Υπόθεση : Όταν η Nagiko (Vivian Wu) ήταν μικρή, ο πατέρας της συνήθιζε να ζωγραφίζει χαρακτήρες (Τα Ιαπωνικά γράμματα, που μοιάζουν με σχέδια) στο πρόσωπο της και η θεια της, της διάβαζε από το "The Pillow Book", ένα ημερολόγιο του δέκατου αιώνα το οποίο είχε γραφτεί από μια κυρία επί των τιμών Όταν η Nagiko μεγάλωσε είχε εμμονή με τα βιβλία, τα χαρτιά και να γράφει στα κορμιά των άλλων. Έτσι αποφάσισε μέσα από την σεξουαλική Οδύσσεια της να γράψει το δικό της Pillow Book και να εκδικηθεί με αυτό τον τρόπο τον εκδότη του πατέρα της.
Με μια κουβέντα : Ούτε σε τσόντα, τόσα πολλά τσουτσούνια!!!
Γενικά : Καθόμαστε, όπως γίνεται συνήθως, στο γνωστό σπίτι συγκεντρώσεως και η φίλη – Blogσυμβουλάτορας – καμένη – Αναστασία, είχε την ιδέα να με παροτρύνει, με τα διθυραμβικά της σχόλια, να δω την συγκεκριμένη ταινία. Παρακινούμενος λοιπόν τυφλά, από τα μεθυστικά της λόγια, κάθισα και είδα το "The Pillow Book". Πριν πω οτιδήποτε, να αναφέρω πως το Pillow Book ήταν κάτι σαν ημερολόγιο, όπου οι γυναίκες της Ιαπωνίας γράφανε σε αυτό ποιήματα, μυστικά, σκέψεις και γκομενικές συνευρέσεις. Βάζω λοιπόν την ταινία και πατάω play, τι το ήθελα; Για δυο ώρες καθόμουν και έβλεπα μια από τις πιο παράξενες ταινίες όλων των εποχών. Το θέμα της ήταν απλά καμένο, δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί η κοπελίτσα είχε κώλυμα με το να γράφει πάνω στα κορμιά των ανδρών. Την έβλεπες την ώρα που έγραφε στην πλάτη του άλλου και να έχει την πιο εκστασιασμένη έκφραση που υπάρχει. Και σαν να μην έφτανε το τελείως άκυρο θέμα της, μας πρόσθεσαν και καμία 20αρια κινέζους συν τον νεαρό Ewan McGregor να μας δείχνουν φάτσα κάρτα τα από τέτοια τους και όχι μια φευγαλέα ματιά, να μένει το πλάνο εκεί κολλημένο στο γλυκό πουλί της νιότης. Πες ρε παιδί μου ότι εγώ είμαι περίεργος, πεζός και ρηχός και δεν κατάλαβα το μεγαλείο του έργου, μπορεί όμως κάποιος να μου εξηγήσει γιατί ο σκηνοθέτης εκεί που είχαμε το ένα πλάνο, μας έσκαγε στην άκρη και ένα μικρότερο και μας έδειχνα άλλα ή μήπως μπορεί κάποιος να μου πει γιατί η ταινία είναι μισή ασπρόμαυρη και η άλλη μισή με χρώμα; Περνώντας από αυτά που έβλεπα σε αυτά που άκουγα έχω να πω, πως το soundtrack είναι λίγο πολύ κλαίν. Να φανταστείς η ταινία ξεκινά με μια Ιαπωνική προσευχή που είναι κάτι μεταξύ ψαλμωδίας μοναχών και επιθανάτιων ρόγχων αγελάδων. Το μόνο καλό στην μουσική ήταν ένα Γαλλικό τραγούδι που έντυνε τις ξετσίπωτες σκηνές του Ewan και της Vivian Wu. Κλείνοντας γιατί δεν μπορώ να τα θυμάμαι άλλο, σας λέω πως η ταινία είναι βαριά και βαρετή, δεν με ενθουσίασε, μόνο με μπέρδεψε, δεν την συνιστώ σε ένα απλό κοινό, μόνο για τους τολμηρούς του είδους.
Η Ατάκα : Nagiko: «Οι αποχαιρετισμοί μπορούν να είναι όμορφοι άλλα και απεχθείς. Αποχαιρετώντας κάποιον που έχει αγαπηθεί είναι πάρα πολύ δύσκολο. Γιατί κάποιος να πρέπει να υπομένει έναν τόσο γλυκό πόνο και μια τόσο πικρή απόλαυση;»
Ποιον θα έπαιζα : Κανέναν.
Αγαπημένη σκηνή : Δεν έχω.
Χειρότερη σκηνή : Δεν μπορώ να τις ξεχωρίσω.
Δες την : Γιατί τα θέλει και εσένα ο κώλος σου.
Μην την δεις : Αν θες να σώσεις δυο ώρες από την ζωή σου.
Με ποιον να την δεις : Με άτομα που σου φερθήκαν άσχημα, με αυτό τον τρόπο τους πληρώνεις με το ίδιο νόμισμα.
Μην την δεις με : Ανθρώπους που αγαπάς, σέβεσαι και εκτιμάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου