ΤΙΤΛΟΣ:ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΧΟΡΩΔΙΑΣ (Les Choristes)
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ:Christophe Barratier
ΠΑΙΖΟΥΝ: Gerard Jugnot, Jean-Baptiste Maunier, Maxence Perrin
ΕΝΝΑΛΑΚΤΙΚΟΣ ΤΙΤΛΟΣ: "Ένα τραγούδι θα σας πω..."
Υπόθεση: 1948. Ο Κλεμέντ Ματιέ, ένας άνεργος δάσκαλος μουσικής, βρίσκει δουλειά ως επιτηρητής σε ένα σωφρονιστικό οικοτροφείο για "προβληματικά" και απειθάρχητα παιδιά . Φτάνοντας εκεί μένει έκπληκτος από τις σκληρές και αυστηρές μεθόδους του διευθυντή Ρασίν, οι οποίες βασίζονται στο μότο "δράση-αντίδραση" αλλά γρήγορα διαπιστώνει οτι είναι αναποτελεσματικές και ακραίες. Έτσι, αποφασίζει να προσεγγίζει με άλλο τρόπο τα παιδιά, καταφεύγοντας στην παλιά του αγάπη την μουσική με σκοπό να τα διδάξει τη μαγεία και τη δύναμη της μουσικής, αλλάζοντας τους έτσι τις ζωές τους για πάντα! Σταδιακά λοιπόν, σχηματίζει μία μικρή χορωδία μεταξύ των μαθητών εστιάζοντας σε δύο μαθητές: τον μικρό, ντροπαλό και τρομαγμένο Pepinot,ο οποίος πάντα λέει οτι περιμένει το Σάββατο για να ρθει ο πατέρας του να τον πάρει αλλά αυτό δεν γίνεται ποτέ και τον Pierre, ένα αναρχικό και ζωηρό παιδί πού θα αποδειχθεί τελικά οτι πίσω από τον απείθαρχο χαρακτήρα του κρυβεται μια ευαίσθητη ψυχή, με αγάπη για τη μουσική αλλά και αληθινό ταλέντο.
Για πες, για πες: Είχα ακούσει για αυτή την ταινία, όταν είχε πρωτοβγεί στους κινηματογράφους, οτι είναι μια πολύ γλυκιά και τρυφερή ταινία! Τελικά......είχαν απόλυτο δίκιο!!! Χωρίς μελοδραματισμούς ή τα γνωστά κλισέ τρικ που συνηθίζουν να χρησιμοποιούν οι σκηνοθέτες προκειμένου να προκαλέσουν συγκίνηση, η ταινία καταφέρνει με απλά, λιτά και απέριττα στοιχεία να προκαλέσει μια γλυκιά νοσταλγία αλλά και συγκίνηση στον θεατή. Ο σκηνοθέτης Christophe Barratier καταφέρνει, χωρίς ιδιαίτερα σκηνοθετικά τερτίπια, να μας μεταφέρει απόλυτα στην Γαλλία του '50 και να παρουσιάσει μια κοινότυπη ιστορία με μία λεπτή, απλή, τρυφερή και συγκινητική προσέγγιση μέσω μελαγχολικών, οικείων και νοσταλγικών εικόνων που καταφέρνουν να αγγίξουν τον θεατή. Σ'αυτό βέβαια βοηθάει απόλυτα η πολύ όμορφη μουσική που "ντύνει" την ταινία αλλά και η "φυσικότητα" των ηθοποιών.
Με αρέσει: Η ταινία γενικότερα! Πολύ γλυκιά (και όχι γλυκανάλατη) ,τρυφερή (τόσο όσο πρέπει βέβαια- όχι και για να σε πάρουν τα ζουμιά-) , νοσταλγική και απλή αφήγηση χωρίς να γίνεται βαρετή! Πολύ καλή μουσική επίσης που δένει απόλυτα με το κλίμα, την εποχή αλλά και την ευαισθησία και τα συναισθήματα που θέλει να περάσει η ταινία!!! Γενικά, κατάφερε να μην γίνει μελοδραματική και κοινότυπη, όπως συμβαίνει με άλλες, παρόμιες ταινίες, που καταλήγεις να νιώθεις ότι βλέπεις ταινία του Ξανθόπουλου με τα ανόητα σκηνοθετικά τρικ που επιστρατεύονται από τους δημιουργούς τους.....
Δεν με αρέσει: Θα το πω, αν και ντρέπομαι λίγο....... που, προς το τέλος της ταινίας.....εεε να....αποκοιμήθηκα λιγάκι!!! Αλλά προς Θεού! Όχι γιατί η ταινία ήταν βαρετή, -το αντίθετο μάλιστα- αλλά απλά γιατί ήμουν κουρασμένη εκείνη την ημέρα που είδα την ταινία...... Κατα τ'άλλα, δεν βρίσκω κάποιο άλλο ιδιαίτερα αρνητικό στοιχείο που να με ενόχλησε στην ταινία και να αξίζει να αναφερθεί. Ήταν απλά μια πανέμορφη και τρυφερή ιστορία!!!!
Η άσχετη πληροφορία της ημέρας: Ο πρωταγωνιστής Gerard Jugnot, υπήρξε και ένας εκ των παραγωγών της ταινίας. Μάλιστα, αναγκάστηκε να υποθηκεύσει το σπίτι του για να βοηθήσει οικονομικά την ταινία. Τελικά, το ρίσκο του άξιζε καθώς βγήκε πλουσιότερος κατα 5 εκατ. ευρώ, μετά την προβολή της ταινίας. Το 2004 κιόλας κέρδισε τον τίτλο του πιο πλούσιου ηθοποιού στην Γαλλία, ξεπερνώντας ακόμη και τους "μεγάλους σταρ" της χώρας, Jean Reno και Gerald Depardieu!
Για πες, για πες: Είχα ακούσει για αυτή την ταινία, όταν είχε πρωτοβγεί στους κινηματογράφους, οτι είναι μια πολύ γλυκιά και τρυφερή ταινία! Τελικά......είχαν απόλυτο δίκιο!!! Χωρίς μελοδραματισμούς ή τα γνωστά κλισέ τρικ που συνηθίζουν να χρησιμοποιούν οι σκηνοθέτες προκειμένου να προκαλέσουν συγκίνηση, η ταινία καταφέρνει με απλά, λιτά και απέριττα στοιχεία να προκαλέσει μια γλυκιά νοσταλγία αλλά και συγκίνηση στον θεατή. Ο σκηνοθέτης Christophe Barratier καταφέρνει, χωρίς ιδιαίτερα σκηνοθετικά τερτίπια, να μας μεταφέρει απόλυτα στην Γαλλία του '50 και να παρουσιάσει μια κοινότυπη ιστορία με μία λεπτή, απλή, τρυφερή και συγκινητική προσέγγιση μέσω μελαγχολικών, οικείων και νοσταλγικών εικόνων που καταφέρνουν να αγγίξουν τον θεατή. Σ'αυτό βέβαια βοηθάει απόλυτα η πολύ όμορφη μουσική που "ντύνει" την ταινία αλλά και η "φυσικότητα" των ηθοποιών.
Με αρέσει: Η ταινία γενικότερα! Πολύ γλυκιά (και όχι γλυκανάλατη) ,τρυφερή (τόσο όσο πρέπει βέβαια- όχι και για να σε πάρουν τα ζουμιά-) , νοσταλγική και απλή αφήγηση χωρίς να γίνεται βαρετή! Πολύ καλή μουσική επίσης που δένει απόλυτα με το κλίμα, την εποχή αλλά και την ευαισθησία και τα συναισθήματα που θέλει να περάσει η ταινία!!! Γενικά, κατάφερε να μην γίνει μελοδραματική και κοινότυπη, όπως συμβαίνει με άλλες, παρόμιες ταινίες, που καταλήγεις να νιώθεις ότι βλέπεις ταινία του Ξανθόπουλου με τα ανόητα σκηνοθετικά τρικ που επιστρατεύονται από τους δημιουργούς τους.....
Δεν με αρέσει: Θα το πω, αν και ντρέπομαι λίγο....... που, προς το τέλος της ταινίας.....εεε να....αποκοιμήθηκα λιγάκι!!! Αλλά προς Θεού! Όχι γιατί η ταινία ήταν βαρετή, -το αντίθετο μάλιστα- αλλά απλά γιατί ήμουν κουρασμένη εκείνη την ημέρα που είδα την ταινία...... Κατα τ'άλλα, δεν βρίσκω κάποιο άλλο ιδιαίτερα αρνητικό στοιχείο που να με ενόχλησε στην ταινία και να αξίζει να αναφερθεί. Ήταν απλά μια πανέμορφη και τρυφερή ιστορία!!!!
Η άσχετη πληροφορία της ημέρας: Ο πρωταγωνιστής Gerard Jugnot, υπήρξε και ένας εκ των παραγωγών της ταινίας. Μάλιστα, αναγκάστηκε να υποθηκεύσει το σπίτι του για να βοηθήσει οικονομικά την ταινία. Τελικά, το ρίσκο του άξιζε καθώς βγήκε πλουσιότερος κατα 5 εκατ. ευρώ, μετά την προβολή της ταινίας. Το 2004 κιόλας κέρδισε τον τίτλο του πιο πλούσιου ηθοποιού στην Γαλλία, ξεπερνώντας ακόμη και τους "μεγάλους σταρ" της χώρας, Jean Reno και Gerald Depardieu!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου