Trois couleurs: Bleu

Υπόθεση : Η μπλε είναι μια ιστορία για την Julie (Juliette Binoche), η οποία χάνει τον άνδρα της, έναν καταξιωμένο συνθέτη και την κόρη της, σε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Η Julie θέλοντας να ελευθερωθεί από το παρελθόν της, επιχειρεί να ξαναρχίσει την ζωή της, ελεύθερη από προσωπικές υποχρεώσεις, δεσμεύσεις, υπάρχοντα, πένθος και αγάπη. Προκαλεί στον εαυτό της λοιπόν, μια πνευματική αυτοκτονία, αποτραβηγμένη πλήρως από τον κόσμο και την κοινωνική ζωή του Παρισιού. Παρά της προθέσεις της όμως, άνθρωποι από το παρελθόν και το παρόν εισβάλουν στην στην ζωή της, δημιουργώντας έτσι μια καινούργια πραγματικότητα για την ίδια. Μια πραγματικότητα όπου υπάρχουν άνθρωποι που την φροντίζουν, νοιάζονται για την ίδια και μαζί με την μουσική η Julie βρίσκει ξανά τον δρόμο, πίσω στην ζωή.

Κατηγορία ταινίας : Κουλτούρ - Μουλτούρ

Γενικά : Ας τα πάρουμε όλα από την αρχή… Η Γαλλική σημαία αποτελείτε από 3 χρώματα, μπλε, άσπρο και κόκκινο. Κάθε ένα από αυτά συμβολίζει μια πανανθρώπινη ιδέα, το μπλε είναι για την ελευθερία, το λευκό για την ισότητα και το κόκκινο για την αδελφότητα. Ο σκηνοθέτης, Krzysztof Kieslowski, εμπνευσμένος από τις 3 αυτές ιδέες, δημιούργησε 3 ταινίες, η κάθε μια από αυτές βασίζετε και σε ένα χρώμα και κατά επέκταση σε μια πανανθρώπινη ιδέα. Η πρώτη από την τριλογία, η μπλε ταινία, έχει σαν γενικό θέμα της, την ελευθερία. Η ελευθερία σε αυτή την ταινία, εκφράζετε με πολλούς τρόπους, ένας είναι ελευθερία από όλα τα υλικά αγαθά και όλα όσα δεσμεύουν έναν άνθρωπο στο παρελθόν και ένας άλλος είναι η ελευθερία τον ηθών, όπου συναντάμε ανθρώπους που εκπορνεύονται και δεν έχουν κανένα πρόβλημα με αυτό. Σε όλη την ταινία συναντάμε, όπως είναι αναμενόμενο, το χρώμα μπλε, είτε ως ένα αντικείμενο, είτε ως φόντο στο βάθος ή ακόμα και ως τεχνικό τρικ του σκηνοθέτη, που όταν ακούγετε η μουσική του νεκρού συνθέτη στο μυαλό της συζύγου του, η οθόνη έπαιρνε μια μπλε απόχρωση. Επίσης σε όλη την ταινία συναντάμε και αναφορές στην πρωταρχική έμπνευση του Kieslowski, την Γαλλική σημαία, έτσι στην σκηνή με την πισίνα, η Juliette Binoche φοράει ένα μπλε μαγιό, και ξαφνικά βουτάνε στην πισίνα παιδιά που φοράνε άσπρα και κόκκινα μαγιό. Μιας και ανέφερα την Binoche θα πρέπει να πω, πως ήταν εξαιρετική στον ρόλο της. Η μουσική επίσης πολύ καλή, αν και με τρόμαζε όταν πεταγόταν μέσα στην ησυχία και με ξυπνούσε. Στην τελευταία σκηνή ακούγετε ένα κομμάτι στο οποίο η χορωδία διαβάζει την Ά προς Κορινθίους επιστολή (στα ελληνικά όπως είναι φυσικό, ελπίζω να κατάλαβες και να μην χρειάζεται να εξηγήσω το γιατί!!!).

Αγαπημένη σκηνή : Η σκηνή όπου η Binoche γδέρνει το χέρι της, σέρνοντας το πάνω, σε έναν πέτρινο φράχτη. Είναι από της αγαπημένες μου σκηνές, καθώς είναι πέρα για πέρα αληθινή. Η έκφραση του προσώπου της Binoche και γενικά με την χειρονομία αυτή, φανερώνει τον πόνο και τη θλίψη της.

Χειρότερη σκηνή : Η σκηνή που δείχνει το τρακαρισμένο αμάξι. Πέρασαν 2 δευτερόλεπτα μέχρι να πεταχτούν χαρτιά μέσα από το αμάξι και ένα τόπι που ήταν πάνω στο κάθισμα, να πέσει, σαν να το έσπρωξε κάποιος. Μου φάνηκε απίστευτα πρόχειρο και φτηνό.

Δες την : Γιατί είναι μια κουλτούρ – μουλτούρ ταινία, για την σκηνοθετική ιδέα, όπου η ταινία βασίζετε πάνω στα χρώματα της γαλλικής σημαίας και τον ιδεών που αντιπροσωπεύουν, για την μουσική της και φυσικά για την Juliette Binoche.

Μην την δεις : Γιατί είναι η πιο αργή και βαριά από της 3. Βέβαια σε πολύ κόσμο άρεσε περισσότερο, λόγο θέματος, αλλά κακά τα ψέματα, είναι πολλές η σκηνές όπου κανείς δεν μιλάει και νομίζεις πως η πλοκή προχωράει βασανιστικά αργά.

Με ποιον να την δεις : Μόνος και έρημος.

Μην την δεις με : Με καμιά ξανθιά, (η επιλογή χρώματος έγινε κάτω από καμία προκατάληψη) χαζή γκόμενα, που γυροφέρνεις αυτόν τον καιρό… Δεν πέφτουν με αυτές της ταινίες η γκόμενες αγαπητέ, εκτός και αν είναι κουλτούρ – μουλτούρ η ίδιες, έχουν αξύριστη μασχάλη, ή ακόμη χειρότερα, αν οι φίλες της, την φωνάζουν Μπάμπη!!!