NETWORK (1976)

NETWORK (1976)

ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟΣ ΤΙΤΛΟΣ: Πού να μου κοβόταν το χέρι από την ρίζα όταν δήλωνα ως σχολή την δημοσιογραφία!!!

Σκηνοθεσία: Sidney Lumet. Πρωταγωνιστούν: Fay Dunaway, William Holden, Peter Finch, Robert Duvall

Υπόθεση: Ένας μεσήλικας παρουσιαστής (Χάουαρντ Μπιλ), πού έχει αρχίσει να χάνει την δημοτικότητά του….και ολίγον τι τα μυαλά του, μαθαίνει ότι πρόκειται να απολυθεί και εκεί είναι που αποτρελαίνεται τελείως!!!! Ανακοινώνει on air ότι πρόκειται να αυτοκτονήσει μετά την απόλυσή του, με αποτέλεσμα να προκαλέσει τρελό ντόρο (αλλά ΚΑΙ τρελά νούμερα τηλεθέασης)! Έτσι, καταλήγει να γίνει κεντρικός παρουσιαστής μιας εκπομπής στην οποία παρουσιάζεται ως: «ένας αγριεμένος προφήτης πού καταγγέλλει την υποκρισία της εποχής» (στο ειπάάά! Δεν είναι στα καλά του!!!). Παράλληλα, παρακολουθούμε και τους υπόλοιπους πρωταγωνιστές της ταινίας πού είτε προσπαθούν να αποτρέψουν αυτόν τον «on air» διασυρμό (βλέπε τον φίλο του, Μάξ Σουμάχερ) και τα «κοράκια» από την άλλη που θέλουν να εκμεταλλευτούν έως και το τελευταίο δευτερόλεπτο την επιτυχία του και μετά να τον πετάξουν στα σκουπίδια σαν μία στημένη λεμονόφλουδα (Νταιάνα Κρίστενσεν, Φράνκ Χάκετ).

Για πες, για πες: Κοίτα να δεις τι γίνεται εδώ αγαπημένε blogατζή μού!!! Η ταινία στην ουσία διαπραγματεύεται την δύναμη πού έχει αποκτήσει η τηλεόραση, τόσο ως μέσο προπαγάνδας και χειραγώγησης της μάζας (δηλ. εσένα, εμένα, την ψιλικατζού απέναντι, την θειά Μαριγώ κτλ. κτλ.) αλλά και τον ρόλο της ως παράγοντα εξυπηρέτησης των συμφερόντων του οικονομικού συστήματος.

Το θέμα όμως είναι ότι, εν έτη 2010, το να δεις μια ταινία που σου λέει ωμά ότι σε έχουν κάνει ένα άβουλο βόδι, παγιδευμένο να ζήσεις σε ένα κόσμο πού σου τον πλασάρουν υποσυνείδητα κάνοντας σε υποχείριο των δικών τους συμφερόντων και μόνο…..εεε, δεν είναι και κάτι το πρωτότυπο!!! Το ξέρεις ήδη γιατί το ζεις!!!! Αλλά την εποχή που βγήκε η ταινία (1976) προφανώς ήταν κάτι πού έκανε μεγάλη αίσθηση!!!

Εμένα προσωπικά η ταινία και το θέμα της δεν με ξάφνιασαν τόσο, ίσως είπαμε επειδή το ζω, ίσως και επειδή την έχω σπουδάσει αυτή την «τέχνη» της χειραγώγησης ( δημοσιογραφία & ΜΜΕ ήθελα τρομάρα μου!) οπότε ήξερα τι να περιμένω! Σίγουρα όμως, είναι μία πολύ δυνατή ταινία, με έντονα κοινωνικά μηνύματα, που σε προβληματίζει και σε ταρακουνεί για τον κόσμο στον οποίο ζεις ( ή πολύ επιδέξια, σου «φτιάξανε» για να ζεις)! Αν δεν προβληματιστείς και μετά από αυτήν την ταινία, αν δεν νιώσεις οργή για τους ρουφιάνους δημοσιογράφους, αν δεν στεναχωρηθείς με την εκμετάλλευση που βιώνεις και την ταπείνωση που σε υποβάλλουν καθημερινά…..ε μετά τι να πω; Είσαι άξιος της μοίρας σου!!!

Με αρέσει: Ο Peter Finch σε πείθει απόλυτα ως σαλταρισμένος δημοσιογράφος που περνάει παραλήρημα και νομίζει ότι μέσω αυτού εκφράζεται το πνεύμα της τηλεοπτικής αλήθειας και υπόστασης. Κορυφαία σκηνή βέβαια, είναι αυτή στην οποία ακούγεται και η φράση "I'm as mad as hell and I'm not going to take this anymore!" που έχει συμπεριληφθεί στη λίστα με τις 100 καλύτερες φράσεις από ταινίες όλων των εποχών. Η Faye Danaway, στο ρόλο της στρίγκλας δημοσιογράφου που ξεπουλάει τα πάντα στο όνομα της τηλεθέασης και της επιτυχίας δίνει ρεσιτάλ!

Δεν με αρέσει: Η σκηνοθεσία του Sidney Lumet. Μου θύμισε λιγάκι κοινωνικό ντοκιμαντέρ με την αφήγηση και τον αργό ρυθμό, παρά δραματική ταινία! Άσε που βρήκα λιγάκι υπερβολικό και το τέλος! Επίσης, ο Robert Duvall, ως τσιράκι του διευθυντή του τηλεοπτικού δικτύου με έσπασε τόσο πολύ τα νεύρα!!!

Άχρηστη πληροφορία της ημέρας: Η ταινία βραβεύτηκε με 4 Oscars μεταξύ των οποίων και αυτό του Α’ Ανδρικού Ρόλου στον Peter Finch, το οποίο όμως του απενεμήθη μετά θάνατον, αφού αυτός πέθανε ένα μήνα πριν την απονομή! Ήταν ο πρώτος που βραβεύεται μετά θάνατον. Τον ακολούθησε ο συμπατριώτης του Heath Ledger πολλά χρόνια μετά. (Καλέ, φτου φτου σκόρδα! Θα τους έχουν ματιάσει εκεί στην Australia!!!). Επίσης, η Beatrice Straight βραβεύτηκε με το Oscar Β’ Γυναικείου Ρόλου με την πιο σύντομη ερμηνεία που ‘χει βραβευτεί ποτέ! Μόλις 5 λεπτά και 40 δευτερόλεπτα! Τραγικό;;;;;;;