Another Earth

Υπόθεση : Η Rhoda (Brit Marling) μόλις τελείωσε το σχολείο και έχει βγει να το γιορτάσει καθώς την έχουν δεχτεί στο ΙΜΤ. Την συναρπάζει οτιδήποτε έχει να κάνει με το διάστημα και καθώς γύρνα μεθυσμένη στο σπίτι της, ακούει από το ράδιο τον εκφωνητή να αναγγέλλει: ότι ανακαλύφθηκε ένας πλανήτης πολύ κοντά στο δικό μας, ενώ υπάρχουν υποθέσεις ότι μπορεί να έχει και ζωντανούς οργανισμούς. Καθώς η Rhoda κοιτά τον μακρινό πλανήτη τρακάρει με ένα άλλο αμάξι στο όποιο επέβαιναν ένας μουσικός με την έγκυο γυναίκα του και τον γιο του. Η Rhoda μπαίνει στην φυλακή καθώς η γυναίκα και ο γιος πεθαίνουν στο ατύχημα και μετά από τέσσερα χρόνια που αποφυλακίζεται προσπαθεί να χτίσει την ζωή της. Ο πλανήτης που είχε ανακαλυφθεί πριν από τέσσερα χρόνια είναι πλέον πολύ κοντά με την γη, για την ακρίβεια ο πλανήτης αυτός είναι ακριβώς ίδιος με τον δικό μας, μια δεύτερη Γη. Αυτό κάνει την Rhoda να αποφασίσει να βρει τον μουσικό του τρακαρίσματος και να του ζητήσει συγχωρέσει για το κακό που του έκανε.

Με μια κουβέντα : Αν υπήρχε μια δεύτερη Γη, θα ήθελες να γνωρίσεις τον δεύτερο εαυτό σου και αν ναι, θα ήσουν προετοιμασμένος για την ζωή που θα είχε ακολουθήσει;

Γενικά : Και βασικά αυτό είναι το όλο θέμα του έργου, το πώς δηλαδή θα μπορούσαν να είχαν εξελιχθεί τα πράγματα, αν για παράδειγμα, δεν είχε γίνει το τρακάρισμα, η Rhoda θα μπορούσε να γίνει μια διακεκριμένη επιστήμονας και η οικογένεια από το άλλο αμάξι να ζήσει αγαπημένη. Η συγκεκριμένη ταινία είναι λίγο βαριά, είναι και λίγο αργή, σε καμία περίπτωση δεν εμπλέκονται εξωγήινοι, ούτε υπάρχει κάποια άλλη υπόνοια για εφέ και φανφάρες. Με λίγα λόγια είναι ένα έργο χαμηλής παραγωγής, χωρίς γνωστά ονόματα, που κρατιέται από μια νεομοντέρνα/απλή σκηνοθεσία χωρίς τίποτα εξεζητημένο, ενώ το σενάριο έχει το βασικό του θέμα που είναι η αντιμετώπιση του τρακαρίσματος και πως η νεαρή κοπέλα ψάχνει την εξιλέωση της, ενώ το δεύτερο και κρυφό (στην αρχή) θέμα του είναι η ελπίδα ότι στον δεύτερο πλανήτη, που είναι όλα ίδια με τον δικό μας και προφανώς και οι άνθρωποι, όλα μπορούν να εξελιχτούν αλλιώς. Υπάρχει δηλαδή η ελπίδα ότι κάπου εκεί ψηλά, στον καθρέφτη του πλανήτη μας, στον καθρέφτη της ζωής μας όλα μπορεί να είναι ανάποδα, δηλαδή διαφορετικά και ίσως καλύτερα. Πω πω τι μελαγχολία με έπιασε χρονιάρες μέρες, μακριά από μας και ίσως μακριά και από την εν λόγω ταινία, αλλά μόνο τώρα που είναι γιορτές, μόλις περάσει το χαρωπό πνεύμα των γιορτών από πάνω μας και βγάλεις τα λαμπάκια από δέντρο κάτσε και δες την, είναι ενδιαφέρουσα ταινία. Σου είπα βέβαια και πιο πάνω ότι δεν είναι η εμπορική επιτυχία του χειμώνα, είναι μια ήσυχη ταπεινή ταινία που απλά θα σε κάνει να γυρίσεις και να κοιτάξεις τον εαυτό σου και να αναλογιστείς αν είσαι ευχαριστημένος με το ποιος είσαι ή με το τι έχεις κάνει στην ζωή σου. Σας αφήνω λοιπόν με μια ταινία, τροφή για σκέψη!

Η Ατάκα : Richard Berendzen: «Μέσα στην ιστορία της ζωής μας καταφέραμε ως βιολόγοι να εξετάσουμε τα πιο μικρά πράγματα. Ως αστρονόμοι είδαμε πέρα στο σκοτάδι της νύχτας, πίσω στον χρόνο και ακόμα πιο μπροστά στο διάστημα. Αλλά το πιο μυστήριο πράγμα δεν είναι ούτε τα πιο μικρά, ούτε τα πιο μεγάλα, είμαστε εμείς από κοντά. Θα αναγνωρίζαμε άραγε τους εαυτούς μας, και αν ναι, θα μπορούσαμε να μάθουμε τους εαυτούς μας; Τι θα λέγαμε στον εαυτό μας; Τι θα μαθαίναμε από τους εαυτούς μας; Τι θα θέλαμε πραγματικά να δούμε όταν θα στεκόμασταν απέναντι από τον εαυτό μας και τον κοιτάζαμε στα μάτια;»

Ποιον θα έπαιζα : Κανέναν.

Αγαπημένη σκηνή : Μου άρεσαν οι σκηνές όπου έβλεπες την δεύτερη Γη, ως άλλη σελήνη στον πρωινό ουρανό. Αλλά ακόμα πιο πολύ μου άρεσε η τελευταία σκηνή όπου είναι η απεικόνιση της παραπάνω ατάκας.

Χειρότερη σκηνή : Η αλήθεια είναι πως δεν τρελάθηκα με τις σκηνές όπου υπήρχαν μισόλογα, κοιτάγματα και ελάχιστη εξέλιξη στην πλοκή.

Δες την : Αν θες δεις κάτι διαφορετικό, κάτι ενδιαφέρον, κάτι πιο εκλεπτυσμένο.

Μην την δεις : Αν είσαι μόνο για εφέ και εξωγήινους με λέιζερ.

Με ποιον να την δεις : Μονός σαν το χριστουγεννιάτικο κούτσουρο στο τζάκι.

Μην την δεις με : Τον 15χρονο ξάδελφο σου, θα σε πλακώσει στα μπουνίδια.