Υπόθεση : Η Francesca Johnson (Meryl Streep) είναι μια καθημερινή νοικοκυρά του Αμερικανικού Νότου. Ζει την ζωή της ήρεμα μαζί με τον άντρα της και τα δυο παιδιά της. Η ενέργεια της νιότης της και ο παρορμητισμός της, την έχουν εγκαταλείψει και στην θέση τους έχει εμφανιστεί η συγκατάβαση και ο φόβος για την αλλαγή. Μια μέρα και καθώς ο άντρας και τα παιδιά της είχαν φύγει για ένα 3ημερο πανηγύρι,, εμφανίζεται στην πόρτα της ο Robert Kincaid (Clint Eastwood), ένας φωτογράφος του National Geographic, που ήρθε στα μέρη της για να τραβήξει φωτογραφίες από την γνωστή γέφυρα Roseman. Η Francesca δέχεται πρόθυμα να βοηθήσει τον ξένο και αμέσως δημιουργείτε μια πρωτόγνωρη, για εκείνην, σχέση. Μέσα στις επόμενες μέρες, ο έρωτας και το παθός φουντώνει ανάμεσα στους δυο εραστές και σύντομα το δίλημμα της επιλογής ανάμεσα σε οικογένεια και καινούργια αγάπη θα γεννηθεί στην κάρδια της Francesca. Άραγε τι θα προτιμήσει, την συγκαταβατική οικογένεια ή έναν περιπετειώδη έρωτα;
Με μια κουβέντα : Ωπα η Meryl!!!
Γενικά : Αχ πάθος… αυτό θα μας φάει κάποια μέρα. Νομίζω πως αυτή η ταινία πρέπει να είναι η πιο ερωτική που έχει πρωταγωνιστήσει η Meryl Streep, η οποία ήταν για άλλη μια φορά υπέροχη. Ήταν τόσο φυσική κυρίως στις σκηνές όπου την έβλεπες να παλεύει με τον εαυτό της, που μονάχα το καπέλο μπορείς να της βγάλεις, γιατί όλα τα αλλά τα έβγαλε από μόνη της η θεια Meryl. Αυτό το λέω γιατί κακά τα ψέματα δεν περίμενα να ξεγυμνωθεί ποτέ σε έργο, όχι ότι παίρνεις και μάτι, απλά σου κάνει εντύπωση γιατί την θεια Meryl την είχες για πιο σεμνή κατά βάθος, αλλά έλα που μας το έσκασε το παραμύθι και άνοιξε την ρόμπα για να φυσήξει ο καυτός άνεμος του καλοκαιριού πάνω στο γυμνό κορμί της. Δίπλα στην αισθησιακή Meryl συναντάμε τον Clint Eastwood. Λοιπόν να σου πω την άποψη μου για τον Eastwood σαν οντότητα. Ως σκηνοθέτης πιστεύω ότι είναι πάρα πολύ καλός, πράγμα που το βλέπουμε και σε αυτή την ταινία, η οποία προέρχεται από ένα επιτυχημένο μυθιστόρημα, το όποιο το πήρε ο Clint και το έκανε ταινία που έσπασε ταμία την εποχή που βγήκε στους κινηματογράφους. Από εκεί και ύστερα το μόνο που έχω να σου πω για τον Clint είναι πως τον αποκαλώ cyborg. Αυτό γιατί: 1ων : Δεν λέει να πεθάνει, 2ων : Είναι αισχρός ηθοποιός, 3ων : Δεν μπορεί (πλέον) να μιλήσει σωστά και 4ων : το μέτωπο του είναι τόσο τσιτωμένο που νομίζεις ότι θα ακούσεις τα κύτταρα του δέρματος του να ουρλιάζουν από το τέντωμα. Την όλη μου άποψη για τον Clint Eastwood ξέρω πως δεν θα την συμμεριστείς, αλλά δεν με νοιάζει, για μένα θα είναι για πάντα ένα cyborg! Το ψυχρό αυτό cyborg, λοιπόν, παίζει μαζί με την θεια Meryl και μαζί φτιαχτούν μια συγκινητική και βαθειά συναισθηματική ταινία που όποια κοπέλα και αν την δει, απλά λυγίζει από τον έρωτα και το δράμα που αποπνέει η ιστορία. Στην ταινία μέσα δεν βλέπουμε άλλους ηθοποιούς παρά μόνο τα ενήλικα παιδιά της Meryl και αυτά όχι για πολλά λεπτά καθώς όλη η ταινία είναι επικεντρωμένη στην Meryl, στο cyborg και στην γέφυρα, όπως ακριβώς βλέπεις και στην φωτογραφία ποιο πάνω. Σκηνοθετικά είπαμε ότι είναι καλή, το σενάριο είναι ένα από τα δυνατά του σημεία και η μουσική έρχεται να δέσει το όλο εγχείρημα. Σε όλη την διάρκεια του έργου θα ακούσεις μπόλικη Dinah Washington, αρκετό Johnny Hartman και μια δόση Maria Callas, καθώς η ηρωίδα της Meryl ήταν λιγάκι κουλτουριάρα! Κλείνοντας θα αναφέρω πως αν και μερικοί φίλοι μου λυγάνε ότι ¨ Οι Γέφυρες του Μάντισον¨ είναι μια βαρετή και μεγάλη ταινία, θα τους απαντήσω πως: ναι είναι μεγάλη, αλλά καθόλου μα καθόλου βαρετή!
Η Ατάκα : Robert Kincaid: «Δεν θέλω να σε χρειάζομαι, γιατί δεν μπορώ να σε έχω».
Ποιον θα έπαιζα : Μάλλον θα έκανε ένα από τα παιδιά της Meryl.
Αγαπημένη σκηνή : Όπου η Francesca είναι μέσα στο αμάξι του άντρα της και βλέπει στην άλλη άκρη του δρόμου τον Robert να την κοιτά και να την περιμένει μέσα στην βροχή και εκείνη να προσπαθεί να κρατήσει τα δάκρια της, για να μην την δει ο άντρας της.
Χειρότερη σκηνή : Δεν έχω!
Δες την : Αν απλά λατρέψεις την Meryl Streep, αν θέλεις να δεις μια ρομαντική/τρυφερή/συναισθηματική ταινία που μίλα για έναν μεγάλο και αβέβαιο έρωτα κάτω από τους ήχους της soul και Blues μουσικής.
Μην την δεις : Αν δεν θες να δεις μια ρηματική ταινία που απευθύνονται καθαρά σε γυναικείο κοινό και αν δεν θες να χάσεις 2 ½ ώρες από την ζωή από μια τέτοια ταινία.
Με ποιον να την δεις : Με την κοπέλα σου, αν πάλι δεν θες να την δεις, βαλε την κοπέλα σου να την δει μόνη της και εσύ βγες για μια μπύρα.
Μην την δεις με : Τους κολλητούς σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου