Υπόθεση : Ο Max, είναι ένα παιδάκι, ελαφρός κακομαθημένο, με μεγάλη φαντασία, που όταν δεν του κάνουν τα χατίρια σαλτάρει. Έτσι μια μέρα νευριασμένος με την αδελφή του και το ίδιο βράδυ χολωμένος με τον γκόμενο της μάνας του, δαγκώνει την μάνα του και το σκάει από το σπίτι και με την δύναμη της φαντασίας του, επισκέπτεται την χώρα τον άγριων πλασμάτων. Κάτοικοι εκείνου το κόσμου, είναι κάτι τεράστια άγρια τέρατα, τα οποία αντί να φάνε τον Max, γίνονται φίλοι μαζί τους και εκείνος αυτοστέφετε βασιλιάς τους, που έχει ως σκοπό να λύσει όλα τους τα προβλήματα.
Κατηγορία ταινίας : Λυσσιάρικο!!!
Γενικά : Μια ταινία που βασίζετε στο χιλιοπαιγμένο σενάριο του παιδιού με την μεγάλη φαντασία και τις ορμόνες στα κάγκελα να χτυπούνε παλαμάκια. Μια ταινία που ακολουθεί την πεπατημένη, τουλάχιστον σε ότι έχει να κάνει, με την παιδική φαντασία. Έτσι συναντάμε ομοιότητες με το ¨¨Ο Λαβύρινθος του Πάνα¨ το ¨Η Γέφυρα για την Τεραμπίθια¨ και το κλασικό ¨Ο Μάγος Του Οζ¨. Το θέμα είναι πως αυτή η ταινία δεν συγκρίνετε με τίποτα με το σκοτεινό ύφος του λαβύρινθου, ούτε με το συναισθηματισμό της Τεραμπίθια και να μην αναφερθώ καν στον μάγο του Οζ, που άφησε το στίγμα του στην αμερικανική κουλτούρα. Η ταινία βασίζετε σε ένα εικονογραφημένο βιβλίο, που βγήκε πριν 40 χρόνια και σκοπός της είναι, να δείξει τον ψυχισμό ενός παιδιού και πώς αντιλαμβάνεται τον αληθινό κόσμο, μέσα από την φαντασία. Έρχομαι λοιπόν, με μάτι που γυαλίζει, εκεί που κάθεσαι ήσυχος και ωραίος, και σε ρωτάω: Ποια ψυχωτική μάνα θα αγόραζε αυτό το βιβλίο στο παιδί της; και ακόμα χειρότερα ποιος ¨ζαβαλής¨ θα άφηνε να το παιδί του να δει αυτή την ταινία. Εγώ 21 χρόνων μαντράχαλος, δεν έβγαλα άκρη, γιατί δεν είχε άκρη να το πιάσω, το σενάριο ήταν ατάκες πεταμένες από εδώ και από εκεί, χωρίς καμία σημασία. Το παιδάκι που πρωταγωνιστούσε στην ταινία, πιο πολύ ούρλιαζε και γρύλιζε σαν δαιμονισμένο, πάρα μιλούσε φυσιολογικά. Η σκηνοθεσία στο πρώτο μισάωρο, ήταν ερασιτεχνικότατη, με την κάμερα στον ώμο.. ξέρεις εκεί που κουνάει σαν να είσαι στο Κάβο Ντόρο, τα έχουμε ξανά πει αυτά… μετά το έψαξα και ανακάλυψα πως σκηνοθέτης και ολίγον σεναριογράφος της ταινίας, ήταν ο Spike Jonze, που εχει γράψει το σενάριο σε όλη την Jackass σειρά ταινιών και έχει σκηνοθετήσει το ¨ Being John Malkovich¨ και πολλά video clips… Βέβαια για να τα λέμε όλα, πρέπει να πω ότι η ταινία έχει πολύ νατουραλιστικά στοιχεία, από τα σκηνικά που ήταν όλα λάσπη και ξύλα μέχρι τα τοπία. Κλείνοντας γιατί βαρέθηκα να μιλάω για αυτή την ταινία που την είχα και ντρέπομαι που το λέω, στο γρήγορο, θα πω ότι δεν λέει και τίποτα σοβαρό, δεν είναι παιδική ταινία και γενικά δεν είναι τίποτα το αξιόλογο.
Αγαπημένη σκηνή : Νομίζω πως η καλύτερη σκηνή είναι όταν το λυσσιάρικο επιστέφει στην μαμά του και σκοτεινιάζει η οθόνη και κάτι άσπρα γράμματα αρχίζουν να ανεβαίνουν προς τα πάνω…. απόλαυση…
Χειρότερη σκηνή : Τι τσιρίδα και κακό ήταν αυτό… σε όλη την ταινία το λυσιάρικο φώναζε, ούρλιαζε, στρίγκλιζε, έσκουζε και γενικά μόνο ηχητικά εφέ ήταν…. το σιχάθηκα!!!
Δες την : Γιατί παρουσιάζει, αυτό που όλοι, λίγο η πολύ, το περάσαμε στην παιδική μας ηλικία, μια έξαρση της φαντασίας, έναν ντουβρουτζά ρε παιδί μου, μέχρι να έρθει η σοβαρότητα (ποια?) της ενηλικίωσης. Επίσης το soundtrack είναι ενδιαφέρον, με παιδικές φωνές, που κάνουν κάποιους ήχους.
Μην την δεις : Γιατί το σενάριο είναι γελοίο, η σκηνοθεσία κουραστική, το παιδάκι απλά λυσσιάρικο και γιατί στην τελική, δεν έχει κανένα μα κανένα νόημα.
Με ποιον να την δεις : Ούτε εσύ!!
Μην την δεις με : Παιδία, αν και απευθύνετε σε παιδία, είναι μια πιο σκοτεινή και περίεργη εκδοχή της παιδικής φαντασίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου