Moonrise Kingdom

Υπόθεση :  Το 1960 σε ένα νησάκι λίγο πιο έξω από τις ακτές της Αγγλίας, ένας μικρός πρόσκοπος  φεύγει από την κατασκήνωση του και εξαφανίζεται. Την ίδια μέρα μια νεαρή κοπέλα φεύγει από το πατρικό της και χάνονται τα ίχνη της. Όλοι οι αρμόδιοι του νησιού βρίσκονται σε εγρήγορση για την ανεύρεση των δυο παιδιών, που όπως αποδεικνύεται το έχουν σκάσει μαζί, γιατί είναι ερωτευμένα. Η πράξη τους αυτή και η γενικότερη αναμπουμπούλα που επικρατεί στο νησί είναι η ευκαιρία για να αποκαλυφθούν διάφορα πράγματα και να φέρουν τα πάνω κάτω στο νησί, με την καλή έννοια.

                     

Με μια κουβέντα :  How Cute!!!, που θα έλεγε και η αδελφή μου.

Γενικά : Την ταινία αυτή την είδα στο κινητό μου ένα πρωινό, όπου περίμενα ατελείωτες ώρες σε τράπεζες, ΙΚΑ, ΟΑΕΔ και ΚΤΕΛ, ενώ κατά την διάρκεια της είχα ένα χαζό χαμόγελο στο στόμα, που δεν μπορούσα να αποβάλω. Η ταινία μας είναι γλυκεία σαν μέλι και καθόλου μην σε μέλει αγαπητέ μου αναγνώστη, γιατί θα σε κάνει να γυρίσεις στην μαγική εποχή των πρώτων σου ερώτων και της αθωότητας. Την σκηνοθεσία και το σενάριο αναλαμβάνει ο Wes Anderson. Αυτός ο κυριούλης με το ασχολίαστο μαλλί, κάνει πάντα ταινίες που δεν μπορείς να μην προσέξεις. Έχοντας σκηνοθετήσει και γράψει το ¨The Royal Tenenbaums¨ και το ¨The Darjeeling Limited¨ μπορούμε να πούμε ότι πέρα από την μοναδική κινηματογράφηση που φέρνει στο προσκήνιο τα βασικά χρώματα των σκηνικών, καταφέρνει να εμπλουτίσει την ταινία του με ορχηστρική μουσική και διαφορά Βρετανικά ροκ κομμάτια και όλα αυτά σε ένα σενάριο που έχει δυσλειτουργικές οικογένειες και χαρακτήρες με πολλά ελαττώματα και προβλήματα. Σε αυτή του την ταινία, μπορεί να μην έχουμε κάποιο οικογενειακό δέντρο για πυρήνα της ιστορίας μας, έχουμε όμως μια προσκοπική κατασκήνωση που λειτούργει σαν οικογένεια, οπότε κάτι είναι και αυτό. Η ιστορία μας είναι απλή λιτή και κατανοητή. Ένα προσκοπική φεύγει από την κατασκήνωση, ενώ την ίδια ώρα μια κοπελίτσα κάνει το ίδιο και φεύγει από το σπίτι των κάπως ιδιόρρυθμων γωνιών της. Αν και στην αρχή δεν ξέρουμε ότι τα δυο παιδιά γνωρίζονται, το μαθαίνουμε από ένα ωραιότατο flash back με την μέρα της γνωριμίας τους σε ένα θεατρικό και την διατηρήσει της επικοινωνίας τους μέσω αλληλογραφίας, ενώ παράλληλα  καταστρώνουν  την εξαφάνιση τους γιατί είχαν ερωτευτεί από την πρώτη στιγμή. Φεύγουν λοιπόν τα πιτσουνάκια μας και τα βλέπουμε να περιδιαβαίνουν στο νησί και χάρη στις προσκοπικές ικανότητες του καλού της, η κοπελίτσα ήταν σαν βασίλισσα στην άγρια φύση. Έστησαν σκηνή στην ακροθαλασσιά, όπου ψάρευαν, κολυμπούσαν, εκείνος την ζωγράφιζε και της έκανε αυτοσχέδια σκουλαρίκια, εκείνη πάλι του διάβαζε βιβλία και όλα φαινόντουσαν να κυλάνε ονειρικά για το νεαρό ζευγάρι, μέχρι την στιγμή που τους ανακαλύπτουν και πέφτουν τα πιτσιρίκια να πεθάνουν από την στενοχώρια τους. Ε! για να μην σας τα πολυλογώ η ταινία έχει αίσιο τέλος, και όλοι είναι ευχαριστημένοι. Η σκηνοθεσία είναι χαρακτηριστική δουλειά του Anderson όπως και το σενάριο, που δεν είναι και πολύ κωμικό, καθώς σεναριακά ο Anderson μας πλασάρει ένα πιο εκλεπτυσμένο και ¨στεγνό¨ χιούμορ, παρόλα αυτά όμως υπάρχουν μικρές στιγμές μέσα στο έργο που θα σε κάνουν να χαμογελάσεις. Σε πρωταγωνιστικούς ρόλους έχουμε τον Bruce Willis που υποδύεται τον αστυνομικό του νησιού, τον Edward Norton ως τον αρχηγό της κατασκήνωσης, τον Bill Murray ως τον πατέρα του κοριτσιού και την Tilda Swinton σε ένα μικρό ρόλο ως κυρία της πρόνοιας (ούτε όνομα δεν είχε). Για μένα από τα αρνητικά του έργου ήταν σίγουρα η ατυχία του σεναρίου στο να μας μεταδώσει κάποια συναισθήματα για τους ηθοποιούς που ανέφερα πιο πάνω, καθώς οι ρόλοι τους δεν τους αφήναν το περιθώριο για συναισθηματική εξέλιξη και δέσιμο με τον θεατή. Αντιθέτως το σενάριο επικεντρώνεται και καλά κάνει, στο έρωτα των δυο παιδιών με τα οποία συμπάσχουμε και θέλουμε να τα δούμε ευτυχισμένα. Η μουσική του έργου ήταν γεμάτη με παιχνιδιάρικα κομμάτια που συντροφεύουν τις περιπέτειες των παιδιών, ενώ μερικά από τα τοπία του νησιού ήταν ονειρικά. Κλείνοντας, σου προτείνω το ¨Ο Έρωτας του Φεγγαριού¨ (Ο Ελληνικός τίτλος του έργου), γιατί είναι μια γλυκιά ταινία μέσα στην βλακεία που κυκλοφορεί σήμερα, που θα σε κάνει να θες να ξαναγινείς παιδί και να ερωτευτείς με μοναδικό τρόπο.

Η Ατάκα : Sam: «Σ’ αγαπώ, αλλά δεν ξέρεις τι λες.»

Ποιον θα έπαιζα :  Αν όχι τον πιτσιρικά Sam, τότε θα ήθελα να κάνω τον αρχηγό της κατασκήνωσης.

Αγαπημένη σκηνή :  Πάρα πολλές, άλλες πιο χιουμοριστικές, άλλες πιο γλυκές, αλλά μου άρεσε πιο πολύ η σκηνή όπου το ζευγαράκι χορεύει στην παραλία και χιούμορ και ρομάντζο!

Χειρότερη σκηνή : Η σκηνή με τον κεραυνό μου φάνηκε λίγο υπερβολική.

Δες την :  Για να επιθυμήσει η καρδιά σου έναν καθαρό έρωτα.

Μην την δεις :  Αν είσαι ένας σκατόκαρδος άνθρωπος.

Με ποιον να την δεις :  Με την κοπέλα σου αν και μόνος σου θα ήταν προτιμότερο.

Μην την δεις με :  Τους κολλητούς σου.