One Day

Υπόθεση : Η Emma (Anne Hathaway) και ο Dexter (Jim Sturgess) γνωρίζονται την μέρα της αποφοίτησης τους από το πανεπιστήμιο. Η Emma, αν και είναι αρκετά έξυπνη κοπέλα, δεν βρίσκει την κατάλληλη ευκαιρία για να αναδειχτεί στον επαγγελματικό κόσμο, ενώ από την άλλη, ο Dexter όχι μόνο είναι ιδιαίτερα επιτυχημένος στην δουλειά του, αλλά έχει και μεγάλη πέραση στο ωραίο φύλο. Με την πάροδο των χρόνων χωρίζουν, παίρνουν διαφορετικούς δρόμους, χάνονται και όταν ξαναβρίσκονται είναι μαζί με άλλους ανθρώπους και συμπεριφέρονται σαν καλοί φίλοι. Όταν κάποια στιγμή, οι ζωές τους παίρνουν πάλι διαφορετική τροπή και μένουν μόνοι, τότε θα στραφούν ο ένας στον άλλον και θα ζήσουν τον θυελλώδη έρωτα που δεν πρόλαβαν ποτέ να ζήσουν. 

Με μια κουβέντα : Απογοήτευση.

Γενικά : Αγαπημένη και αθεράπευτα ρομαντική αναγνώστρια, μόνο ένα πράγμα έχω να σου πω: «Αχ!», γιατί είναι πραγματικά κρίμα που αυτή η ταινία δεν κατάφερε να ξεπεράσει τις προσδοκίες που είχα και είμαι σίγουρος πως έχεις και εσύ. Το θέμα με την ταινία ξεκινά από το πόστερ, βλέπεις ένα φρέσκο ζευγαράκι να ανταλλάσει κολασμένα φιλιά στην μέση του δρόμου και εσύ λες, από μέσα σου, «Πω πω, τι έρωτας!» και μεταξύ μας έτσι θα είναι τα πράγματα σ το βιβλίο του David Nicholls, πάνω στο οποίο βασίζεται η εν λόγω ταινία, έλα όμως που δεν είναι έτσι και στην ταινία. Για να στο ξεκαθαρίσω λιγάκι, σου λέω ότι βλέπουμε την σχέση των δυο ηρώων μέσα σε ένα χρονικό πλαίσιο 20 χρόνων, αλλά, και εδώ είναι το ενδιαφέρον του έργου, βλέπουμε μόνο μια μέρα από κάθε ένα από τα είκοσι χρόνια και συγκεκριμένα την 15^η Ιουλίου. Έτσι και καθώς η ταινία ξεκινά, βλέπουμε τους ήρωες μας να γνωρίζονται εκείνη την μέρα και να ενώ είναι έτοιμοι να κάνουν τα ανομολόγητα, γίνονται τελικά καλοί φίλοι, τα χρόνια περνάνε και εμείς παρακολουθούμε τι κάνει ο καθένας την συγκεκριμένα μέρα. Βλέπουμε πως έχουν παραμείνει φίλοι, τους βλέπουμε να καταξιώνονται, να εξελίσσονται, να πέφτουν χαμηλά, πιο χαμηλά, να μαλώνουν, να τα βρίσκουν, να τα φτιάχνουν, να τα χαλάνε και κάπως έτσι να τελειώνουν την ταινία με μια γλυκόπικρη γεύση. Επειδή όμως έχουμε δει μερικές ρομαντικές ταινίες παραπάνω και κόβει το μάτι μας, πρέπει να πούμε ότι το ¨Μια Μέρα¨ είναι λιγάκι ρηχό στο συναίσθημα του και πάρα πολύ προβλέψιμο. Θέλω να πω, ότι η φαινομενικά πανέξυπνη ιδέα, που βάζει τον θεατή να βλέπει μια μέρα από την ζωή των ηρώων για κάθε μια χρονιά, κάνει μεν το έργο πολύ γρήγορο, αλλά παράλληλα πολύ άρπα κόλλα, γιατί εκεί που πάει να συγκινηθεί ο θεατής από το σμίξιμο των δυο εραστών, τσουπ την επομένη χρονιά (χρόνια πολλά καλή χρονιά) έρχεται ο χωρισμός και εγώ μένω με το συναίσθημα στο χέρι. Το άλλο αρνητικό που ανέφερα, είναι η προβλεψιμότητα του έργου και θα μιλήσω μόνο για την σκηνή με το ποδήλατο, δεν θα πω τίποτα άλλο, απλά όποιος την δει θα καταλάβει ακριβώς πως καταλήγει και πως τελικά τελειώνει το έργο, αφήνοντας σε μέσα στα νεύρα. Από τα πιο λάιτ αρνητικά που με ενόχλησαν, εμένα τον γεροπαράξενο, είναι η χωρίς σύνορα προφορά της Hathaway, που άλλαζε σε κάθε σκηνή και το αγέραστο γονίδιο που είχαν και οι δυο πρωταγωνιστές, μιλάω φυσικά για το γεγονός ότι μέσα σε 20 χρόνια ιστορίας οι δυο ήρωες δεν έβγαλαν ούτε μια ρυτίδα, μόνο τα μαλλιά του Jim Sturgess άσπρισαν αλλά και πάλι το μαγουλάκι πιο τσίτα και από το δικό μου. Μιας που ανέφερα τον Sturgess να πούμε ότι σε όλη την ταινία βλέπουμε αυτόν και την Hathaway, κανέναν άλλον, με ερμηνείες που ήταν ούτε κρύο ούτε ζέστη. Τα μουσικά κομμάτια σε κάνουν τουρ από το 1988 μέχρι το 2009, ενώ η ορχηστρική μουσική είναι λουκουμαδάκι μέλι. Η σκηνοθεσία προφανώς δεν είναι καλή, άμα σκεφτείς ότι δεν συγκινηθήκαμε ιδιαίτερα αλλά είμαι σίγουρος ότι προσπάθησε η σκηνοθέτης του ¨An Education¨. Κλείνοντας, το ¨Μια Μέρα¨ είναι μια ταινία που αν και εμένα δεν με τρέλανε, πιστεύω πως μπορεί να σου αρέσει και να σου χαρίσει ένα ρομαντικό βράδυ με λίγη συγκίνηση.

Η Ατάκα : Emma: «Σ’αγαπώ Dex τόσο πολύ. Απλά δεν μου αρέσεις πια. Συγγνώμη». 

Ποιον θα έπαιζα : Κανέναν.

Αγαπημένη σκηνή : Οι ελάχιστες σκηνές με την Patricia Clarkson που έκανε την μάνα του Sturgess και είχε ίσως τον πιο συναισθηματικό ρόλο σε όλη την ταινία.

Χειρότερη σκηνή : Η σκηνή με το ποδήλατο για το ήξερα ότι έτσι θα γινόταν το πράγμα.

Δες την : Γιατί είσαι αθεράπευτα ρομαντική.

Μην την δεις : Αν δεν είσαι από τις κοπέλες που ψάχνουν το άλλο τους μισό βλέποντας αισθηματικές ταινίες και τρώγοντας το παγωτό βανίλια με το κουτάλι της σούπας.

Με ποιον να την δεις : Καμιά κολλητή σου.

Μην την δεις με : Το αγόρι σου, λυπήσου τον.

Blade Runner

Υπόθεση : Σε μια μεταποκαλιπτική εποχή στο μέλλον, ο άνθρωπος έχει αναπτύξει την τεχνολογία της δημιουργίας ¨Ρέπλικων¨, ανθρώπινων κλώνων, που χρησιμεύουν ως σκλάβοι, στις αποικίες έξω από την Γη. Στο Los Angeles, του 2019, ο Deckard (Harrison Ford), είναι ο Blade Runner, ένας μπάτσος που ειδικεύεται στην εξολόθρευση των ¨Ρέπλικων¨. Αν και πλέον έχει αποσυρθεί, αναγκάζεται δια της βίας να ξαναμπεί στην ενεργό δράση και να βρει 4 ¨Ρέπλικες¨ που δραπέτευσαν στην Γη.

Με μια κουβέντα : Τελικά, ο Harrison Ford ήταν Ρέπλικα;

Γενικά : Αυτό που ο σκηνοθέτης, Ridley Scott και ο πρωταγωνιστής του έργου, Harrison Ford, διαφωνούν, ακόμα και σήμερα, για το αν ο χαρακτήρας του δεύτερου ήταν τελικά Ρέπλικα ή όχι, δεν μπορώ να το καταλάβω. Κάτσε βρε Harrison, άκου τον σκηνοθέτη, εκείνος σε θέλει υπερεξελιγμένο ανθρωποειδές, εσύ γιατί το παίζεις τρελίτσα και λες τα δικά σου; Στην τελική αν το καλοσκεφτείς όλη η ταινία αποκτά νόημα μονό αν πιστέψουμε την επεξήγηση του σκηνοθέτη. Λοιπόν…. Επειδή σε έπιασα από τα μούτρα (έχω καιρό να γράψω βλέπεις, παρεμπιπτόντως Ciao!), πρέπει να σου πω ότι το Blade Runner σαν ταινία θεωρείτε, δεν ξέρω από ποιους, μια πολύ ¨μεγάλη¨ ταινία του κινηματογράφου. Αυτό φαίνεται από την τρελή βαθμολογία του στο IMDb και από την θέση #138 που έχει κατακτήσει, στην λίστα με τις καλύτερες ταινίες ever! Βλέποντας όλα αυτά και ακούγοντας άλλα τόσα, αποφάσισα πριν πολύ καιρό να δω την ταινία, όταν με το καλό τελείωσε, το σίγουρο ήταν ότι είχα ψιλοβαρεθεί (ειδικά στο τέλος, που κυνηγιόντουσαν μέσα στο κτίριο για 30 λεπτά) και με είχε ψιλοξενερώσει η μουσική του Παπαθανασίου, γιατί μετά το Chariots of Fire, η μουσική μου φάνηκε απόκοσμη και ψυχρή, ίσως για να τονιστεί το χάος του μέλλοντος… λες τελικά η μουσική να ταίριαζε, ναι οκ ταιριάζει, αλλά δεν μου άρεσε. Η σκηνοθεσία ήταν καλούτσικη, γιατί πέρα από το ότι σε έβαζε στο τριπάκι να σκεφτείς για το αν τελικά ήταν ή όχι ο Ford ρομπότ (χωρίς να το ξέρει), σου προσέφερε και μια φουτουριστική ματιά στον πλανήτη μας, που όπως μπορείς να φανταστείς θα είναι σε κακά χάλια. Τέλος πάντων, πολύ μουντή και σκοτεινή η απεικόνιση του μέλλοντος, τα εφέ ήταν αρχαία, αλλά δεν μπορείς να κάνεις και αλλιώς, αν σκεφτείς την εποχή που γυρίστηκε, το σεναριάκι τα μπέρδευε τα πράγματα, δεν σου εξηγεί επακριβώς το τι γίνεται και παίζει να χαθείς, ενώ υπάρχουν αρκετές σκηνές όπου δεν μιλάει κανένας παρά η ηλεκτρονική μουσική του Vangelis. Κλείνοντας, για μένα, το Blade Runner ήταν μια μέτρια ταινία και αυτό γιατί, μου έκανε πολύ cult το όλο κλίμα που απόπνεε, αλλά ίσως να φταίει η εποχή που γυρίστηκε και η εποχή που απεικόνιζε με τα πενιχρά εφέ. Το θέμα είναι πως η συγκεκριμένη ταινία έχει άπειρους θαυμαστές και δεν το αρνούμαι, ίσως αυτοί κάτι να ξέρουν, εγώ πάντως δεν ενθουσιάστηκα και τόσο.

Η Ατάκα : Gaff : «Είναι κρίμα που δεν θα ζήσει, αλλά και πάλι ποιος ζει;»

Ποιον θα έπαιζα : Μάλλον τον ρολό του Gaff, γιατί αυτός παίζει να ήξερε την αλήθεια για την πραγματική φύση του Ford.

Αγαπημένη σκηνή : Μου άρεσε ο υποβόσκων ερωτισμός μεταξύ του Deckard και της Rachel στις περισσότερες σκηνές που είχαν μαζί.

Χειρότερη σκηνή : Οι σκηνές όπου βλέπαμε την Daryl Hannah με εκείνο το πλατινέ κοντό μαλλί που μου θύμιζε την Στανίση!

Δες την : Για να πεις ότι την ειδές, για την μουσική και για τον Harrison Ford στην καλύτερη εποχή του.

Μην την δεις : Αν απλά θες να δεις μια ταινία επιστημονικής φαντασίας με νέα εφέ, που να μην χρειάζεται να την φιλοσοφήσεις ιδιαίτερα.

Με ποιον να την δεις : Με κάποιον φίλο σου.

Μην την δεις με : Την κοπέλα σου.

Mujeres al borde de un ataque de nervios

ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΟΥΝ: Carmen Maura, Antonio Banderas, Julieta Serrano

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Pedro Almodovar

ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟΣ ΤΙΤΛΟΣ: "Γυναίκες...και θεατές στα πρόθυρα νευρικής κρίσης!"

Υπόθεση: Όταν η Πέπα χωρίζει από τον επί χρόνια εραστή της, τον Ιβάν, κάνει τα πάντα για να έρθει σε επαφή μαζί του και να του ζητήσει το λόγο. Αυτός όμως την αποφεύγει και έρχεται σε επικοινωνία μαζί της μόνο μέσα από τα μηνύματα που της αφήνει στον τηλεφωνητή. Όταν πλέον δεν τον βρίσκει και μαθαίνει ότι θα φύγει ταξίδι με άλλη γυναίκα, τρελαίνεται και πηγαίνει να τον βρει στο σπίτι του. Εκεί όμως συναντάει την γυναίκα του, η οποία έχει βγει από την ψυχιατρική κλινική και θέλει να εκδικηθεί, με την σειρά της, τον σύζυγό της για τις απιστίες του. Παράλληλα, στο σπίτι της φιλοξενεί μία φίλη της, η οποία κρύβεται από την αστυνομία γιατί ερωτεύτηκε έναν τρομοκράτη που τον έκρυβε στο σπίτι της και τώρα φοβάται ότι θα την πιάσουν και αυτήν! Εντωμεταξύ, στο σπίτι φτάνει τυχαία και ο γιος του Ιβάν με την κοπέλα του γιατί είδαν σε μια αγγελία ότι ενοικιάζεται και γνωρίζεται με την Πέπα... Η οποία, ζητάει βοήθεια από μια δικηγόρο για την φίλη της, που όμως αποδεικνύεται ότι αυτή είναι η νέα ερωμένη του Ιβάν με την οποία ετοιμάζεται να φύγει ταξίδι. Μέσα από μια σειρά τρελών περιστατικών που θα ακολουθήσουν, θα μπορέσει άραγε η Πέπα να εντοπίσει τον Ιβάν, τον οποίο κυνηγά να σκοτώσει η θεότρελη γυναίκα του, και να του μιλήσει;

Για πες, για πες: Όχι καλά μου παιδιά! Δεν είχα πιει την ώρα που έγραφα τα παραπάνω: απλά ΕΤΣΙ είναι, πάνω-κάτω, το θέμα της ταινίας! Είτε το πιστεύετε είτε όχι! Και αυτά είναι τα πιο βασικά για να μπορέσετε στο περίπου να καταλάβετε λίγο την υπόθεση! Γιατί, ενδιάμεσα, γίνονται ακόμη πιο περίεργα και κουλά σκηνικά που δικαιολογούν απολύτως τον τίτλο της ταινίας και ειδικότερα αυτό το: "...στα πρόθυρα νευρικής κρίσης"! Διότι, δεν είναι μόνο η καταρρακωμένη από τον χωρισμό Πέπα, η οποία πάει στο σπίτι του εραστή της και την ώρα που είναι μέσα σ' ένα τηλεφωνικό θάλαμο, πέφτει επάνω σ' αυτό μια βαλίτσα με την φωτογραφία του γιου του Ιβάν και έτσι γνωρίζει, για 1η φορά, το γεγονός ότι αυτός έχει ένα παιδί..Το οποίο βέβαια μετά...Ωωω του Θαύματος!!! Έρχεται στο σπίτι της για να το νοικιάσει! Είναι και η σαλταρισμένη και θεόμουρλη σύζυγος του Ιβάν, που το χει σκάσει από το τρελοκομείο και τον καταδιώκει για να τον σκοτώσει...Είναι και η χαζοβιόλα φίλη της Πέπα, που νομίζει ότι θα την βάλουν φυλακή και στο άσχετο κιόλας, την φιλάει και της πιάνει και το βυζάκι, κάθε λίγο και λιγάκι, ο γιος του Ιβάν!...Ο οποίος, τα χει με μία (;)...με έναν (;) που έγινε μία(;)...Anyway! Δεν μπόρεσα να προσδιορίσω ακριβώς το φύλο αυτού του πράγματος αλλά ένα είναι σίγουρο: πιο άσχημο και πιο τρομακτικό πλάσμα δεν έχω δει στην ζωή μου! Ααα! Και πιο μεγάλη μύτη επίσης! Αυτό το πράγμα λοιπόν, σ' όλη την ταινία σχεδόν, κοιμάται, γιατί έχει πιει γκασπάτσο που είναι τίγκα στα υπνωτικά (το 'χει κάνει η Πέπα για αυτήν, να πίνει όταν δεν την πιάνει ύπνος...) Αλλά γκασπάτσο πίνουν μετά και οι δύο αστυνομικοί που καταφτάνουν στο σπίτι, καθώς και το παιδί από τις Βλάβες που 'ρθε να φτιάξει το τηλέφωνο αλλά και ο γιος του Ιβάν με την χαζή φίλη και έτσι μένουν ξύπνιες μόνο η γυναίκα του Ιβάν, που έχει καταφτάσει στο σπίτι και η Πέπα! Μετά από μία μάχη με το...γκασπάτσο ("-"Όχι πιες εσύ πρώτη""-Όχι! Εσύ πιες πρώτη!" κτλ. κτλ.) καταλήγει η Πέπα, με το γκασπάτσο χυμένο πάνω της, να καταδιώκει την σύζυγο του Ιβάν που πάει στο αεροδρόμιο να τον σκοτώσει, αφού πρώτα βέβαια απείλησε κάτω στην είσοδο έναν μηχανόβιο για να την πάει! Αλλά το καλύτερο όλον είναι το ταξί που παίρνει η Πέπα με την γκόμενα του μηχανόβιου, για να τους ακολουθήσουν (το οποίο ταξί, p.s: έχει ξαναπάρει κι άλλες φορές στην διάρκεια της ταινίας): το οδηγεί ένας μαυριδερός με πλατινέ μαλλί, είναι ντυμένο παντού με λεοπαρδαλέ ύφασμα ενώ μέσα έχει ότι μπορείς να φανταστείς: από χαρτομάντιλα, προφυλακτικά, οδοντόκρεμες...μέχρι και κολλύριο για τα μάτια!

Εεε....λοιπόν: ΟΧΙ! Τόση παράνοια και κουλαμάρα δεν στην συγχωρώ καλέ μου Pedro! Είπαμε! Να 'χεις ανατρεπτική ματιά αλλά όχι και τόσο! Το παράκανες τώρα! Όχι μόνο οι γυναίκες-πρωταγωνίστριες έφτασαν σε νευρική κρίση αλλά και μεις, οι δόλιοι θεατές που δεν προλαβαίναμε να μετράμε κουλές και μουρλές σε αυτήν σου την ταινία! Δεν λέω! Υπήρχε σαφώς περισσότερο χιούμορ και γέλιο εδώ απ' ότι στα "Ψηλά Τακούνια" που είδα και έγραψα γι' αυτήν πρόσφατα, αλλά μάλλον αλλιώς βιώνουν την νευρική κρίση στην Ισπανία και αλλιώς εδώ, γιατί ομολογώ ότι πολλά πράγματα στην ταινία τα βρήκα υπερβολικά και παρατραβηγμένα, με αποτέλεσμα να με κουράσουν και να με ξενίσουν! Αν δεν υπήρχαν αυτές οι υπερβολές, ίσως και το αποτέλεσμα να ήταν πολύ καλύτερο....

Με αρέσει: Μα φυσικά το ταξί-ψιλικατζίδικο!!! Άλλο να στο λέω και άλλο να το βλέπεις! Σουρρεάλ...αλλά ωραίο!

Δεν με αρέσει: Το πόσο υστερικά και τρελά μπορούμε τελικά να συμπεριφερθούμε εμείς οι γυναίκες για έναν άντρα! Και πάνω που νόμιζα ότι δεν υπάρχει χειρότερο από την δικιά μας την "Αντιπρόσωπο"!!!

Η άχρηστη πληροφορία της ημέρας: Πολλοί, βλέποντας την ταινία, μπερδεύτηκαν με την ομοιότητα που έχει ο ηθοποιός που υποδύεται ο ταξιτζής με τον σκηνοθέτη, Pedro Almodovar και πίστευαν, λέει, ότι τον υποδύεται αυτός! Όμως, προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, δεν είναι αυτός αλλά ο ηθοποιός Guillermo Montesinos, που υποδύεται τον ταξιτζή! Εγώ πάντως δεν εντόπισα καμία ομοιότητα!

P.s.:Την αντίθετη άποψη του Κλεάνθη για την ταινία μπορείτε να την διαβάσετε εδώ!

Gazon maudit (1995)

Info:

Ο Laurent (Alain Chabat) είναι ένας κτηματομεσίτης ο οποίος είναι παντρεμένος με την όμορφη και πιστή σύζυγό του Loli (Victoria Abril) και τα δυο τους παιδιά. Την οποία όμως έχει κάνει τάρανδρο γιατί όπως πιστεύει ο άνδρας μπορεί να ξενοπηδάει! Άλλο το πήδημα άλλο η αγάπη! Μια φορά τον έκανε τσακωτό και φυσικά τον συγχώρεσε και από τότε είναι πολύ προσεκτικός! Πόσο σίγουρος είναι όμως για την γυναίκα του? Ειδικά όταν εμφανίζεται... μια άλλη γυναίκα η Marijo (Josiane Balasko) η οποία είναι λεσβία και κατακτά την καρδιά της Loli? Η ιστορία περιπλέκεται ακόμη πιο πολύ όταν η Loli μαθαίνει τις απιστίες του Laurent και συγκατοικούν και οι τρεις (ναι καλά διαβάσατε) στο ίδιο σπίτι. Είμαστε, μια ωραία ατμόσφαιρα είμαστε!!!

Write a comment...

Καταρχήν πρέπει να πω πως αυτήν την ταινία την είχα δει πριν αρκετά χρόνια με την φίλη μου την Αναστασία και την θυμήθηκα πρόσφατα γιατί μου είχε πει σαν φιλόλογος και πολυ-σπουδαγμένη που είναι αυτό που σας αποκαλύπτω στο Share της κριτικής μου... Και μου είχε φανεί τόσο αστείο! Η ταινία επίσης είναι πάρα πολύ καλή και έξυπνη με καλές ανατροπές στο τέλος. Ναι δεν είναι μόνο μια η ανατροπή... Δείτε τα τελευταία 5 λεπτά της ταινίας και θα καταλάβαιτε. Βέβαια τώρα αν ρωτήσετε την ξαδέρφη μου την Νικολέτα που είδε μαζί μου την ταινία θα ακούσετε το ακριβώς αντίθετο! Συγγνώμη μικρή μου... αλλά εμένα μου άρεσε πάρα πολύ! Ο Laurent είναι ένα φαλλοκρατικό γουρούνι που πολύ χάρηκα που επιτέλους του φόρεσε τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι η σύζυγος και μάλιστα με μια άλλη γυναίκα. Βέβαια το σενάριο είναι τραβηγμένο δε λέω. Ντάξει το παράκανε η Josiane Balasko η οποία πέραν του ότι υποδύεται την Marijo είναι και σεναριογράφος και σκηνοθέτης! Τα κάνει όλα και συμφέρει ένα πράμα! Να σας ενημερώσω πως όσο ανδροπρεπείς και να φαίνεται στην ταινία, είναι παντρεμένη και ο σύζυγος της παίζει έναν πάρα πολύ μικρό ρόλο στην ταινία, στην αρχή της, πουλάει τριαντάφυλλα σε ένα καφέ. Έχουν και μια κόρη επίσης ηθοποιό αλλά αυτή δεν έπαιζε στην ταινία! Παραλίγο να ήταν οικογενειακή παραγωγή! Πάντως η ταινία αν και θίγει ένα θέμα που ακόμα και σήμερα εν έτη 2011 -οσονούπω 2012- κρίνεται και κρύβεται σε πολλές μικρές και μικρόμυαλες κοινωνίες ήταν υποψήφια για Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας το 1996 (Golden Globes, USA) και κέρδισε την ίδια κατηγορία την ίδια χρονιά, βραβείο κοινού στα βραβεία Palm Springs International Film Festival. Η μουσική είναι γλυκιά και ρομαντική με το γαλλικό ταμπεραμέντο μιας όχι γεννημένης γαλλίδας αλλά κορυφαίας τραγουδίστριας Dalida με το Histoire D'un amour το οποίο είναι και το κυρίαρχο τραγούδι της ταινίας αλλά και το κλασσικό a whiter shade of pale των Procol Harum σε μια διαφορετική εκτέλεση στην αρχή της ταινίας. Είναι μια χαλαρή πρόταση πάντως για να περάσετε καλά και να γελάσετε όσο μπερδεμένη κι αν είναι η ιστορία της. Δεν είναι και almodovar βρε αδερφέ που μπλέκει τα μπούτια του!! (Βλέπε από κάτω την κριτική της συναδέλφου και εξαδέρφης Ελένης Τσαούση).

Like!

Όταν εμφανίζεται η πρώην της Marijo και η Loli σκάει από την ζήλια της. Ο Laurent είναι απολαυστικός και πάρα πολύ αστείος γιατί απλά το απολαμβάνει! Δυστυχώς δεν έχω απόσπασμα για να πάρετε μια γεύση.

Dislike!

Η συμπεριφορα του συζύγου στην αρχή της ταινίας αλλά και μέχρι να γυρίσει στο σπίτι με την γυναίκα του και την γκόμενα της γυναίκας του. Ήθελα να του σπάσω το κεφάλι!!

Share!

Ο τίτλος της ταινίας κυριολεκτικά σημαίνει καταραμένο γκαζόν (γρασίδι). Μεταφορικά όμως και σε γαλλική αργκό αναφέρεται στο αιδοίο. Καταραμένο γκαζόν λοιπόν!!