Biutiful

Πρωταγωνιστούν: , Javier Bardem, Maricel Alvarez

Σκηνοθεσία: Alejandro Gonzales Inarritu

Εναλλακτικός τίτλος: "Έναν θάνατο είπε να βιώσει ο άνθρωπος...χίλια κακά τον βρήκαν!"

Υπόθεση: Ο Uxbal (Javier Bardem) είναι ένας μικροαπατεώνας που ασχολείται με το λαθρεμπόριο γυναικείων τσαντών-απομιμήσεων τις οποίες κατασκευάζουν σε ένα υπόγειο Κινέζοι λαθρομετανάστες ενώ παράλληλα είναι υπεύθυνος και για την σωστή διακίνησή τους στο εμπόριο, μέσω Αφρικανών μεταναστών. Προσπαθεί έτσι να μεγαλώσει τα δυο του παιδιά, στην ουσία, μόνος του καθώς η μανιοκαταθλιπτική και αλκοολική γυναίκα του δεν μπορεί να αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις της και ο ίδιος δεν την εμπιστεύεται, αν και εξακολουθεί να την αγαπά. Δυστυχώς, μαθαίνει ότι έχει καρκίνο και του μένει πολύ λίγος χρόνος ζωής. Τότε αποφασίζει να βάλει την ζωή του σε μια τάξη, προκειμένου να εξασφαλίσει μια καλύτερη ζωή για τα παιδιά του και μέσα από τις σκηνές της καθημερινότητάς του, μας ταξιδεύει στα φτωχά σοκάκια της Βαρκελώνης όπου και παρακολουθούμε το προσωπικό του ταξίδι προς την λύτρωση μέσω της αναζήτησης της συγχώρεσης...

Για πες, για πες: Δεν μπορώ να πω οτιδήποτε γι'αυτήν την ταινία, χωρίς να αναφερθώ πρώτα στο άτομο εκείνο, που αν δεν μου την είχε προτείνει, το πιο πιθανόν είναι να μην την έβλεπα ποτέ, μιας και είχα την εντύπωση ότι είχε γραφτεί κριτική γι'αυτήν, ήδη, σε προηγούμενες αναρτήσεις. Οπότε, Μιμή μου, αυτή η κριτική είναι αφιερωμένη σε εσένα! Thanks για την υποστήριξη και συνέχισε έτσι, να διαβάσεις και να στηρίζεις το blog μας και, εννοείται, πως για όποια ταινία έχεις να προτείνεις κάτι, το κάνεις ελεύθερα και χωρίς δισταγμό! Ευπρόσδεκτη και καλοδεχούμενη κάθε νέα πρόταση και παρατήρηση! Λοιπόν Μιμή, την είδα την ταινία! Σίγουρα θα συμφωνήσω μαζί σου σε αυτό: ο Bardem είναι Ε-ΞΑΙ-ΡΕ-ΤΙ-ΚΟΣ!!! Ηθοποιάρα και σε αυτήν την ταινία! Και βασικά, κατά την ταπεινή μου άποψη, νιώθω ότι είναι καθοριστική η υποκριτική του παρέμβαση στην ταινία, καθώς καταφέρνει να την κρατάει ενωμένη και να λειτουργεί ως..."συγκολλητικός" παράγοντας συνοχής, σε μία ταινία, που μπορεί άνετα να σε μπερδέψει με τις τόοοοσες πολλές και διαφορετικές εικόνες και ιστορίες που την περιβάλλουν! Η αλήθεια είναι, ότι δεν ήξερα ποιος την έχει σκηνοθετήσει, αλλά μόλις είδα ότι είναι ο Inarritu ("21 Grams", "Babel")... δεν στο κρύβω ότι σκιάχτηκα λίγο! Γιατί, άντε, στην "Babel", πάει και έρχεται, κάτι κατάλαβα! Αλλά σε κείνα τα έρημα, τα "21 Grams" δεν κατάλαβα Χριστό! Φοβήθηκα λοιπόν, ότι θα πάθαινα το ίδιο και τώρα, αλλά ευτυχώς εδώ, είχε ηρεμήσει λίγο και μας λυπήθηκε ο σκηνοθέτης και έτσι μπόρεσα να την δω αλλά, κυρίως, να την καταλάβω την ταινία! Αν και τι δεν είχε μέσα: Κινέζους μετανάστες κρυμμένους σε ένα υπόγειο, να κατασκευάζουν μαϊμού τσάντες, μαύρους να τις πουλάνε στις πλατείες και να τους κυνηγάνε μπάτσοι, τον Bardem στο ενδιάμεσο να κανονίζει τις συναλλαγές μεταξύ τους και τις λεπτομέρειες για την σωστή διακίνησή τους...που βέβαια, στο ελεύθερο χρόνο του, είχε και μαντικές ικανότητες και μπορούσε να μιλάει με τις ψυχές των νεκρών...άρχισε να κατουράει και αίμα οπότε καταλάβαμε εκεί ότι κάτι δεν πάει καλά μαζί του...είχε και κείνα τα δόλια τα παιδιά να τα τρέχει στα σχολεία και μια μπεκρού και ασταθή, συναισθηματικά, γυναίκα που δεν εμπιστευόταν και που τον κεράτωνε που και που με τον αδερφό του! Και μέσα σε όλα αυτά, έχεις και δύο...γκέι Κινέζους να ζούνε τον παράνομο και κρυφό έρωτά τους! Εεε...όποιος το ακούει όλο αυτό, σκιάζεται λίγο! Αλλά, κατά ένα περίεργο τρόπο (που είπαμε, οφείλεται κυρίως στην δεινή υποκριτική ικανότητα του Bardem που, για μένα, σώζει πολλές φορές την ταινία!), βλέπεται εύκολα και χωρίς να σε κάνει να νιώθεις ότι παρακολουθείς άσχετα μεταξύ τους πράγματα, μιας και όλα συνδέονται και περιστρέφονται γύρω από το πρόσωπο του πρωταγωνιστή. Απλά, θα ήθελα προσωπικά, να περιοριζόταν στις διαπροσωπικές σχέσεις του πρωταγωνιστή και όχι τόσο στο κοινωνικό προβληματισμό και σχολιασμό που θέλει να περάσει ο σκηνοθέτης μέσω της λαθρομετανάστευσης! Δηλ. αυτό το κομμάτι, θα μπορούσε να αποτελεί θέμα για μια άλλη, ξέχωρη ταινία και εδώ θα μπορούσαμε να παρακολουθήσουμε απλά τον αγώνα του πρωταγωνιστή προς την λύτρωση και την συγχώρεση-άφεση αμαρτιών, λίγο πριν τον θάνατο...Ευτυχώς, μέσα σε όλα αυτά, έχουμε και εικόνες από μία Βαρκελώνη-Ισπανία, που αν και παρακολουθούμε την άλλη όψη του νομίσματος, δηλ. αυτή των φτωχογειτονιών και του υποκόσμου, δεν παύει να αποτελεί άριστο υλικό προς εκμετάλλευση, για τον κάθε σκηνοθέτη! Καλή ήταν δηλ. αλλά αν δεν είχε τόσο πληθωρικό σενάριο, θα μπορούσε να ήταν μια πολύ πιο δυνατή ταινία, αφού είχε έναν ηθοποιό που κατάφερε να απογειώσει ακόμη κι αυτό το ελαττωματικό σενάριο! Που να είχε στα χέρια του κανένα αριστούργημα! Τότε, αναρωτιέμαι, τι θα έκανε ο άνθρωπος;;!!! (Ελπίζω Μιμή μου να μην μου κρατήσεις μούτρα, αν τελικά δεν ταιριάζουν οι κριτικές μας για την ταινία! Ε; Ε; Εεε;).

Μου αρέσει: Ο Bardem!!!! Τέλος! Δεν περιγράφω άλλοοοοοο!

Δεν μου αρέσει: O Inarritu!!! Για τους ευνόητους λόγους που αναφέρθηκαν παραπάνω!

Η άχρηστη πληροφορία της ημέρας: Η ταινία αρχίζει και τελειώνει με την ίδια σκηνή: τον Bardem σε ένα χιονισμένο τοπίο να συνομιλεί με τον πατέρα του, τον οποίο είχε να δει από μικρός, όταν αυτός έφυγε από την Ισπανία και έκτοτε δεν το ξαναείδε, αφού αυτός πέθανε. Η αλήθεια είναι ότι κι εγώ δεν πολυκατάλαβα τι ακριβώς παίχτηκε εδώ αλλά προφανώς ξεκινάει έτσι και τελειώνει με την ίδια σκηνή γιατί, προφανώς, στην πρώτη σκηνή, δεν ξέρουμε μια σημαντική λεπτομέρεια: ότι ο πρωταγωνιστής μπορεί και συνομιλεί με τις ψυχές των νεκρών! Κατά την διάρκεια της ταινίας μαθαίνουμε κιόλας ότι είναι και ο ίδιος ετοιμοθάνατος και ότι δεν είχε καλές σχέσεις με τον πατέρα του, ενώ τον παρακολουθούμε στην ταινία να επιδιώκει την συγχώρεση και την άφεση αμαρτιών μέσω μιας σειράς από καλές πράξεις που προσπαθεί (αν και δεν του κάθονται τελικά!) να κάνει! Έτσι, ίσως, με την ίδια σκηνή που κλείνει η ταινία, θέλει να μας πει ότι στο τέλος η λύτρωση έρχεται, με το να τα βρει με τον πατέρα του και να τον συγχωρέσει, τόσο αυτόν, όσο και τον ίδιο του τον εαυτό! Έτσι λέω εγώ! Δεν ξέρω πάλι!