Πρωταγωνιστούν: Tilda Swinton, John C. Reilly, Ezra Miller
Σκηνοθεσία: Lynne Ramsay
Εναλλακτικός τίτλος: "Τα μωρά είναι ύπουλα και έχουν σχέδιο να μας κάνουν κακό!"
Υπόθεση: Η Eva είναι μια επιτυχημένη ταξιδιωτική πράκτορας που της αρέσουν πολύ τα ταξίδια, οι περιπέτειες και η μποέμικη ζωή. Σε ένα τέτοιο ταξίδι γνωρίζει και τον άντρα της, τον Franklin, σύντομα μένει έγκυος στο πρώτο της παιδί, τον Kevin, οπότε και αναγκάζεται να αλλάξει τελείως τρόπο ζωής, μετακομίζει στα προάστια, πο αν και σιχαίνεται, θεωρεί ότι είναι καλύτερο μέρος για να μεγαλώσει ένα παιδί και γενικά βάζει στην άκρη τις συνήθειες που 'χε μέχρι τότε, για να ζήσει μια πιο οικογενειακή ζωή. Από πολύ νωρίς όμως αντιλαμβάνεται ότι κάτι δεν πάει καλά με την συμπεριφορά του Kevin απέναντί της, από μωρό κιόλας, καθώς δεν της μιλάει, είναι απόμακρος και ψυχρός μαζί της, την ειρωνεύεται και δεν την υπακούει ποτέ και γενικότερα δεν έχει την συμπεριφορά που περιμένεις από ένα συνηθισμένο παιδί. Αυτό συνεχίζεται μέχρι και τα 16 χρόνια του Kevin, οπότε και αυτός διαπράττει μια αποκρουστική και βίαιη πράξη που ανατρέπει οριστικά την ζωή της Eva και την βάζει σε μια διαδικασία συνεχών ενοχών και αμφιβολιών σχετικά με το αν έφταιγε αυτή για αυτό που έκανε ο Kevin, αν ήταν καλή μητέρα και αν τελικά έπρεπε να είχανε μιλήσει νωρίτερα για τον Kevin σε κάποιον και ίσως τότε να είχαν αποφύγει όλες αυτές τις ραγδαίες εξελίξεις...
Για πες, για πες: Δεν ξέρω αν βλέπατε την τηλεοπτική σειρά του Mega, "Οι Σαββατογεννημένες" με τον Καπουτζίδη, την Ράντου κτλ.κτλ. Αν ναι, τότε θα θυμάστε την κορυφαία ατάκα του Χοσέ (Καπουτζίδης): "Τα μωρά είναι ύπουλα...Έχουν σχέδιο να μας κάνουν κακό!!". Εεε; Την θυμάστε;; Εεε λοιπόν...αυτή η ατάκα ταιριάζει γάντι σε αυτή την ταινία!!! Πραγματικά, είναι λες και την είπε για να περιγράψει αυτό εδώ το τσογλάνι...το κωλόπαιδο...το μαλ@#$%μένο...Αυτό δεν ήταν το παιδί της Eva...Το παιδί της Ρόζμαρι ήταν!!! Πωωωω! Το πως με σύγχυσε το βλαμμένο, δεν λέγεται!! Καλέ αυτό, μα τον Θεό, είχε όντως σχέδιο!!! Καλέ με την πιπίλα στο στόμα και με την πάνα, πριν καν να προλάβει να βγει από το μαιευτήριο και είχε το βλέμμα του Jack Nicholson στην ταινία "Η Λάμψη"! Εγώ αν το είχα αυτό παιδί μου, ή θα το σκότωνα με τα ίδια μου τα χέρια ή θα το έκλεινα σε κανένα ίδρυμα, ή θα το πέταγα σε κανένα χαντάκι, να γλίτωνα από δαύτο! Όχι να περίμενα κιόλας 16 χρόνια και να ζούσα μαζί με τον ψυχάκια!!! Anyway, αυτό ήταν μία γενική παρατήρηση που αν δεν έκανα θα έσκαγα! Τώρα μία συμβουλή για σένα καλέ μου αναγνώστη: μπορεί, παρακολουθώντας την ταινία και αφού έχει περάσει το πρώτο μισάωρο...ίσως και 40λεπτο και να λες: "Τί γίνεται;", "Δεν καταλαβαίνω;", "Τι θέλει να πει ο ποιητής;" να νιώσεις την ανάγκη να την παρατήσεις την ταινία και να αναρωτιέσαι αν όντως βλέπεις την σωστή ή κάποια άλλη που απλά τυχαίνει να πρωταγωνιστεί η ίδια ηθοποιός, η Tilda Swinton! Ωστόσο, μην το κάνεις!! Απλά είναι η τακτική της σκηνοθέτιδας να εναλλάσσει τις εικόνες από την ζωή της Eva και σε βάζει να παρακολουθείς, μία την Eva πριν να γνωριστεί με τον Frankin, οπότε και την βλέπουμε σε ένα από τα πολλά ταξίδια που συνήθιζε να κάνει και να κυλιέται μέσα στις ντομάτες (γνωστό έθιμο, θαρρώ της Ισπανίας; Μπορεί να κάνω και λάθος όμως!), την άλλη, πάλι την Eva να πάει σε μια συνέντευξη για δουλειά και βγαίνοντας μία κυρία στα καλά καθούμενα να την χαστουκίσει και να της μιλάει με μίσος...Μετά την Eva και τον Franklin να κάνουν έρωτα, μετά παιδάκια να κλαίνε και ασθενοφόρα, πάλι την Eva να γεννάει και το σκασμένο μωρό να μην σταματάει να κλαίει ούτε μια στιγμή όταν είναι μαζί της και να ηρεμεί όταν έρχεται ο μπαμπάς του, λες και το κάνει επίτηδες κτλ. κτλ. Γενικά, παρακολουθείς έναν αχταρμά από εικόνες, ανακατεμένες και όχι με την σωστή χρονολογική σειρά, που μπορεί να σε μπερδέψουν αρχικά και να σε συγχύσουν...να κουραστείς και να αναρωτιέσαι πραγματικά (το έπαθα κι εγώ σας λέω!) αν όντως βλέπεις την σωστή ταινία! Ειδικά στο πρώτο 20λεπτο είσαι τελείως ψαρωμένος!!! Βέβαια, εκεί που έρχεται το μωρό, αρχίζεις να υποψιάζεσαι τι μπορεί να παίζει με αυτήν την ταινία, αλλά το κάνει τόσο ευρηματικά η Ramsay και σου δίνει σε κάθε σκηνή λίγα στοιχεία από την ζωή και τον χαρακτήρα των πρωταγωνιστών, που αν και μπορεί να μπερδευτείς, ωστόσο να θέλεις οπωσδήποτε να δεις παρακάτω για να παρακολουθήσεις τις εξελίξεις! Οπότε, μην την παρατήσεις ή βιαστείς να την κακοχαρακτηρίσεις την ταινία από αυτό το γεγονός γιατί πραγματικά αξίζει τον κόπο! Η Tilda Swinton είναι πραγματικά πολύ καλή στον ρόλο της μητέρας που δεν μπορεί να εξοικειωθεί με το προβληματικό παιδί της, της ανέκφραστης και απόμακρης μητέρας (εδώ που τα λέμε, η φυσιογνωμία της και οι εκφράσεις την βοηθούν πολύ, αφού από φύσης της, σου βγάζει μία ψύχρα και κρυοκωλιά!). Εκεί που τα είδα όλα ήταν στην πολύ επιτυχημένη επιλογή των παιδιών που υποδύθηκαν τον Kevin, στις 3 φάσεις τις ζωής του:μωρό-παιδί-έφηβος! Μα μέχρι και το μωρό...μωρό καλέ, με την πάνα στον κώλο, και ήταν κακιασμένο! Πόσο μάλλον τα υπόλοιπα που μιλούσαν κιόλας και δεν περιορίζονταν σε ένα κρύο και σατανικό βλέμμα! Στην ουσία, παρακολουθούμε, μέσα από την απεικόνιση της ζωής τους μέχρι την άγρια πράξη του Kevin, έναν αγώνα της Eva με τις τύψεις και τις ενοχές της για το αν τελικά έφταιγε αυτή για την δημιουργία αυτού του χαρακτήρα του παιδιού της και των μετέπειτα αποτρόπαιων πράξεών του και αν θα μπορούσε η ίδια να έκανε κάτι διαφορετικά για να τον βοηθήσει νωρίτερα. Τελικά, ποτέ δεν παίρνουμε ξεκάθαρη απάντηση γιατί συμπεριφερόταν έτσι ο Kevin, αν ένιωθε κάτι τελικά για την μητέρα του και αφήνει σε μας η ταινία την δυνατότητα να επιλέξουμε αν τελικά θα δώσουμε το πλήρες φταίξιμο στον Kevin, αν θα κατηγορήσουμε την μητέρα του ή αν θα της δώσουμε άφεση αμαρτιών...Εγώ θα έκανα το τελευταίο πάντως γιατί με τέτοιο παιδί, που να μπορέσεις να εκφράσεις την αγάπη σου και να νιώσεις τρυφερά συναισθήματα προς το πρόσωπό του;
Με αρέσει: Που η σκηνοθέτης δεν "λυπήθηκε" την πρωταγωνίστρια και τόλμησε να παρουσιάσει μία κοινωνία ωμή, σκληρή και βίαιη απέναντί της, τόσο όσο χρειάζεται βέβαια, χωρίς να πέσει στην παγίδα του λαϊκισμού και της φθηνής πρόκλησης της λύπης μας προς το πρόσωπό της Eva, δίνοντάς της έτσι ένα μερίδιο ευθύνης που εκμεταλλεύτηκε άψογα η Tilda Swinton και το απογείωσε μέσα από την βουβή και εσωτερική, αλλά με αυτό τον τρόπο, ακόμη πιο σκληρή μάχη που την παρακολουθούμε να δίνει καθημερινά, με τις τύψεις και τις Ερινύες που κατατρώνε την ψυχή της...
Δεν με αρέσει: Που αυτό το κολλάζ και η εναλλαγή συνεχών και διαφορετικών εικόνων από τις διάφορες φάσεις των πρωταγωνιστών, που επιλέγει να αναδείξει στην αρχή αλλά και μετέπειτα, στο έργο η Lynne Ramsay, παραλίγο να μου κοστίσει και να με κάνει να μην θέλω να συνεχίσω να δω την ταινία μέχρι τέλους! Ευτυχώς δεν το έκανα, αν και πέρασε κάποια στιγμή από το μπερδεμένο και θολωμένο μου μυαλό!!!
Η άχρηστη πληροφορία της ημέρας: Κάπου διάβασα, καθώς έψαχνα πληροφορίες για την ταινία, ότι στο Φεστιβάλ των Καννών(;), μπορεί να κάνω λάθος σε αυτό οπότε μην το δένετε και κόμπο!!! Anyway όμως, σε κάποιο φεστιβάλ, η Tilda Swinton έχασε το βραβείο Α' Γυναικείου Ρόλου από την... Kirsten Dust για την ερμηνεία της στο "Melancholia"!!! Μα είναι δυνατόν;;; Την είδαν πως ήταν στην "Melancholia";; Βασικά, είδαν την ίδια την "Melancholia" και έβγαλαν αυτό το συμπέρασμα;;; Ο Χριστός και η μάνα του δηλ.!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου