London Boulevard

Υπόθεση : Ο Mitchell (Colin Farrell), είναι ένας πρώην κατάδικος που επιθυμεί να κάνει μια καινούργια και τίμια ζωή, αλλά θα ανακαλύψει πως κάτι τέτοιο δεν είναι εύκολο, καθώς το παρελθόν του βρίσκεται συνέχεια μπροστά του, για να του υπενθυμίζει ποιος ήταν. Πρώτο του βήμα είναι να ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς του με έναν παλιό συνεργάτη, αλλά και να αντιμετωπίσει έναν αδίστακτο αρχιμαφιόζο που σκοτώνει για ψύλλου πήδημα. Παράλληλα κυνηγά και ένα 16χρονο που για την πλάκα του σκότωσε έναν φίλο του ζητιάνο. Και μέσα σε όλα αυτά βρίσκει δουλειά ως σωματοφύλακας μιας νεαρής αγγλίδας σταρ, την οποία δεν αργεί να ερωτευτεί και να μπλέξει περισσότερο την όλη μπλεγμένη κατάσταση.

Με μια κουβέντα : Μια μικρή απογοήτευση.

Γενικά : Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο περίμενα αυτή την ταινία, γενικά περιμένω με αγωνία κάθε νέα δουλειά της θεότητας που ακούει στο όνομα Keira Knightley. Έτσι λοιπόν μόλις βρήκα την ευκαιρία έτρεξα να δω το London Boulevard, που μόνο το London μπορώ να προφέρω σωστά. Αρκετές φορές μέσα στην διάρκεια της ταινίας θυμήθηκα την κακόμοιρη Whitney Houston, όχι γιατί αναφέρεται πουθενά στο έργο, απλά γιατί ¨Ο Σωματοφύλακας¨ που είχε παίξει εκείνη τότε, θυμίζει ελαφρώς την όλη κατάσταση που βιώνει σε αυτή την ταινία η θεότητα Keira Knightley. Βέβαια μέσα σε όλο αυτό το πνεύμα του ¨Σωματοφύλακα¨ έχουμε και πολλά στοιχεία γκανγκστερικής ταινίας, σκοτωμοί από εδώ και από εκεί, όπλα, σνιφαρίσματα κόκας, τελειωμένες γκόμενες, μάτσο/πιθήκια κουστουμαρισμένους εκτελεστές και άλλα τέτοια χαριτωμένα. Το σενάριο είναι για άλλη μια φορά διασκευασμένο από ένα Best Seller αλλά όπως μου αποδείχτηκε τα Best Seller δεν μεταφέρονται σωστά στον κινηματογράφο ακόμα και από τον βραβευμένο με Oscar Σεναρίου William Monahan, ο οποίος τόλμησε να σκηνοθετήσει κιόλας. Δεν του έφτανε δηλαδή που κατέστρεψε το σενάριο ήθελε και να καταστρέψει ολοκληρωτικά την ταινία και μεταξύ μας, πάνω κάτω αυτό έκανε. Εντάξει, η ταινία βλέπεται αλλά δεν είναι και τίποτα το τρομερό. Είναι καταρχήν πολύ γρήγορη και πολύπλευρη, χωρίς να επικεντρώνεται στο ρομάντζο ή στην γκαγκστεριά για πάνω από 5 λεπτά την φορά. Αλλά το χειρότερο από όλα είναι πως η Keira Knightley δεν παίζει όσο θα ήθελα στην ταινία και είναι συνέχεια με μια κακόμοιρη, φτωχική ζακετούλα. Ο Colin Farrell αρκετά γοητευτικός τώρα που γκρίζαρε και με ένα πέτσινο μπουφανάκι για να μας το παίξει Άντρας. Δίπλα σε αυτούς τους δυο συναντάμε τον David Thewlis , που μεταξύ μας, ο ρόλος του εκκεντρικού/μαστουρωμένου φίλου της Knightley, τον κάνει να κλέβει δικαίως την παράσταση από τους δυο πρωταγωνιστές. Η μουσική είναι καλούτσικη με μπόλικα rock και alternative Βρετανικά συγκροτήματα. Τέλος πάντων, για να μην στα πολυλογώ, η ταινία σε γενικές γραμμές δεν λέει τίποτα, αν εξαιρέσεις φυσικά μια πολύ ενδιαφέρουσα και εκνευριστική ανατροπή στο τέλος της.

Η Ατάκα : Mitchell: « ¨Οτιδήποτε τρομερό, είναι αυτό που χρειάζεται την αγάπη μας¨. Η αδελφή μου είναι κάτι τρομερό, αλλά δεν χρειάζεται την αγάπη σου, το μόνο που θέλει είναι το pin από την κάρτα σου.»

Ποιον θα έπαιζα : Τον εκκεντρικό, ήρεμο, μονίμως μαστουρωμένο Gant.

Αγαπημένη σκηνή : Τα τελευταία 15 λεπτά που έχουν και το μεγαλύτερο ενδιαφέρον – ανατροπή.

Χειρότερη σκηνή : Τα τελευτά 2 λεπτά που με ξενέρωσαν.

Δες την : Αν παρόλα όσα έγραψα εσύ έχεις πεισμώσει και θες να την δεις ούτος η άλλως. Ακόμη καλή δικαιολογία είναι η Keira Knightley και ο Colin Farrell.

Μην την δεις : Αν σε έψησα!!!

Με ποιον να την δεις : Με τους φίλους σου.

Μην την δεις με : Την μαφία.