δέχεται τις χημειοθεραπείες, αργότερα να δοκιμάζει νέες κλινικές μελέτες και όταν τίποτα δεν έχει βοηθήσει, αποφασίζει να ζήσει τον μικρό χρόνο που της απομένει με ποιότητα και αξιοπρέπεια. Μπορεί λοιπόν η μαυρίλα της αρρώστιας να περιβάλει το έργο, δεν παύει όμως να χάνει το χιούμορ της και πίστεψε με είχε κάμποσο. Η σκηνοθεσία του έργου ήταν μέτρια για δυο βασικούς λόγους. Ο πρώτος λόγος είναι πως ενώ η Marley έκανε χημειοθεραπείες και θα έπρεπε να είναι όλη την μέρα τυλιγμένη με την χουχουλίδικη κουβερτούλα της και χλωμή σαν το χαρτί, εμείς την βλέπαμε να κάνει ποδήλατο(!) και να βγαίνει στα μπαράκια να πίνει το martini. Έχοντας συναναστραφεί με καρκινοπαθείς, μπορώ με μεγάλη βεβαιότητα να σου πω ότι κάποιος που έχει κάνει χημειοθεραπεία όχι ποδήλατο δεν μπορεί να κάνει, αλλά ούτε όρθιος δεν μπορεί να σταθεί. Το δεύτερο λάθος της σκηνοθεσίας ήταν η επιλογή του Gael García Bernal, που τον θεωρώ ως έναν από τους καλύτερους μεξικανούς ηθοποιούς που υπάρχουν, αλλά ο άνθρωπος δεν είναι για κωμωδία, δεν το έχει, ακόμα και όταν χαμογελούσε άκουγες τα κύτταρα των χειλιών του να ουρλιάζουν, από την πρωτοφανή κίνηση. Κατά τα άλλα μια χαρά, καθώς το σενάριο σε έκανε σε πολλές σκηνές να χαμογελάσεις και σε πολλές να δακρύσεις. Το συγκινητικό μέρος οφείλεται φυσικά στην πρωταγωνίστρια Kate Hudson, η οποία έχει ωριμάσει πάρα πολύ ερμηνευτικά και καταφέρνει να μας δείξει την δύσκολη ζωή των καρκινοπαθών, ποδηλατών και μη! Στους κωμικούς ρόλους έχουμε μπόλικο πράγμα, στον ρόλο της μάνας-κουράγιο έχουμε την ζουμπουρλούλα Kathy Bates, στο ρόλο της κολλητής την απίθανη Lucy Punch, που έπαιξε πολύ καλύτερα από την τελευταία της ταινία (Bad Teacher). Και για το τέλος σου έχω αφήσει την υπέρτατη έκπληξη, στον ρόλο του Θεού βλέπουμε την θεά Whoopi Goldberg! Κλείνοντας γιατί είπα πολλά και δεν το περίμενα, η ταινία μπορεί να μιλήσει μέσα στις καρδιές όλων μας, να μας κάνει να σκεφτούμε πως τίποτα δεν είναι δεδομένο και πως πρέπει να συμφιλιωθούμε με τον εαυτό μας και με τους γύρω μας.
Η Ατάκα : Marley Corbett: «Μου πήρες το στέμμα της πουτάνας και σου πάει γάντι».
Sarah Walker: «Είναι λιγάκι μεγάλο βέβαια και έτσι το φοράω για ζώνη».
Ποιον θα έπαιζα : Τον ρόλο του Θεού φυσικά.
Αγαπημένη σκηνή : Η σκηνή όπου ο κολλητός της Marley προσλαμβάνει έναν νάνο μαστροπό για να της την πέσει.
Χειρότερη σκηνή : Η σκηνή του πάρτι. Νομίζω ότι ήταν πολύ χαρούμενοι όλοι τους, ενώ πριν από λίγες μέρες είχε πεθάνει η φίλη και κόρη τους.
Δες την : Για να δεις μια ταινία ανάμεικτων συναισθημάτων.
Μην την δεις : Αν νομίζεις ότι με αυτή την ταινία θα μάθεις πως αντιμετωπίζουν οι καρκινοπαθείς την αρρώστια τους.
Με ποιον να την δεις : Με άτομα που είχαν καρκίνο, με άτομα που έχουν καρκίνο, άλλα και με ανθρώπους που έχασαν τους δικούς τους από το καρκίνο.
Μην την δεις με : (Διάβασε ξανά τα παραπάνω!)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου