Piedras

Υπόθεση : Την ζωή μας την οργανώνουμε πρώτα με μεγάλες πέτρες (Piedras), όπως είναι η αγάπη, η φιλία, η οικογένεια και η δουλειά. Αργότερα προσθέτουμε μικρότερες πέτρες που αντιπροσωπεύουν τις μικρότερες ανάγκες μας. Αν κάνουμε το αντίστροφο δεν θα έχουμε χώρο για την μεγάλες ¨πέτρες¨. Η Anita (Mónica Cervera), η Isabel (Ángela Molina), η Adela (Antonia San Juan), η Leire (Najwa Nimri) και η Maricarmen (Vicky Peña) είναι πέντε γυναίκες, οι πέντε πρωταγωνίστριες του έργου, που δεν έχουν καταφέρει να βάλουν στην ζωή τους τις σωστές ¨πέτρες¨. Για να καταφέρουν να βρουν αυτό που η κάθε μια τους ψάχνει ώστε να ηρεμίσει η ψύχη τους, θα πρέπει πρώτα να αποβάλουν όλα τα άχρηστα πράγματα που εμφανίζονται στο δρόμο τους ή ακόμα χειρότερα στα παπούτσια τους!

Με μια κουβέντα : Κάθε φορά που την βλέπω γίνομαι ευτυχισμένος!

Γενικά : Πριν πω το οτιδήποτε, θα ήθελα να κάνω μια έκκληση… SOS! Υπάρχει κανείς κάπου εκεί έξω που να μπορεί να μου πει, πώς να αποκτήσω το soundtrack της ταινίας, που δυο χρονιά τώρα δεν έχω καταφέρει να το βρω, ούτε με νόμιμο, αλλά ούτε και παράνομο τρόπο; Ωραία και τώρα τα της ταινίας. Ο Ελληνικός τίτλο της ταινίας είναι: ¨Ιστορίες Παπουτσιών¨ και είναι μια από τις αγαπημένες μου ταινίες και δεν ξέρω πως, αλλά κάθε φορά που την βλέπω έχω πάντα στο τέλος της μια ανεξήγητη ηρεμία, μια αισιοδοξία για την ζωή. Δεν μπορώ να στο εξηγήσω ΠΡΕΠΕΙ να την δεις για να καταλάβεις, μπορεί να μην είναι κωμωδία, μπορεί να μην είναι η πιο εμπορική ταινία που έχεις δει, μπορεί κάποια από τα θέματα της να σου προκαλέσουν θλίψη, αλλά στο τέλος θα νοιώσεις άλλος άνθρωπος. Μέσα στο έργο βλέπουμε πέντε διαφορετικές ιστορίες, κάθε μια από αυτές έχει και την πρωταγωνίστρια της, στην μια μπορεί να είναι μια πλούσια γυναίκα που δεν έχει αγαπηθεί ποτέ της και ψάχνει την αγάπη στα παπούτσια, ενώ σε κάποια άλλη ιστορία, μια κοπέλα μπορεί να έχει μια στάσιμη επαγγελματική ζωή και να μένει απαγκιστρωμένη σε μια αδιέξοδη σχέση. Ιστορίες λοιπόν που αυτή την στιγμή σου ακούγονται στενάχωρες, βαριές και θλιβερές, αλλά μην σκας, στο τέλος όλα φτιάχνουν όλα μπαίνουν στην θέση τους, η ζωή των ηρωίδων αδειάζει, φτάνουν στο πάτο και μετά, λίγο λίγο γεμίζουν την ζωή τους με μεγάλες πέτρες και ξεκινάνε μια καινούργια ολοκληρωμένη ζωή. Το σενάριο του έργου είναι απλά αριστουργηματικό (διάβασε παρακάτω στην ¨Ατάκα¨), η σκηνοθεσία από τον πρωτοεμφανιζόμενο Ramón Salazar (και σεναριογράφος του έργου) είναι μια χαρά, με όμορφα πλανά της Μαδρίτης και της Λισαβόνας. Όσο για τις ερμηνείες δεν έχω λόγια. Η Antonia San Juan είναι απίστευτη, τελευταία φορά που την είδα ήταν στο ¨Όλα για την Μητέρα μου¨, εδώ κάνει έναν κόντρα ρόλο, πιο δυναμικό, πιο θηλυκό. Με την Najwa Nimri είμαι ερωτευμένος από τους ¨Εραστές Του Αρκτικού Κύκλου¨ και το ¨Σεξ και Λουσία¨, εδώ η φωνή της στην τελευταία σκηνή σε κανει να βουρκώνεις. Η Ángela Molina είναι η επιτομή της σικ γυναίκας, αυτά τα χέρια της ήταν αεικίνητα. Η μουσική είναι απλά μαγική, τόσο όμορφη τόσο συναισθηματικοΙσπανική που κώλυσα μαζί της και σου ξανατονίζω πως θέλω την βοήθεια σου για να βρω το Soundtrack. Κλείνοντας οι ¨Ιστορίες Παπουτσιών¨ είναι μια ταινία που θα σε κανει να αποκτήσεις ξανά ενδιαφέρον για την ζωή σου, όσο κάτω και αν έχεις πέσει.

Η Ατάκα : Leire : «…Που πάνε τα όνειρα που δεν εκπληρώνονται; Κάπου πρέπει να πηγαίνουν. Νομίζω τελικά ότι τα όνειρα είναι μια δικαιολογία, μια μεγάλη δικαιολογία. Είναι μια δικαιολογία για να ζεις. Είναι μια νοσταλγική ματιά σε ότι δεν κάναμε. Τι δύσκολο, να δεχτείς ότι δεν θα γίνεις αυτό που ήθελες ποτέ, να μην ελπίζεις καν… Θέλω, θέλω, θέλω, θέλω να γίνω ευτυχισμένη και να ευτυχίσουν όσοι είναι γύρω μου. Αυτό ήθελα πάντα....»

Ποιον θα έπαιζα : Θα ήθελα τον ρόλο του Joaquín, γιατί τα βρίσκουμε επαγγελματικά.

Αγαπημένη σκηνή : Η τελευταία σκηνή, οπού η μουσική απλά σε λιώνει, τα παραπάνω λόγια της Leire σου δίνουν δύναμη και οι ευτυχισμένες (τελικά) ζωές των πρωταγωνιστών να πέρανε πρώτα στα μάτια σου.

Χειρότερη σκηνή : Δεν έχω.

Δες την : Για να ξαναπιστέψεις στον εαυτό σου.

Μην την δεις : Αν… δεν ξέρω…

Με ποιον να την δεις : Με φίλους, με φίλες, με ανθρώπους που έχουν προβλήματα, που ενε μπερδεμένοι με την ζωή τους, με όσους έχουν μπει μέσα στο σκοτάδι, γιατί αυτή η ταινία είναι η ευκαιρία για να ξαναβγούν στο φως.

Μην την δεις με : Με άτομα που δεν νοιώθουν τίποτα μέσα τους.