Memoirs of a Geisha

ΤΙΤΛΟΣ: Αναμνήσεις μιας Γκεισας (2005)
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Rob Marshall
ΠΑΙΖΟΥΝ: Ziyi Zhang, Li Gong, Michelle Yeoh, Ken Watanabe
ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟΣ ΤΙΤΛΟΣ: "Χρώματα, χρώματα και πάλι χρώματα!!!"

Υπόθεση: Ιαπωνία 1929. Ένα 9χρονο κορίτσι, η Τσίγιο, μαζί με την αδερφή της, μεταφέρονται παρά τη θέλησή τους απο το που ζουν με την πάμφτωχη οικογένειά τους, σε έναν οίκο εκπαίδευσης γκεισών. Η Τσίγιο ξεχωρίζει αμέσως εξαιτίας των "γεμάτων νερό" διαπεραστικών ματιών της, σε αντίθεση με την αδελφή της, που τελικά απορρίπτεται απο την ιδιοκτήτρια του οίκου. Έκει έχει να αντιμετωπίσει την σκληρή εκπαίδευση στην οποία υποβάλλεται μια γκέισα, τις προσβολές και την εχθρότητα της ζηλιάρας και σκληρής γκέισας Χατσουμόνο, της πιο δημοφιλούς γκέισας της εποχής. Όλα αλλάζουν όταν η μικρή Τσίγιο συναντά τον μοναδικό άντρα που θα ερωτευτεί ποτέ στη ζωή της (πράγμα απαγορευμένο για μια γκέισα) και απο τότε θέτει ως μοναδικό στόχο και σκοπό της ζωής της να γίνει εξαιρετική γκέισα ώστε να βρίσκεται κοντά του και να τον κερδίσει. Κάτω από την καθοδήγηση της γκέισας Μαμεχά, μεταμορφώνεται στην πανέμορφη και ικανότατη Σαγιούρι και σαγηνεύει όλους τους πλούσιους και ισχυρούς άντρες της εποχής. Όμως την στοιχειώνει πάντα η κρυφή αγάπη για έναν άντρα που δεν μπορεί να έχει......

Για πες, για πες: Τα τελευταία χρόνια έχουν δοθεί εξαιρετικά δείγματα ταινιών με θέμα την ασιατική κουλτούρα και μυθολογία. Οι "Αναμνήσεις μιας γκέισας" είναι ένα απο αυτά. Τα χρώματα σε κατακλύζουν, επιβλητικά τοπία, ατμοσφαιρικοί φωτισμοί, πολύχρωμα και επιβλητικά κουστούμια και σκηνικά που σε μεταφέρουν στο κλίμα και την εποχή, συνθέτουν μία εικαστικά άρτια ταινία με εξαιρετική σκηνοθεσία και φωτογραφία. Αν και το "λαβ στόρυ" είναι χλιαρό και δεν λέει και πολλά, προσωπικά με συνεπήρε όλη αυτή η πανδεσία χρωμάτων, ήχων και συναισθημάτων που υπάρχουν διάχυτα στην ταινία. Νιώθεις ότι παρακολουθείς έναν ζώντανο πίνακα ιαπωνικής τέχνης και κουλτούρας!!! Πολύ ατμοσφαιρικό και η μελαγχολική μουσική επιβλητική, δένοντας απόλυτα με τα εντυπωσιακά πλάνα. Επιπλέον, άσχετοι όπως εγώ, μαθαίνουμε τι είναι πράγματι μία γκέισα: μια καλλιτέχνης που βγάζει τα προς το ζην, ψυχαγωγώντας με τις τέχνες της πλούσιους και καταξιωμένους άντρες εκ των οποίων ένας μπορούσε να γίνει ο προστάτης της και να επωφεληθεί περαιτέρω την "συντροφιά"της. Καμία σχέση δηλ. με την κοινή πόρνη ( βασικά,η κύρια διαφορά μεταξύ τους ήταν ότι οι τελευταίες δεν έχουν τρόπους και καλλιτεχνικές ανησυχίες!!). Γενικά, καταλήγεις να ξεχνάς (και να μη σε πολυνoιάζει κιόλας) ποιό ειναι το θέμα της ταινίας, γιατι παρασύρεσαι απο τις μαγευτικές εικόνες της ταινίας.

Με αρέσει: Εεεεεεε! Ακόμη δεν το κατάλαβες? Τα χρώματα, τα σκηνικά, τα τοπία, οι φωτισμοί, η μουσική, η ατμόσφαιρα που απορρέει γενικά την ταινία που θυμίζει ιαπωνικό παραμύθι.

Δεν με αρέσει: Που η εξαιρετική και μαγευτική εικόνα επισκιάζει κατά πολύ το σενάριο! Κάποιοι κατηγόρησαν τον Marshall οτι δεν απέδωσε αλλά και ούτε αποσαφήνισε απόλυτα την πραγματική ουσία της τέχνης μιας γκέισας. Προσωπικά, ούτε πρόσεξα κάτι τέτοιο αλλά και δεν με ένοιαξε ιδιαίτερα γιατί με συνεπήρε τόσο η εικόνα που αυτό μου αρκούσε!!! Με χάλασε λίγο που οι ηθοποιοί μιλούσαν αγγλικά (και μου φάνηκε μάλιστα με επιτηδευμένη "σπαστή" προφορά). Καλοί οι ηθοποιοί αλλά δεν ξεχωρίζει ιδιαίτερα κανένας, όχι γιατι είναι κακοί αλλά γιατί (μάντεψεεεεε)..............η εικόνα τα σπάει!!!!

Η άχρηστη πληροφορία της ημέρας: Παραλίγο να δημιουργηθεί.....διπλωματικό επεισόδιο εξαιτίας της ταινίας!! Οι Ιάπωνες θεώρησαν προσβολή προς την παράδοσή τους το γεγονός ότι οι γυναίκες ηθοποιοί που υποδύονταν τις γκέισες, ήταν επί τον πλείστον...κινέζες. Πάντως, όλες παρακολούθησαν μαθήματα για την κουλτούρα των γκεισων, για τουλάχιστον 6 εβδομάδες.