Υπόθεση : Η Manuela (Cecilia Roth) μένει μόνη της στην Μαδρίτη μαζί με τον δεκαεπτάχρονο γιο της, ο οποίος χάνει την ζωή του όταν ένα αυτοκίνητο πέφτει πάνω τους όταν εκείνος προσπαθούσε να πάρει αυτόγραφο από την αγαπημένη του ηθοποιό. Η Manuela για να ξεπεράσει το χαμό του παιδιού της επισκέπτεται την Βαρκελώνη με σκοπό να βρει τον πατέρα του παιδιού της που έχει γίνει πλέον τραβεστί και ζει με το όνομα Λόλα. Εκεί συναντά την παλιά της φίλη Agrado (Antonia San Juan), την νεαρή μοναχή Rosa (Penélope Cruz) και γνωρίζει την Huma (Marisa Paredes) την ηθοποιό που λάτρευε ο γιος της και πιάνει δουλειά προσέχοντας την κόρη της. Μέσα από στίχους του Λόρκα, από το ¨All About Eve¨ και από το ¨Λεωφορείο ο πόθος¨ οι μητέρες του έργου ζουν την ζωή τους μέσα στο πένθος, την αγάπη και την φιλία.
Με μια κουβέντα : Είμαι ο μονός που πιστεύει ότι ο τίτλος θα έπρεπε να είναι: ¨Όλα για το παιδί μου¨;
Γενικά : Κάθομαι και ξανακοιτάω λίγο την ταινία για να σκεφτώ τι να γράψω και παρατηρώ την πρωταγωνίστρια, την Cecilia Roth. Μα πραγματικά ποσό απίθανη, ποσό τέλεια, ποσό συναισθηματικά βαθειά μπορεί να είναι η ερμηνεία ενός ανθρώπου; Πιστεύω ότι δεν υπάρχει καμία άλλη ηθοποιός στην Ισπανία αλλά και οσουδήποτε αλλού που να μπορούσε να ερμηνεύσει με τόσο πάθος τον ρόλο της Manuela, μιας γυναίκας που η μοίρα της φέρθηκε με τόσο άσχημο τρόπο. Το ¨Όλα για την Μητέρα μου¨ είναι κατά την άποψη μου η καλύτερη ταινία που έχω δει από τα τσουπωτά χεράκια του Almodóvar. Καταφέρνει να δημιουργήσει μια ταινία τόσο δραματική που σε κάνει να κλαις και να την σκέφτεσαι μέρες μετά, αλλά ταυτόχρονα μέσα σε όλα αυτή την δραματικότητα προσθέτει και μερικές κωμικές σκηνές για να ξορκίσει τον αρνητισμό και τον θάνατο που πλανάται στον αέρα. Βλέπεις, μέσα στο έργο αναλύονται πολλά κοινωνικά θέματα, όπως το Aids, τα ναρκωτικά, η δωρεά οργάνων, οι τραβεστί, η πίστη και ο υπαρξισμός. Για άλλη μια φορά ο Almodóvar βάζει στους πρωταγωνιστικούς ρόλους γυναίκες, τυπικά δεν βλέπουμε πάνω από δυο με τρεις άντρες σε όλη την ταινία, έκτος και αν μετράμε τους τραβεστί, που δίνουν δυνατό παρόν και σε αυτή του την ταινία. Το σενάριο είναι πολύ όμορφο, ρεαλιστικό, δραματικό, κωμικό, νομίζω ότι τα έχει όλα όπως και η πραγματική ζωή. Η σκηνοθεσία είναι πάρα πολύ καλή, αλλά η μουσική της ταινίας ένιαι ελαφρώς απαρατήρητη έκτος βεβαία από το πασίγνωστο ¨Tajabone¨ του Ismael Lo που δίνει στην ταινία έναν αέρα νοσταλγίας και θλίψης, αλλά από εκεί και ύστερα τίποτα το ιδιαίτερο. Οι ερμηνείες εξαιρετικές, για την Cecilia Roth τα είπαμε παραπάνω δεν μπορούσα να κρατηθώ. Η Marisa Paredes μια μεγάλη Ισπανίδα ηθοποιός, μας παρουσιάζει την Huma, έναν ρόλο που ταλανίζεται από την κόρη της και που από κάποιο σημείο και μετά κατακλύζεται από ενοχές για την θάνατο του γιου της Manuela. Επειδή όμως μιλάμε για μια ταινία του Almodóvar θα πρέπει να περιμένεις και τους κωμικούς ρόλους, εδώ έχουμε την γλυκεία Agrado, που όπως λέει και ιδία, είναι εδώ για να κάνει τους άλλους να πέρανε καλά. Αυτή είναι η θετική πλευρά του έργου, της ζωής, μην την χάσεις στην σκηνή οπού ανεβαίνει στην σκηνή του θεάτρου και αναλύει τις πλαστικές της, μια σκηνή που θα προσφέρει γέλιο και θα σε κάνει να ξεχαστείς από τις γενικότερες σκοτούρες του έργου. Α! κάπου εκεί θα δεις και την Penélope Cruz μικρούλα ακόμα σαν γυφτάκι με το φρύδι και τον γελοίο κότσο αλλά δεν βαριέσαι, μια χαρά παίζει και αυτή. Ουφ! Δεν ξέρω τι άλλο να σου πω, οκ η ταινία δεν είναι ευχάριστη αλλά στο τέλος δεν θα σε αφήσει έτσι, θα σου προσφέρει τεράστια λύτρωση για να μπορέσεις να κοιμηθείς ήσυχος και αν ακόμα δεν είσαι σίγουρος για την ποιότητα του έργου, τότε αναλογίσου πως η ταινία αυτή είναι κάτοχος του Oscar καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας.
Η Ατάκα : Manuela: «Δεν είσαι άνθρωπος εσύ Λόλα… είσαι επιδημία.»
Ποιον θα έπαιζα : Ο ρόλος της Manuela είναι ένας από τους πιο δυνατούς και τραγικούς που έχει δημιουργήσει η πένα του αγαπητού Almodóvar.
Αγαπημένη σκηνή : Η σκηνή όπου η Manuela εξηγεί στην Huma και την κόρη της γιατί δέχτηκε να δουλέψει μαζί τους και τους εξιστορεί την στιγμή που ο γιος της προσπαθούσε να πάρει ένα αυτόγραφο από την Huma. Πραγματικά πολύ συγκινητική σκηνή και ήταν υπέροχο να βλέπεις την Marisa Paredes ως Huma να αντιλαμβάνεται την τροπή που πήραν τα πράγματα όταν δεν έδωσε το αυτόγραφο της.
Χειρότερη σκηνή : Δεν έχω.
Δες την : Γιατί είναι μια από τις καλύτερες ταινίες της εποχής της και του Almodóvar φυσικά.
Μην την δεις : Αν δεν θες να βλέπεις ταινίες με τραβεστί ή αν πολύ απλά δεν θες να βλέπεις στενάχωρα έργα.
Με ποιον να την δεις : Εδώ είναι λίγο παγίδα, θα σου έλεγα να την δεις με μια γυναίκα που έχει χάσει το παιδί της για να πάρει δύναμη από αυτήν, αλλά από την άλλη δεν ξέρω κατά ποσό αυτή η γυναίκα θα μπορέσει να ανταπεξέλθει στην πίεση που θα νοιώσει βλέποντας το έργο.
Μην την δεις με : Το ίδιο με επάνω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου