Υπόθεση : Έχοντας επιζήσει από τα ναζιστικά στρατόπεδα, η Sophie Zawistowski (Meryl Streep) καταφεύγει στην Αμερική, όπου εκεί βρίσκει ένα λόγο για να ζήσει , τον Nathan Landau (Kevin Kline) έναν λαμπρό και ασταθή Αμερικανό, που έχει ψύχωση με το ολοκαύτωμα. Γίνονται φίλοι με τον Stingo (Peter MacNicol), έναν νεαρό συγγραφέα από τον Αμερικανικό νότο, ο όποιος είναι και ο αφηγητής της ιστορίας. Καθώς ο καιρός περνά και η παρέα δένει όλο και πιο πολύ, οι εμμονές του Nathan και τα σκοτεινά μυστικά της Sophie, βγαίνουν σιγά σιγά στην επιφάνεια και αναταράσσουν τα ήρεμα νερά της αρμονικής τους σχέσης.
Γενικά: Βλέποντας αυτή την ταινία, κατέληξα στο συμπέρασμα, ότι είναι λίγο καταθλιπτικό να ξέρεις, πως αν πήγαινες σε μια οντισιόν, όπου θα έπαιζες τον εαυτό σου, θα έχανες κατά κράτος από την Meryl Streep. Σκέφτομαι, πως όταν θα είμαι στις μαύρες μου, θα φωνάζω την Meryl να παίξει τον εαυτό μου, θα είναι τόσο καλή, που κανείς δεν θα την καταλάβει, στο τέλος θα την πάρω τηλέφωνο, για να μου πει πώς να πέρασα και φυσικά θα ήταν μια από της καλύτερες μέρες που είχα. Ναι..οκ ξέφυγα λιγάκι, αλλά πώς να μην ξεφύγεις; Αυτή η γυναίκα δεν υπάρχει, ίσως να είναι κάποιο είδος εξωγήινης μορφής που ήρθε στη γη, για να μας αφήνει με το στόμα ανοιχτό κάθε φορά που κάνει μια καινούργια ταινία. Έχω δει μερικές από της ταινίες της και πάντα θαύμαζα το ταλέντο της, τα έκανε όλα να μοιάζουν απολυτός φυσικά, μέχρι που είδα την Εκλογή της Σόφι (Ο Ελληνικός τίτλος της ταινίας). Ήταν απλά εκπληκτική, άψογη, αψεγάδιαστα όμορφη, έμαθε να μιλά με πολωνέζικη προφορά, έμαθε γερμανικά και πολωνικά, έκανε την πιο δραματική σκηνή του έργου σε μια λήψη, αρνούμενη να την ξανά κάνει, λέγοντας, πως ως μητέρα την είχε εξουθενώσει (πρέπει να δεις την ταινία, για να καταλάβεις) και φυσικά, πύρε το Oscar για την καλύτερη γυναικεία ερμηνεία. Επίσης στην ταινία παίζουν ως πρωτοεμφανιζόμενοι ο Kevin Kline και ο Peter MacNicol και οι δυο πολύ καλοί στους ρόλους τους. Το έργο κρατάει γύρω στις 2μισοι ώρες αλλά δεν σε κουράζει και καθώς η πλοκή εξελίσσετε και τα μυστικά αποκαλύπτονται, νοιώθεις τον πόνο της Streep, μέσα από την τρομερή ερμηνεία της. Η ταινία ήταν ακόμη υποψία για Oscar καλύτερων κουστουμιών, μουσικής, σεναρίου και κινηματογραφικής τέχνης. Η εκλογή της Σόφι είναι μια ταινία που σε αγγίζει, σε ταρακουνά και υπάρχουν στιγμές που είναι αβάστακτο να τη παρακολουθήσεις.
Αγαπημένη σκηνή : Όταν η Streep εμφανίζετε στο ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης, με ξυρισμένο κεφάλι, αποστεωμένη και φανερά ταλαιπωρημένη.
Χειρότερη σκηνή : Δεν έχω χειρότερη, απλά η σκηνή όπου δικαιολογείτε ο τίτλος του έργου, ίσως να είναι δύσκολη να την παρακολουθήσει κανείς.
Δες την : Θα πω μόνο για την Streep, τα άλλα έρχονται πολύ μετά…
Μην την δεις : Κακά τα ψέματα είναι βαριά ταινία, βαλε και την διάρκεια της, παίζει να μην την αντέξεις.
Με ποιον να την δεις :Μόνος. Είναι μια ιδιαίτερη ταινία που δεν ξέρεις πως θα την δεχτούν οι άλλοι. Επίσης να ξέρεις, πως αν την δει η μητέρα σου θα συγκινηθεί πολύ. Αυτό μπορεί να είναι και καλό ή και κακό, ανάλογα πως θα το πάρει…
Μην την δεις με : Με άτομα που βαριούνται εύκολα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου