Diarios de motocicleta

Υπόθεση : Το 1952, ο 23χρονος φοιτητής ιατρικής Ernesto Guevara de la Serna (Gael García Bernal) αποφασίζει να αναβάλει για λίγο τις τελικές εξετάσεις του με σκοπό να συνοδεύσει τον 29χρονο φίλο του Alberto Granado (Rodrigo De la Serna) σε ένα ταξίδι με σκοπό να γνωρίσουν καλύτερα τις χώρες της Νοτίου Αμερικής. Στόχος του ταξιδιού είναι να ακολουθήσουν την προσχεδιασμένη πορεία τους, η οποία τους θέλει μέσα σε τέσσερις μήνες να έχουν διασχίσει από το Μπουένος Άιρες, όπου και είναι η αφετηρία του ταξιδιού, μέχρι το πιο βόρειο σημείο της Βενεζουέλας, σχεδόν δηλαδή 8000 Χιλιόμετρα. Το ταξίδι τους θα έχει ευχάριστες και δύσκολες στιγμές, θα γνωρίσουν ανθρώπους όλων των κοινωνικών τάξεων, θα δουν την φτώχια και τις αρρώστιες που ταλάνιζαν τον κόσμο εκείνη την εποχή και ο καθένας θα κάνει στο τέλος τον δικό του απολογισμό για να γίνει αυτός που πραγματικά έφτασε να γίνει.

Με μια κουβέντα : Ο άνθρωπος πριν από τον θρύλο!

Γενικά : Ήθελα πάρα πολύ καιρό να κάνω να αφιέρωμα στον Ισπανικό κινηματογράφο, ψάχνοντας λοιπόν ταινίες για να ανεβάσω στο Blog επεκτάθηκα κατά λάθος και στην άλλη άκρη του Ατλαντικού προς τις χώρες τις Λατινικής Αμερικής (Αργεντινή, Χιλή, κ.α.) και διαπίστωσα με μεγάλη μου χαρά πως υπάρχουν πάρα πολλές ταινίες που αξίζουν να σχολιαστούν, έτσι το αφιέρωμα γενικεύεται και πλέον ονομάζεται αφιέρωμα στον Ισπανόφωνο Κινηματογράφο. Φτάνει όμως με τις φλυαρίες πάμε στα της ταινίας. ¨Τα Ημερολόγια Μοτοσυκλέτας¨, όπως είναι ο ελληνικός τίτλος του έργου, είναι μια ιστορία που βασίζεται σε αληθινά γεγονότα και πρόσωπα. Έχουμε τον νεαρό Ernesto Guevara de la Serna που, όπως γνωρίζεις, αργότερα έγινε ευρέως γνωστός ως Ernesto Che Guevara, το έργο λοιπόν μας δείχνει μια νεανική του περιπέτεια σύμφωνα με όσα είχε καταγράψει ο ίδιος ο Ernesto και φίλος του Alberto, ο καθένας στα προσωπικά του ημερολόγια. Μια νεανική περιπέτεια, μια ταινία καθαρά τύπου road trip όπου βλέπουμε πώς αυτό το ταξίδι και οι συναναστροφές των δυο φίλων με τους κατοίκους τις Λατινικής Αμερικής έφτασε να είναι η κινητήριος δύναμη που άλλαξε το μυαλό του Ernesto και τον οδήγησε να γίνει διοικητής και ηγέτης της Κουβανικής επανάστασης. Στον ρόλο του Ernesto βλέπουμε έναν από τους πιο λαμπρούς (και πιο εμπορικούς) ηθοποιούς της Λατινικής Αμερικής τον Gael García Bernal ο οποίος απλά γεμίζει την οθόνη χωρίς να χρειάζεται να κάνει τίποτα πάρα μονό να υποδύεται έναν από τους πιο δυνατούς ρόλους της καριέρας του. Δίπλα του ο Rodrigo De la Serna, επίσης καλός, πολύ συμπαθητικός χαρακτήρας μέσα στο έργο, αλλά κακά τα ψέματα καπελώνεται εξαιτίας του Ernesto. Περνάμε τώρα στην μουσική του έργου, για την ιστορία απλά θα σου πω ότι το τραγούδι ¨Al otro lado del río¨ του Ουρουγουανού συνθέτη Jorge Drexler κέρδισε το Oscar τραγουδιού, το δεύτερο μόλις Oscar που δόθηκε σε ξενόγλωσσο τραγούδι (το πρώτο δόθηκε το 1960 στο ¨Τα Παιδιά του Πειραιάς¨). Η έκπληξη του έργου έρχεται από την σκηνοθεσία την οποία ανέλαβε ο Walter Salles, ένας τυπικά άσημος σκηνοθέτης χωρίς μεγάλες επιτυχίες. Δεν ξέρω για τις άλλες του δουλειές αλλά εδώ μας παρουσιάζει ένα σκηνοθετικό διαμάντι, με όμορφα πλάνα, με αρκετά σημεία που θύμιζαν ντοκιμαντέρ και μια πολύ ωραία και συγκινητική χρήση ασπρόμαυρων εικόνων που έδειχνα τους κατόχους των περιοχών που επισκέφτηκαν οι δυο φίλοι. Το σενάριο ήταν και αυτό καλό, είχε τις συγκινητικές του στιγμές, είχε βέβαια και τις πιο ανάλαφρες. Τώρα το κατά πόσο το σενάριο βαδίζει πάνω στα ημερολόγια των δυο ηρώων αυτό δεν μπορώ να το ξέρω. Κλείνοντας σου λέω ότι οι 2 ώρες μου πέρασαν χωρίς να το καταλάβω, με μια ταινία που σε αιχμαλωτίζει από το πρώτο λεπτό μέχρι και το τελευταίο όπου βλέπεις τον πραγματικό και γερασμένο πιο Alberto Granado να κοιτά τον φίλο του Ernesto.

Η Ατάκα : Ernesto Guevara de la Serna: «Αυτή δεν είναι ιστορία εντυπωσιακών κατορθωμάτων. Είναι ένα κομμάτι από δυο ζωές που πάρθηκε σε μια στιγμή που ταξίδευαν σε ένα μονομάτη με τα ιδία ιδανικά και παρόμοια όνειρα.»

Ποιον θα έπαιζα : Θα προτιμούσα να απέχω και να παρατηρώ από μια γωνιά τα γυρίσματα αυτής της περιπέτειας.

Αγαπημένη σκηνή : Μου άρεσαν πολύ οι σκηνές στο λεπροκομείο.

Χειρότερη σκηνή : Δεν έχω.

Δες την : Για να δεις μια όμορφη ταινία δρόμου, όπου σου παρουσιάζονται ξένα και ενδιαφέροντα τοπία και άνθρωποι. Για τις εξαιρετικές ερμηνείες και για την μαγευτική μουσική.

Μην την δεις : Αν δεν θες να καταπιαστείς με ταινίες που βασίζονται σε ένα κομμάτι της ζωής μιας προσωπικότητας.

Με ποιον να την δεις : Με τον κολλητό σου και μόλις τελειώσει η ταινία σελώνετε την μηχανή για να ανακαλύψετε τον κόσμο.

Μην την δεις με : Σαχλές κοπέλες που νοιάζονται μόνο για τι θα βάλουν το βράδυ που θα βγουν.