PINK FLOYD- THE WALL (1982)

ΤΙΤΛΟΣ: PINK FLOYD- THE WALL

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Alan Parker

ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΟΥΝ: Bob Geldof

Υπόθεση: Ο Pink, ένας εντελώς "καμένος" ροκ σταρ με καταθλιπτικές και αυτοκαταστροφικές τάσεις, έχει υψώσει γύρω του ένα μεταφορικό τείχος που απεικονίζει την απομώνωση και την αλλοτρίωση του πρωταγωνιστή. Στην ουσία, αυτό το τείχος συμβολίζει την άμυνά του απέναντι στο σωματικό και ψυχικό πόνο που έχει βιώσει ο Pink, τόσο κατά την διάρκεια της παιδικής του ηλικίας, λόγω της απώλειας της πατρικής φιγούρας εξαιτίας του θανάτου του πατέρα του κατά την διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και, κατά συνέπεια, την ανατροφή του απο μία υπερπροστατευτική μητέρα όσο και κατά την εφηβική, μέσω ενός καταπιεστικού και συχνά προσβλητικού, προς τους μαθητές, εκπαιδευτικού συστήματος. Έτσι, καταφεύγει στην ποίηση και την μουσική αλλά ακόμη και όταν γίνεται διάσημος και πετυχημένος αστέρας, το τείχος εξακολουθεί να υψώνεται γύρω του καθώς ο Pink νιώθει παγιδευμένος στην δόξα και πληγωμένος από τις αποτυχημένες προσωπικές του σχέσεις. Χαμένος στην απόγνωση και την αυτοκαταστροφή του, προσπαθεί να απομωνωθεί εντελώς από τον κόσμο και να απαλλαχτεί από αυτό το τείχος που τον κρατά αιχμάλωτο στους φόβους και στις παραισθήσεις του που τον έχουν οδηγήσει στην παράνοια....

Για πες, για πες: Πρόκειται για μία αλληγορική και μεταφορική ταινία, πλούσια σε συμβολικές εικόνες και ήχους και που βασίζεται κυρίως στο album των Pink Floyd, το "The Wall" και κυρίως στα βιώματα του τραγουδιστή τους, Roger Waters αλλά και άλλων μελών του συγκροτήματος. Ο διάλογος είναι ελάχιστος στην ταινία, η οποία στο μεγαλύτερο μέρος της, είναι εικονογράφηση στίχων διαφόρων τραγουδιών του συγκροτήματος, στην ουσία δηλ. είναι σαν να βλέπουμε ένα μεγάλο σε διάρκεια videoclip! Η ψυχεδέλεια και η διαταραχή επισφραγίζεται άψογα με ένα 15λεπτο σχεδόν της ταινίας (κυρίως προς το τελευταίο της μέρος), ενός περίτεχνου animation. Ομολογουμένως, χάνεσαι λίγο μαζί με τον θολωμένο πρωταγωνιστή και, αν δεν γνωρίζεις κάποια γεγονότα για το συγκρότημα, αναρωτιέσαι σε μερικές σκηνές τί γίνεται ακριβώς, αλλά σίγουρα αποζημιώνεσαι από την θρυλική μουσική (αν και ορισμένα tracks είναι λιγάκι αναδιαμορφωμένα για τις ανάγκες του σεναρίου) των Pink Floyd, που άξια χαρακτηρίστηκαν "πατέρες" του ψυχεδελικού και εναλλακτικού ροκ. Τόσο ψαγμένοι στίχοι και φιλοσοφημένοι που κατάφεραν να στηρίξουν και να πλάσουν από μόνοι τους, το σενάριο ολοκληρωμένης ταινίας.

Με αρέσει: Η μουσική φυσικά και αυτή η αίσθηση "καψίματος" και ψυχεδέλειας που υπάρχει στην ταινία, τέτοια που σε κάνει να πιστέψεις οτι όντως δεν χρειάζεται να καταλάβεις το σενάριο γιατι το νόημα είναι αλληγορικό και.....λιγάκι ακαταλαβίστικο αλλά who cares?

Δεν με αρέσει: Αυτό ακριβώς το "κάψιμο".....too much for my nerves!!! Αν είσαι (σχετικά) υγιής πνευματικά, χαλιέσαι ώρες ώρες με την καφρίλα της ταινίας! Επίσης, κάποιες σκηνές που βασίζονται σε πραγματικά γεγονότα, και δεν τα γνωρίζεις, σε αποσυντονίζουν ελαφρώς.

Η άχρηστη πληροφορία της ημέρας: Η σκηνή που ο πρωταγωνιστής ξυρίζει τα φρύδια και το σώμα του βασίζεται σε πραγματικό γεγονός ενός πρώην μέλος του γκρουπ, που τα χε χάσει και πίστευε οτι το alter-ego του είναι ένας Νεοναζί (κάτι που βλέπουμε παρακάτω να συμβαίνει και στον πρωταγωνιστή).