Υπόθεση : Ο Ivan έχει εξαφανιστεί αφήνοντας την ερωμένη του Pepa (Carmen Maura) σε άθλια ψυχολογική κατάσταση να προσπαθεί με χίλιους δυο τρόπους να επικοινωνήσει μαζί του. Φτάνει ακόμα και στο σημείο να έρθει αντιμέτωπη με την γυναίκα και τον γιο του Ivan, οι οποίοι βέβαια δεν είχαν ιδέα για το που βρίσκεται εκείνος. Την ίδια ώρα η Candela φοβάται ότι θα την βρει η αστυνομία καθώς ο εραστής της είναι τρομοκράτης και έτσι ζητά καταφύγιο στο σπίτι της Pepa. Μέσα σε ένα απόλυτο ψυχολογικό και συναισθηματικό χάος, ανάμεσα σε κοτόπουλα που κόβουν βόλτα στο μπαλκόνι, δίπλα σε ένα δοχείο γκασπάτσο φουλαρισμένο με βαρβιτουρικά, με μια τρελή σύζυγο και ένα καμένο κρεβάτι, η Pepa θα προσπαθήσει να ξανασταθεί στα πόδια της.
Με μια κουβέντα : Με αυτή την ταινία μου έγινε κατανοητή η έννοια του σουρεαλισμού!
Γενικά : Σουρεαλισμός σημαίνει κάτι που είναι κωμικοτραγικά αδιανόητο να συμβαίνει στην πραγματικότητα και σου φέρνω το πιο τέλειο παράδειγμα. Υπάρχει λοιπόν μια σκηνή μέσα στο έργο οπού η πρωταγωνίστρια μπαίνει μέσα σε ένα ¨Μάμπο Ταξί¨ (το ταξί δηλαδή παίζει μάμπο μουσική και όχι μόνο!) που λειτούργει και ως περίπτερο (το ταξί δηλαδή είχε μέσα όλα τα καλά ενός μίνι μάρκετ), ενώ την ίδια ώρα μια τρελή πάνω σε μια Χάρλεϊ προσπαθεί να πυροβολήσει την πρωταγωνίστρια. Ακούγεται λιγάκι κλαιν τώρα που το γραφώ αλλά πίστεψε με πρέπει να δεις την ταινία για να καταλάβεις ποσό φευγάτη είναι η λογική της. Λοιπόν κάτσε λιγάκι γιατί σε πήρα από τα μούτρα. Η Γυναίκες στα Πρόθυρα Νευρικής Κρίσης είναι μια από τις πιο γνώστες ταινίες του Pedro Almodóvar, η συγκεκριμένη δεν είναι και η πιο επιτυχημένη του, αλλά σίγουρα είναι μέσα στις πέντε καλύτερες και αυτό γιατί απέχει κατά πολύ από τα κλασσικά διαμάντια που έχει δώσει. Ο Almodóvar (τελικά που τονίζεται το όνομα; Στο δό ή στο άρ;) σε αυτή την ταινία ξεφεύγει από το βαθύ συναίσθημα και το δράμα που κατακλύζει τις υπόλοιπες ταινίες του και μας σερβίρει μια πιο αλέγκρα νότα, μια δόση υστερίας και μπόλικου σουρεαλισμού. Εδώ λοιπόν έχουμε την πρωταγωνίστρια Pepa που αγαπά παράφορα τον Ivan, αλλά εκείνος δεν την αγαπούσε και έτσι την εγκατέλειψε. Η Pepa στην αρχή φρικάρει αλλά επειδή είναι ένας δυναμικός γυναικείος χαρακτήρας (συχνό φαινόμενο με τις ταινίες του Almodóvar) το ξεπερνά με μπόλικες δώσεις σαρκασμού, ξεσπάσματος και μιας γενικότερης ευθυμίας που την είχε μάλλον έμφυτη. Η Carmen Maura επί σχεδόν μια δεκαετία δούλευε συνεχώς με τον Almodóvar αλλά η σχέση τους κατά την διάρκεια τον γυρισμάτων του έργου γκρεμίστηκε, αυτό βέβαια δεν έχει καμιά σημασία καθώς η Carmen είναι μια εξαιρετική ηθοποιός που μπορεί να σπαράζει από λυγμούς την μια στιγμή και την άλλη να γελά. Τους υπόλοιπους ηθοποιούς δεν σκοπεύω να τους αναφέρω γιατί δεν τους ξέρεις, την μόνη που ίσως να αξίζει να θάμασε είναι η Rossy de Palma και αυτό γιατί έχει το πιο αντικινηματογραφικό πρόσωπο ever. Α! ξέχασα στην ταινία παίζει και ο Antonio Banderas παιδί ακόμα, αδύνατος, με γυαλάκια, σγουρό μαλλί, ένα μάτσο χάλι! Λοιπόν πολλά είπαμε και σε κούρασα, η σκηνοθεσία είναι καλή, το σενάριο θεότρελο (μια κρύο μια ζεστή), οι ερμηνείες είναι εξαιρετικές, οι χαρακτήρες δεν παίζονται, μια πολύ καλή ταινία για ένα ζεστό βράδυ!
Η Ατάκα : Pepa: «Μπορεί να είναι θεότρελη αλλά καβαλάει την μηχανή σαν πραγματική μηχανόβια»
Αγαπημένη σκηνή : Οι τρεις απίθανες σκηνές με το Μάμπο Ταξί
Χειρότερη σκηνή : Δεν έχω.
Δες την : Γιατί έχει ενδιαφέρον, χιούμορ, σαρκασμό, σουρεαλισμό, τρέλα, καλές ερμηνείες, γεμάτο σενάριο και ότι άλλο βάλει το μυαλό σου.
Μην την δεις : Αν περιμένεις να γελάσεις. Είπαμε έχει λίγη πλακά, αλλά δεν θα πεθάνεις και από τα γέλια
Με ποιον να την δεις : Μια κατεξοχήν γυναίκεια ταινία που πρέπει να την δεις με της φίλες σου.
Μην την δεις με : Τους κολλητούς σου.
P.s.:Την αντίθετη άποψη της Ελένης για την ταινία μπορείτε να την διαβάσετε εδώ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου