Υπόθεση : Στα μέσα του δέκατου ένατου αιώνα, η Ada (Holly Hunter) μια άλαλη γυναίκα, αφήνει την Σκοτία και πηγαίνει στην Νέα Ζηλανδία, μαζί με την κόρη της Flora (Anna Paquin) και το αγαπημένο της πιάνο, για να παντρευτεί έναν ντόπιο κτηματία. Η ζωή της στην Νέα Ζηλανδία είναι δύσκολη και η κατάσταση για την ίδια χειροτερεύει, όταν ο άντρας της, ανταλλάσει το πιάνο της για κάποια έκταση γης με τον γείτονα του George (Harvey Keitel). Ο George, δίνει υπόσχεση στην Ada, πως θα της δώσει πίσω το πιάνο της, αν του κάνει κάποια μαθήματα και με κάποια άλλα ανταλλάγματα. Η Ada στην αρχη απεχθάνεται τον George αλλά καθώς ο καιρός περνά η σχέση τους αλλάζει, προκαλώντας σε όλους προβλήματα.
Γενικά : Η ταινία ξεκινά με την φράση: η φωνή που ακούτε δεν είναι η φωνή που μιλάω, είναι η φωνή του μυαλού μου». Αυτό ήταν, δεν ήθελα τίποτα άλλο για να με κερδίσει η ταινία. Μια πάρα πολύ καλή ταινία, ατμοσφαιρική με τα τοπία της, την ζούγκλα της, με τους ιθαγενής της, πολύ καλή πραγματικά. Μπορώ να την χαρακτηρίσω ως μια από τις πιο αισθησιακές ταινίες καθώς κρατούσε χαρακτήρα και κυρίως και δεν έπεφτε στην λούμπα της τσόντας. Φαντάσου σαν να βλέπεις την Εμμανουέλλα με γαλλικά και πιάνο μέσα στην ζούγκλα. Πέρα από την πλάκα πάντως, μου άρεσε πολύ, δεν έγινε καθόλου χυδαία, κάθε άλλο και μπορώ να πω πως, αν και οι γυναίκες ξινίζουν με τις τόσο ζωντανές ερωτικές σκηνές, σε αυτή την περίπτωση θα ανάψουν τα αίματα. Όσο για την μουσική τη να πω; Απλά αυτή την ταινία θα μπορούσα να την δω ακόμα και αν έδειχνε μαύρο στην οθόνη και από πίσω να παίζει αυτό το μαγικό soundtrack. Ορχηστρικά κομμάτια που κάποια στιγμή μέσα στην ζωή σου, τα άκουσες αλλά ποτέ δεν έμαθες κάτι παραπάνω για αυτά, αυτή λοιπόν είναι η ευκαιρία σου. Η Anna Paquin ως Flora κέρδισε Oscar για την ερμηνεία της. Εγώ δεν τρελάθηκα και επίσης είμαι αντίθετος στο να δίνονται τέτοιου μεγέθους βραβεία σε άτομα μικρής ηλικίας… δηλαδή αν στα 10 σου κέρδισες Oscar στα 30ντα σου τι θα κάνεις; Γι’ αυτό και η αγαπητή Anna κατέληξε να παίζει την Sookie στο True blood. Η Holly Hunter πολύ καλή στο ρόλο της άλαλης Ada, σε αυτήν άξιζε το Oscar, όπως άξιζε και το Oscar καλύτερου σεναρίου.
Αγαπημένη σκηνή : Από σκηνοθετική και φωτογραφική άποψη, πιστεύω πως μακρά καλύτερη είναι η σκηνή που δείχνει την πρωταγωνίστρια να παίζει πιάνο στην παραλία και διπλά να σκάει το νεοζηλανδέζικο κύμα στα βράχια.
Χειρότερη σκηνή : Ένα πράγμα θα πω: Στην ταινία παίζει ένα ανόητο κοριτσάκι (που κέρδισε και Oscar), το οποίο φυσικά κάνει του κεφαλιού του, ανοίγει και το στόμα του σαν κάποιο άλλο, από μια προηγούμενη ταινία (Brothers) και γίνετε ο κακός χαμός.
Δες την :Γιατί είναι μια ατμοσφαιρική, συναισθηματική, αισθησιακή και πολύ τραγική ταινία. Σε όλα αυτά βαλε και το καταπληκτική μουσική.
Μην την δεις : Δεν ξέρω, για πιο λόγο μπορεί να μην αρέσει σε κάποιον αυτή η ταινία, όλα τα έχει… Με τίποτα δεν είσαι ευχαριστημένος!!!
Με ποιον να την δεις : Δες την με την κοπέλα σου, αν πάλι δεν έχεις κοπέλα, τότε φτωχέ μου μπάκουρε, θα την δεις μόνος σου, λυπάμαι!!!
Μην την δεις με : Κάποιον φίλο σου, είπαμε μπακούρι αλλά όλα έχουν τα όρια τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου